روز بیست و هشتم: مستحبّات 

در دعای روز بیست و هشتم، وفور بهره از نوافل را از خداوند مسئلت می‌كنیم. نوافل جمع نافله به معنای غنیمت و زیادت است؛ لذا به نمازهای مستحبی نافله می‌گویند چون اضافه بر نمازهای واجب است.

در قرآن كریم نیز خداوند متعال تهجد و نماز شب را تنها بر رسول خدا واجب كرده كه تكلیفی بیش از تكلیف دیگران است و آن را نافله نامیده است.

اسلام در برنامه عملی خود كه به منظور رشد بندگان خدا طراحی كرده و با بینشی فراتر از دنیا، هم مصلحت دنیوی و هم مصلحت اخروی را در نظر گرفته، علاوه بر واجبات كه انجام آن‌ها موجب قرب خداوند و ترك آن‌ها مستوجب عذاب است، عبادات مستحبی را نیز قرار داده كه انجام آن‌ها با پاداشی بزرگ همراه است و ترك آن‌ها مؤاخذه و عقاب ندارد.

بنابر این تشریع نوافل لطفی است از جانب پروردگار كه هر چقدر بندگان شیفته ثواب اخروی و طالب مقامات معنوی باشند، راه را بر آنان گشوده است.

قرآن كریم و اهل بیتع فضیلت‌ها و آثار دنیوی و اخروی بسیاری برای نوافل به ویژه نماز شب ذكر كرده اند؛ از جمله این كه قرآن كریم در ادامه آیه 79 سوره اسراء، مقام محمود را كه مقامی عظیم است، در اثر نماز و تهجد شبانه به رسول گرامیش وعده كرده و فرموده است:«عَسى‏ أَنْ یَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً».

قبولی دعا و برآورده شدن حاجات توسط خداوند، قطعا موجب اكرام بنده مؤمن است؛ لذا در بخش دوم از دعای شریف، اكرام خداوندی را از راه برآوردن خواسته طلب می‌كنیم و در این روز یكی از خواسته‌های مهم ما توفیق انجام نوافل است، پس اگر خداوند متعال به ما توفیق انجام نوافل را بیش از پیش عنایت فرماید، در واقع منت و اكرامی است از سوی او.