---

سکوت حکمفرماست و کسی کاری به کار کسی ندارد. در کوچه‌ها اثری از رد پای تکه‌آهن‌هایی که در شهر "خودرو" نامیده می‌شود، نیست. مردمانی که چون تابلویی نقاشی، زندگی و آداب و رسوم گذشته را در عصر ارتباطات به تصویر كشیده‌اند.

مردمان این روستا نه تنها شب‌ها پای تلویزیون نمی‌نشینند، که به شب‌نشینی هم اعتقادی ندارند. عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سال‌گرد ازدواج و... برای آنان معنا و مفهومی ندارد.

مهمان‌نواز هستند؛ به شرطی که احدی از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد. همان‌طور که تا کنون کسی از دنیای بیرون، زنان آنان را ندیده است. متمول هستند و از طریق فروش زمین‌های پدری‌شان در تبریز روزگار می‌گذرانند. شناسنامه ندارند و جزو آمار جمعیت ایران به حساب نمی‌آیند! هیچ‌گونه خدمات دولتی را دریافت نمی‌کنند.

جایی که هرگونه امکانات دنیای جدید را نمی‌پذیرند

اینجا "ایستا"ست؛ مرموزترین روستای ایران! جایی که هیچ‌گونه امکانات دنیای جدید را نمی‌پذیرند و بدون آب لوله‌کشی، گاز، برق، درمانگاه، ماشین‌آلات، وسایل ارتباطی و ... زندگی می‌کنند.

گروهی از پیروان میرزا صادق مجتهد تبریزی، فقیه مشهور دوره مشروطه که با الهام از آرای تجددستیز او، چنین زندگی را در زمانه تسلط مدرنیته سامان داده‌اند.

میرزا صادق مجتهد تبریزی از فقهایی بود که در هر دو حیطه نظر و عمل، بسیار بر طرد مطلق اندیشه تجدد و دستاوردهایش تأکید می‌کرد و تا پایان عمر بر عدم جواز استفاده از ابزار تکنولوژیک و امور جدید و مدرن فتوا می‌داد.

اهالی روستای ایستا واقع در شرق طالقان اوقات شرعی نماز را با شاخصه‌های خود استخراج کرده و آغاز و پایان ماه مبارک رمضان را نیز با رؤیت خویش تعیین می‌کنند؛ به رؤیای صادقانه معتقدند؛ آنان به شدت منتظر ظهور امام مهدی (عج) هستند.

فرزندان آنان بعد از رسیدن به سن تکلیف، مختارند که با آنان زندگی کنند یا به شهر تبریز بازگردند. هیچ‌گونه فعالیت سیاسی و اجتماعی نداشته و باورهای خود را تبلیغ نمی‌کنند.

اهالی روستای ایستا شناسنامه ندارند

اهالی روستای ایستا شناسنامه ندارند و از امکانات رفاهی جدید مانند آب لوله‌کشی، گاز، برق، تلفن، رادیو، تلویزیون و... استفاده نمی‌کنند. کودکان آن روستا به سبک سنتی و مکتب‌خانه‌ای با فراگیری دروسی همانند واجبات و محرمات فقهی، خوشنویسی و اصول عقاید، سواددار می‌شوند.

ساعت مچی و دیواری در محل زندگی "اهل توقف" وجود ندارد و سیمان و آهن در معماری خانه‌های آنان به کار نرفته است. آنان به نحو اسرارآمیزی از مردم فاصله می‌گیرند و کمتر کسی را به خانه خود راه می‌دهند. از هر نوع مظاهر مدرنیته و تکنولوژی دوری می‌کنند و با این عزلت‌گزینی و انتخاب زندگی رهبانی، هاله‌ای از شایعات و سخنان عجیب را در اطراف خود پراکنده‌اند.

اهالی بومی طالقان که به درستی نمی‌دانند اینان از کجا آمده‌اند و چه مرام و مسلکی دارند، گاه آنان را اسماعیلی‌مذهب و زمانی دراویش "ترک دنیا گفته" قلمداد می‌کنند که در انتظار ظهور امام زمان (عجل الله فرجه) هستند.