بسم الله الرحمن الرحيم

يا ايها الذين آمنوا كتب عليكم الصيام كما كتب على الذين من قبلكم لعلكم تتقون. (183) اياما معدودات فمن كان منكم مريضا او على سفر فعدة من

ايام اخر و على الذين يطيقونه فدية طعام مسكين فمن تطوع خيرا فهو خير له و

ان تصوموا خير لكم ان كنتم تعلمون.(184) شهر رمضان الذى انزل فيه

القرآن هدى للناس و بينات من الهدى و الفرقان فمن شهد منكم الشهر فليصمه

و من كان مريضا او على سفر فعدة من ايام اخر يريد الله بكم اليسر و لا يريد

بكم العسر و لتكملوا العدة و لتكبروا الله على ما هديكم و لعلكم تشكرون.(185)

ترجمه آيات

   اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد روزه بر شما واجب شده همانطور كه بر اقوام قبل

از شما واجب شده بود شايد با تقوا شويد(183).
   و اين روزهائى چند است پس هر كس از شما مريض و يا مسافر باشد بايد

ايامى ديگر بجاى آن بگيريد و اما كسانى كه به هيچ وجه نمى‏توانند روزه

بگيرند عوض روزه براى هر روز يك مسكين طعام دهند و اگر كسى عمل

خيرى را داوطلبانه انجام دهد برايش بهتر است و اينكه روزه بگيريد برايتان

خير است اگر بناى عمل كردن داريد(184).

   و آن ايام كوتاه ماه رمضان است كه قرآن در آن نازل شده تا هدايت مردم و

بياناتى از هدايت و جدا سازنده حق از باطل باشد پس هر كس اين ماه را درك

كرد بايد روزه‏اش بگيرد و هر كس مريض و يا مسافر باشد بجاى آن چند

روزى از ماههاى ديگر بگيرد خدا براى شما آسانى و سهولت را خواسته و

دشوارى نخواسته و منظور اينست كه عده سى روزه ماه را تكميل كرده باشيد

و خدا را در برابر اينكه هدايتتان كرد تكبير گفته و شايد شكرگزارى كرده باشيد

(185).

سوره بقره، آيات 185-183 (منبع: تبیان دات کام)

مبارک باد آمد ماه روزه

   رهت‏خوش باد، ای همراه روزه

   شدم بر بام تا مه را ببینم

   که بودم من به جان دلخواه روزه

   نظر کردم کلاه از سر بیفتاد

   سرم را مست کرد آن شاه روزه

  مسلمانان، سرم مست است از آن روز

   زهی اقبال و بخت و جاه روزه

   بجز این ماه، ماهی هست پنهان

   نهان چون ترک در خرگاه روزه

   بدان مه ره برد آن کس که آید

   درین مه خوش به خرمنگان روزه

   رخ چون اطلسش گر زرد گردد

   بپوشد خلعت از دیباه روزه

   دعاها اندرین مه مستجاب است

   فلکها را بدرد آه روزه

   چو یوسف ملک مصر عشق گیرد

   کسی کو صبر کرد در چاه روزه

   سحوری کم زن ای نطق و خمش آن

   ز روزه خود شوند آگاه روزه

                         (کلیات شمس، جزء و پنجم، ص 137)