تفسير نمونه ج : 17ص :200
توضيح اينكه : هنگامى كه مسلمانان از مكه به مدينه هجرت كردند و اسلام پيوند و رابطه آنها را با بستگان مشركشان كه در مكه بودند به كلى بريد پيامبر (صلىاللهعليهوآلهوسلّم) به فرمان الهى ، مساله عقد اخوت و پيمان برادرى را در ميان آنها برقرار ساخت .
به اين ترتيب كه ميان مهاجران و انصار ( دو به دو ) پيمان اخوت و برادرى منعقد شد ، و آنها همچون دو برادر حقيقى از يكديگر ارث مىبردند ، ولى اين يك حكم موقت و مخصوص به اين حالت فوق العاده بود ، هنگامى كه اسلام گسترش پيدا كرد و ارتباطات گذشته تدريجا بر قرار شد ، ديگر ضرورتى براى ادامه اين حكم نبود.
آيه فوق نازل شد و نظام مؤاخات را به طورى كه جانشين نسب شود ابطال كرد و حكم ارث و مانند آن را مخصوص خويشاوندان حقيقى قرار داد .
بنابر اين نظام اخوت و برادرى هر چند يك نظام اسلامى بود ، ( بر خلاف نظام پسرخواندگى كه يك نظام جاهلى بود ) اما مىبايست پس از برطرف شدن حالت فوق العاده ابطال گردد و چنين شد.
