[نام کتاب] داستان کوتاه عادت

توضیحات:

این معلم ما مثل اكثر آدمها كه می خواهند نان بخور و نمیری داشته باشند، نبود. می خواست ترقی كند، بیش از توقع دیگران. زندگی داشته باشد، بهتر از آنچه دیگران می توانستند برایش پیش بینی كنند. وقتی از امتحان ورودی دانشسرا گذشت، شاید زیاد هم خوشحال نبود. اصلا یادش نمی آمد كه با كشش كدام نیرو به این محیط قدم می گذاشت، درباره ی خودش چطور فكر می كرد و عقیده ی صحیحش چه بود. از دوران دو ساله ی دانشسرا خاطرات شیرین و بیشماری در پرده های لطیف مغزش موج میزد كه بعدها یادآوری این خاطرات در لحظات تنهایی و بی كاری برای او نوعی سرگرمی و دلخوشكنك محسوب می شد… 
.

مثل كودكی كه با هر كدام از اسباب بازیهایش مدتی ور می رود و از هر كدام لذت خاصی در درونش حس می كند، از هر یك از خاطراتش لحظه ای متأثر می شد و نوعی خوشی درونی توی دلش می جوشید. این خاطرات وقتی شاداب تر و زنده تر بودند كه بچه های مدرسه را می دید بازی می كنند و از سر و كول هم بالا می روند یا دور هم جمع شده اند و می خواهند كاری بكنند. لحظه ای لبخندی خوش روی لبانش بازی می كرد و بعد مثل شبنمی كه از تابش آفتاب محو شود، از روی لبانش لیز می خورد و می رفت. آن وقت‌ آقا معلم دستهایش را بهم می مالید و با صدایی كه آهنگ لذت و حسرت در آن موج می زد زیر لب زمزمه می كرد: خوش روزگاری بود كه گذشت.زمانی او و دو نفر از دوستانش در دانشسرا روزنامه ی دیواری می نوشتند و اول هر ماه به دیوار می زدند. آن وقت دانش آموزان جلو آن جمع می شدند و برای مطالعه ی مطالب آن بهمدیگر پیشی می گرفتند و اینها از دور ناظر این صحنه ی خوشی آور بودند و با خود می گفتند كه این لحظات از بهترین اوقات زندگی آنهاست. مخصوصاً وقتی بیاد می آورد به خاطر مطالب تندی كه درباره ی وضع دانشسرا نوشته بود می خواستند چند روزی اخراجش كنند اما دبیر تاریخ و جغرافی از او دفاع كرده بود و گفته بود:- « اگر نوشتن این مطلب بد باشد پس چه چیز خوب خواهد شد؟ و ….

نویسنده : صمد بهرنگی

منبع : www.irtanin.com

 پسورد : www.irtanin.com