هاوکينگ، مردي که زنده ماند

بعد از مطرح کردن سخنان هاوکينگ در مطلب پيش مبني بر وجود موجودات فرازميني، براي شناخت بهتر اين دانشمند و سخنان تازه اش به بيان مختصر زندگي نامه او پرداخته ايم. در مطالب بعدي دست آوردهاي علمي استيون هاوکينگ و همچنين مبحث جذاب موجودات فرازميني را مورد بحث قرار خواهيم داد.    

سالهاي دهه 60 عصر طلايي كشف فضا، پرتاب اولين ماهواره ها و سفر هيجان انگيز فضانوردان به كره ماه بود، بازتاب اين وقايع تاريخي در رسانه ها جوانان را مجذوب اين گونه علوم مي كرد و استيون نيز از اين امر مستثني نبود. او از كودكي عاشق رمان هاي علمي تخيلي بود و مطالعه آن ها نيز بر اشتياق او به كسب معلومات بيشتر در فيزيك و نجوم مي افزود. او دوره سه ساله دانشگاه را با موفقيت به پايان برد و آماده مي شد تا دوره دكترا را در رشته كيهان شناسي آغاز كند اما به دنبال احساس ناراحتي هايي در عضلات دست و پا، در آغاز بيست و يك سالگي مجبور شد به بيمارستان مراجعه کند. آزمايش هايي كه روي او انجام گرفت علائم بيماري بسيار نادر و درمان ناپذيري را نشان داد. اين بيماري كه به نام ALS شناخته مي شود بخشي از نخاع و مغز و سيستم عصبي را مورد حمله قرار مي دهد و به تدريج اعصاب حركتي بدن را از بين مي برد به طوري كه به مرور توانايي هرگونه حركتي از شخص سلب مي شود. معمولا مبتلايان به اين بيماري بي درمان مدت زيادي زنده نمي مانند و اين مدت براي هاوکينگ جوان بين دو تا سه سال پيش بيني شده بود. 

استيون بعد از آگاهي از بيماري خود به اتاقي كه در دانشگاه داشت پناه برد و در تنهايي ساعتها متفكر و بي حركت ماند. ناگهان به ياد آورد كه در بيمارستان با يك جوان مبتلا به بيماري سرطان خون هم اتاق بوده و او از شدت درد چه فريادهايي مي كشيد. پس خود را قانع كرد كه اگر به بيماري لادرماني مبتلاست اما حداقل درد نمي كشد. به علاوه طبع لجوج و نقادش كه هيچ چيز را به آساني نمي پذيرفت هشدار داد كه از كجا معلوم كه پيش بيني پزشكان درست از كار در بيايد!

اما آنچه به او اعتماد به نفس بيشتري براي مبارزه با نااميدي و بدبيني داد آشنايي اش در همان ايام با دختري بود كه بعدها همسرش شد و نقش فرشته نگهبانش را به عهده گرفت. ازدواج با جين و از سرگيري فعاليت هاي علمي، او را چنان غرق اميد و شادي کرده بود كه به پيش بيني دو سال پيش پزشكان در مورد مرگ قريب الوقوعش نمي انديشيد.

استيون هاوكينگ اكنون 68 سال دارد و ظاهرا بيش از يك ربع قرن بيش از حد تصور زندگي كرده است. البته اگر بتوان وضع كاملا استثنايي او را در حال حاضر زندگي ناميد! پيش بيني پزشكان در مورد بيماري فلج پيش رونده او نادرست نبود و اين بيماري اكنون به همه بدنش چنگ انداخته است.

در سال 1985 پس از بازگشت از سفري به دور دنيا براي مدتي در ژنو به سر مي برد كه مركز پژوهشهاي هسته اي اروپاست و دانشمندان اين مركز جلسات مشاوره اي با او داشتند. يك شب كه استيون هاوكينگ تا دير وقت مشغول كار بود ناگهان راه نفس كشيدنش گرفت و صورتش كبود شد بيدرنگ او را به بيمارستان رساندند و تحت معالجات اضطراري قرار دادند. پس از چند روز بستري بودن در بخش مراقبتهاي ويژه بيمارستان سرانجام با اجازه همسرش تصميم گرفته شد كه با عمل جراحي مخصوص مجراي تنفس او را باز كنند اما در نتيجه اين عمل صداي خود را براي هميشه از دست مي داد.

عمل جراحي با موفقيت صورت گرفت و بار ديگر استيون از خطر مرگ جست. هر چند قدرت تكلم خود را از دست داد اما با جايگزيني كامپيوتر مخصوص سخنگو، ارتباط او با اطرافيانش حتي بهتر از سابق شد زيرا قبلا به علت ضعف عضلات صوتي با دشواري و نارسايي زياد صحبت مي كرد. البته اينگونه سخنگويي ماشيني طولاني تر است اما خود استيون كه هرگز خوشبيني اش را از دست نمي دهد عقيده دارد كه به او وقت بيشتري براي انديشيدن به آنچه مي خواهد بگويد مي دهد و سبب مي شود كه هرگز نسنجيده حرف نزند.

ويلچر يا صندلي چرخدار استيون كه به وسيله آن رفت و آمد مي كند نيز از پيشرفته ترين پديده هاي تكنولوژي است و با نيروي الكتريكي حركت مي كند.

منبع: wikipedia