پاسخ به:اشعار محلي بوشهري
پنج شنبه 2 تیر 1390 5:45 PM
حرف تو ری کمّه ی دِریا او روزا یادِمِن هر چی سیم گفتی تو از عشقت به وَالله یادِمِن کم سی مو گفتی که عشقت پُی دلُم خورده گِرن؟ مو هَمِی او عشوه کِردن ها و نازا یادِمِن وختی که کِر می شدی پشت جِهازایِ لِهام دو زدَن ری چیت دِریا ردِّ پاها یادِمِن هَمّیِ پنشمبِدا وختی می رفتی "شیخ حسن" چادر و مقنی قشنگِت او دعاها یادِمِن کِلّه می بَسّی ری تختِت مثل حوری یا پری از پِسِش سیلُم می کِردی مو او سیلا یادِمِن شُو تُوِسون وختِ شرجی موقعِ نم رختِنا بُنگ شروه سر می دادی او نواها یادِمِن عاشقُم کِردی وُ تو غُبّه چُکُندی گسل مو داد و فریاد غریبیم بین موجا یادمن وختی از پیشُم می رفتی دل تو سینم مرده بی مردن دل تا ابد پُی اشک غم ها یادِمِن تو خرابِی دل نمونده هیچ جایی سی خوشی پاک خوشی ها رفته یادُم نا خوشی ها یادِمِن با ((خلیلو)) عهد و پیمونِت شِکوندی بی وفا تا که زِندَم تا که دنیا باشه بر جا یادِمِن پ.ن وَالله:وَلا:قسم به خدا گرن:گره جهازا:لنج ها لهام:به پهلو خوابیده در جزر دریا چیت:ماسه پنشمبدا:پنج شنبه ها شیخ حسن:یکی از علمای بزرگ شیعه و از مبارزین با استعمارانگلیس مقنی:روسری (مقنعه) کلّه:پشه بند سیلا:نگاه ها شو توسون:شب های تابستان بنگ:بانگ غبّه:قسمت عمیق دریا چُکُندی گسل مو:رها کردی طناب پیوندم را
