جغرافياي اقتصادی حمل و نقل

راههاي آهن:
   شرايط استقرار مسيرها
   راه‌آهن وسيله‌اي است با ظرفيتي بسيار، كه بهره‌برداري عقلاني از آن مستلزم هزينه‌هاي زير ساختي فوق‌العاده زياد است.
  از سرعت سير قطارها در عبور از ناچيز‌ترين شيبها و از هر انحنايي كه شعاع آن كمتر از 800 متر بوده باشد كاسته مي‌شود و در قطارهاي بسيار سريع، نظير توكائيدو، اين حداقل شعاع انحناء، به 4 كيلومتر بالا مي‌رود. از سويي هر نوع عمل به كار انداختن سوزن در جهت حركت قطار، موجب كند‌شدن حركت آن مي‌شود و لازم است تا اين (نقاط ويژه) را از مسير حذف كرد؛ شيوه‌اي كه در بسياري از خطوط بزرگ فرانسه رعايت شده است.
   راه‌آهن در برابر پرتگاهها، به ويژه با كم داشتهايي روبروست و از اين رو براي عبور از آن بايد دست به ايجاد بناها و تمهيداتي زد كه هزينه احداث راههاي آهن را بسيار افزايش مي‌دهند. غالباً ترجيح داده مي‌شود تا خطوط آهن را از ميان دره‌ها عبور دهند؛ زيرا صعود از لبه فلاتها، همواره به دشواري صورت مي‌گيرد. راه‌آهن پاريس به اورلئان به خلاف راه زميني، كوتاه‌ترين فاصله را انتخاب نكرده است، بلكه با انحراف در دره‌هاي سن، اورژ و ژوئن، ترتيبي داده است تا در جنوب اتامپ، پس از عبور از يك خاكريز 30 كيلومتري و افزودن 9 كيلومتر به مسافت خود، به سطح فلات برسد.
   و اما مسيرهايي كه به لحاظ فني از امتيازات بيشتري بهره‌مندند لزوماً مسيرهايي نيستند كه نقاط مسكوني بيشتري را به هم ربط مي‌دهند. گاه مسؤولان در برابر انتخاب چندين مسير مردد مي‌مانند و سياستهاي محلي در نهايت امر مي‌توانند در گزينش مسير نهايي مؤثر افتند.
   در امر ارتباط ميان كانونهاي جمعيتي، غالباً با گزينشهاي متناقض روبرو هستيم. آيا بايد يك مسير انحرافي را كه مي‌تواند چندين روستا را به يكديگر متصل سازد انتخاب كرد، يا يك مسير مستقيم را كه شماري از مشتريان احتمالي را از مسير خط دور نگاه مي‌دارد؟ خطوط بزرگ، معمولاً راه حل دوم را انتخاب مي‌كنند، ولي راه‌آهنهاي كوچك محلي، هم‌چنان به راه حل اول وفادار مانده‌اند. از آن جمله است (راه‌آهنهاي پر‌پيچ و خم) در فرانسه، خطوط باريك، كه با رونق گرفتن حمل و نقل با كاميون از 1925 به بعد از رونق افتاده‌اند، به تدريج متروك مانده‌اند.