چون رود جاری باش

مرزبان‌نامه در سده‌یِ چهارم خورشیدی به دستِ مرزبان پور رستم پور شروین که از شاه‌زادگان تبرستان بود، به گویشِ کهن تبری نوشته شد. آن‌گاه در سده‌یِ هفتم، به دستِ سعد‌الدینِ وراوینی به پارسی درآمد. زبانی که وراوینی از آن بهره برد، به‌گونه‌ای بود که گویا مردمانِ زمانه‌اش هم از دریافتِ آن ناتوان بودند، چه رسد به اکنون که پارسی رو به پیراستگی و بیگانه‌زدایی پیش می‌رود. خویش‌کاریِ هر ادب‌دوست و ادب‌شناسی‌ست که این مرده‌ریگِ گران‌ارج ولی دشوارِ گذشتگان را به زبانی رسا و زیبا و هرآینه به‌دور از واژگانِ بیگانه که کمابیش زمانی رخت از زبان برمی‌بندند، بپیرایاند. این آیین چندی‌ست روا شده که سره‌نویسیِ کلیله و دمنه به خامه‌یِ احمد آجودانی و مثنویِ معنوی به خامه‌یِ ابوالقاسمِ پرتو از آن است.