آنها در نوزدهمین روز از ماه اردیبهشت هر سال ابتدا به مصلای شهر می‌روند و دعا می کنند، بعد از آن به دل کوه و دشت می زنند و چند ساعتی را با اطرافیان خود می گذرانند. بنابراین، پنجاه بدر یک رسم دینی- آیینی است که هم با باورهای مذهبی مردم سر و کار دارد و هم با اعتقادات آیینی و سنتی شان.

اگر تا آن روز از سال باران خوبی آمده باشد مردم در مصلی نماز شكر هم بجا می‌آورند و از خداوند به خاطر نزول باران رحمت سپاسگزاری می‌كنند اما اگر سال كم بارانی باشد نماز استسقاء به جای می‌آورند و طلب باران رحمت می‌كنند.

این مراسم در بهترین روز فصل بهار از لحاظ آب و هوایی برگزار می‌شود و در واقع تجدید پیوندی دوباره با طبیعت است اما بیش از هر چیز به نظر می رسد ریشه ای تاریخی داشته باشد که عمر آن به دوران پیش از اسلام هم می رسد.

بیشتر قزوینی‌های اصیل در این مراسم غذای ساده و محلی به نام دُیماج درست می‌كنند كه تركیبی از نان محلی خشك شده، سبزی، گردو و پیازداغ و خیار است. علاوه بر این، قزوینی ها خوردن هندوانه، آجیل مشگل گشا و میوه را هم در این روز ضروری می دانند و بسیاری از كسانی كه به پنجاه بدر می‌روند آش رشته را هم در برنامه عصرانه خود جای می دهند.