به راستي چگونه ماهي هاي گوشتخوار كه در آب هاي آمريكاي جنوبي يافت مي شوند، دندان دار شده اند؟
گروهي از محققان آرژانتيني، ونزوئلايي و آمريكايي با ارائه فسيلي از استخوان هاي آرواره به اين سوال پاسخ داده اند.
اين فسيل كه تاكنون ناشناخته مانده بودMegapiranha Paranesis
نام دارد و فاصله بين ماهي هاي گوشتخوار و پسرعموهاي گياهخوارشان را همچون پلي به هم پيوند مي دهد.
ماهي هاي گوشتخوار امروزي داراي يك رديف دندان مثلثي شكل مانند تيغه هاي اره هستند، اما نزديك ترين خويشاوندانشان به نامPicus
داراي دو رديف دندان مربعي شكل بوده اند كه احتمالابراي خوردن ميوه و دانه كاربرد داشته است.
اين فسيل نشانگر الگويي ما بين اين دو گونه است و دندان هاي اين نمونه به شكل زيگزاگي رديف شده اند. اين موضوع نشان مي دهد دو رديف دندان ماهي هاي گياهخوار فشرده شده تا اين كه به شكل يك رديف در ماهي هاي گوشتخوار در آمده است. به نظر مي رسد دندان هاي رديف دوم به رديف اول منتقل شده و تغيير شكل داده اند. شايد Megapiranha
يكي از مراحل مياني تكامل ماهي هاي گوشتخوار بوده اند. محققان براي يافتن جاي اين گونه فسيل شده در درخت تكاملي صدها نوع ماهي گوشتخوار امروزي و خويشاوندانشان را مورد بررسي قرار دادند.
آنچه درباره اين گونه ماهي ها جالب به نظر مي رسد، خصوصيات منحصر به فردي است كه دندان هاي آنها دارد.
هر يك از اين دندان ها مي تواند اطلاعات منحصر زيادي درباره نوع ماهي و خويشاوندان او در اختيار بگذارد. بررسي ها نشان مي دهد قرار گرفتن اين گونه فسيل شده در ميان ماهي هاي گوشتخوار و گياهخوار در درخت تكاملي منطقي باشد.
اين فسيل در سال 1900ميلادي در تخته سنگ هاي رودخانه اي آمريكا كشف شد و تا به امروز مورد مطالعه قرار نگرفته بود. محققان معتقدند اين ماهي 8 تا 10 ميليون سال پيش در رودخانه Prana
كه از كشور برزيل مي گذرد، زندگي مي كرد.
مقايسه آرواره و دندان اين فسيل با گونه هاي امروزي نشان مي دهد اين ماهي حدود يك متر طول داشته، يعني 4 برابر ماهي هاي گوشتخوار امروزي بوده است. شايد اين ماهي يك رژيم غذايي متنوع داشته اگرچه به درستي مشخص نيست كه اين ماهي چه غذايي مي خورده است. معماي ديگري كه بدون جواب باقي مانده، اين است كه اين ماهي 7 دندان داشت در حالي كه ماهي هاي گوشتخوار امروزي 6 دندان دارند. شايد در طول دوران تكامل دو دندان يكي شده يا يك دندان كاملااز بين رفته است.