ای جلوه واژه هستی ، نفسهای آخرین جهانیان تو را می طلبد ، گویی  غریقی نجاتگری خواستار است . چونان بر پرده حجابها آرمیده اند که گویی ، هستی را نیستی ای نخواهد بود ، و وجود را ابدی دنیوی  پایدار است . بر وجدانشان مُهری وزین ، بسته شده است و خود را بر گستره زمین ، دُرّی درخشان می بینند ؛ غافل از اینکه ، عصاره عطرآگین هستی ، روزی در میان آن غبار و فضای مه آلود ،  منّور خواهد شد ، دلهای دوستان و عاشقان با وجودش معطر شده و ناخشنودان و پلیدیان ، وجدانهاشان کدرتر خواهد شد.

ای اکسیر عشق ! ای دلیل پرواز مرغان عاشق ! ای سبز سبزینه ها ! ای سالار کاروان عشق ! بیا و روسیاهان را از کوچه های تنگ و تاریک انتظار برهان . بیا و این بقیع های متروک را آباد کن ! ای مفتوح دلهای تنگ و پر درد ! کلیدی بر این دل  بسته باش !