بتهوون

از سال 1796 بتهوون کم کم شنوایی خود را از دست داد.وی در ابتدا

دچار وزوز شدید گوش شد و به گفته خود در گوشهایش صدای

 زنگهایی را می شنید که درک و شنیدن موسیقی را برایش دشوار

می ساخت.او به این دلیل از مکالمه با دیگران نیز طفره

می رفت.علت ناشنوایی بتهوون هنوز کاملا آشکار نیست ولی

 عواملی مانند سیفیلیس ، مسمومیت با سرب ،تیفوس ، بیماری

 خود ایمن مانند لوپوس اریتماتوی سیستمیک و حتی عادت وی در

فروبردن سر در آب سرد برای بیدارماندن به عنوان دلایل ناشنوایی

مورد نظر قرار گرفته اند.در زمان مرگ بتهوون ، جسد وی

کالبدشکافی گردید . گوش داخلی متورم و در گذر زمان دچار

آسیبهایی شده بود.به دلیل سطح بالای سربی که در موهای بتهوون

 یافته شده ، نظریه مسمومیت وی با سرب نیز مطرح شده است.

با این حال ناشنوایی ناشی از مسمومیت با سرب

 سیر متفاوتی  نسبت به ناشنوایی بتهوون دارد.

وسایل کمک شنوایی بتهوون که یوهان نپوموک ملتسل

در سال 1813 ساخته بود

ناشنوایی بتهوون از ابتدا کامل نبود.نکته حائز اهمیت این است که

این مشکل در زمانی برای بتهوون جوان رخ داد که وی آهنگسازی

 بسیار موفق بود و با توجه به سیر کند بیماری خود ، می دانست با

یک بیماری مزمن روبرو شده که وی را از پا در نخواهد آورد و او باید تا

 انتهای عمر با این مشکل به زندگی خود ادامه دهد. وی در برخی

 روزها می توانست اندکی سخنان دیگران را بشنود اما از سال 1818

 بود که مکالمات وی با دوستانش روی برگه ها و دفترچه هایی

 نوشته می شد.با این حال ، در این دفترچه ها فقط پرسشهای طرف

مقابل دیده می شود و پاسخهای استاد موسیقی بر ما آشکار

نیست.با وجود ناشنوایی ، استعداد بتهوون به هیچ وجه رو به کاهش

 نگذاشت.در زمان وی ، هیچ فرد متخصصی در امر ناشنوایی وجود

 نداشت.دکتر واگنر در 27 مارس 1827 ناحیه گوش را کالبد شکافی

 نمود.صد سال بعد، دکتر ماراژ در کنفرانسی در آکادمی علوم

فرانسه در مورد ناشنوایی آهنگساز بحث نمود.وی ناشنوایی بتهوون

 را به دلیل التهاب حلزون گوش داخلی یا لابیرنتیت دانست.دکتر ماراژ

 که نامه های بتهوون را بررسی نموده بود ، آغازسر و صداهایی که

 آهنگساز در گوش خود می شنید از سال 1796 دانسته بود.بر این

 اساس بتهوون شصت درصد شنوایی خود را در سال 1801 از دست

داده بود.وی در سال 1816 کاملا ناشنوا گردید.

خانه زادگاه بتهوون در شهر بن

طبق نظر دکتر ماراژ به دلیل حساسیت بالای سیستم شنوایی

بتهوون ، استعداد او به بیماری بالاتر بود.وی می نویسد :

زمانی که ناشنوایی از صداهای بلند و با شنیدن همهمه در گوش

 آغاز می گردد و با شنیدن صداهای بلند بدتر می شود ، دلیل آن یک

 ضایعه داخلیست.پس مشکل باید از لابیرنت گوش داخلی و مراکز

مغزی باشد که اعصاب شنوایی از آنها خارج می شوند.

در مطالعه ای در سال 1986 دکتر پورو و دکتر میرمون ناشنوایی

 آهنگساز را مورد بررسی قرار دادند.آنها می نویسند :

به ویژه ما وضعیت استخوانچه ها را نمی دانیم.بر اساس نوشته های

 بتهوون ، تاریخها و علائمی که وی شرح می دهد ، با در نظر گرفتن

 ایجاد ناشنوایی در مردی جوان بدون التهاب قبلی گوش ، بدون

مشکل ناشنوایی در خانواده ، سیر پیشرونده و بدون پاسخ به درمان

 می توان گفت لابیرنتیت عصبی عامل اصلی ناشنوایی وی بوده

است.در زمان بتهوون ، از علل مهم ناشنوایی ، بیماری سیفیلیس

 بوده که البته قابل اثبات نمی باشد.اگر عامل ناشنوایی وی

سیفلیس باشد وی باید در اواخر دوره نوجوانی

به این بیماری مبتلا شده باشد.

ماسکی که در زمان حیات آهنگساز ، احتمالا سال 1806 از

چهره وی ساخته شد.در این ماسک ، آثار بیماری آبله که در

آن زمان بسیار شایع بود دیده می شود.

با این حال ، علامت مهم لابیرنتیت ، سرگیجه است که نه بتهوون و

نه دوستانش به وجود این مشکل در آهنگساز اشاره ننموده اند.

بر اساس بررسیهای صورت گرفته توسط مک کرون و والش بر روی

موهای بتهوون ، میزان بسیار بالای سرب در موهای آهنگساز کشف

 گردید.مسمومیت با سرب علاوه بر ایجاد ناشنوایی می تواند مسئول

 رفتار عجیب و غریب و حالت تهاجمی بتهوون باشد. در زمان بتهوون

 سرب برای شیرین کردن شراب،جلا دادن ظروف چینی و حتی در

 پزشکی مورد استفاده قرار می گرفت.در زمان مرگ  بتهوون در 57

سالگی ، فردیناند هیلر یکی از دوستانش، تار موهایی از سر بتهوون

 جدا نمود و این تارموها در خاندان هیلر باقی ماند.طی  هولوکاست،

یک پزشک هلندی به نام کی الکساندر فرمینگ به  یهودیان کمک کرد

تا با قایق به سوئد بگریزند.خانواده هیلر موهای  بتهوون را به جبران

این کمک به دکتر فرمینگ بخشید.پس از مرگ دکتر فرمینگ ، دخترش

 موهای بتهوون را در حراج ساتبی در لندن به  مزایده گذاشت و 582

 تارمو به ابعاد 3 تا 6 اینچ به قیمت 7300 دلار به اعضای مرکز

مطالعات بتهوون در دانشگاه ایالتی سان خوزه  کالیفرنیا فروخته

شد.بررسی موهای بتهوون توسط آزمایشگاه ملی  آرگون نشان داد

غلظت سرب در موهای بتهوون صد برابر مقدار  نرمال است.حتی

 آبهای معدنی که بتهوون به آنها علاقه فراوان  داشت ممکن است

منبع سرب بوده باشند.مسمومیت با سرب  عامل آسیب عصبی بوده

 و می تواند توضیح دهنده ناشنوایی ،  آسیب مغزی و رفتار دوقطبی ،

 دردهای شدید شکمی و مرگ بتهوون باشد.

علل دیگر ناشنوایی بتهوون را چنین دانسته اند :

اتو اسکلروز، مننژیت ، بیماری پاژه استخوان ، عفونت گوش میانی و

 پر کاری غده پاراتیروئید.

دسته ای از موهای بتهوون