هنررزمی بگوازانگ

باگوازانگ  یکی از سه سبک درونی ( دو سبک دیگر تایچی گوان و زینگ ئی گوان می باشد ) در هنرهای رزمی چین است . باگوا به معنی هشت سه جزئی ( سه پاره خط که با ترتیب های خاص معانی مختلفی دارند ) است .

این مطلب اشاره به هشت اصل پایه ای دارد که در رساله متافیزیکی  آی چینگ  شرح داده شده است . در واقع باگوا به معنی آشکار سازی فیزیکی این هشت اصل است . زانگ به معنی دست باز بوده و بنابراین می توان باگوازانگ را به سبکی از هنرهای رزمی اطلاق کرد که تاکید بر استفاده از دست باز در مقابل مشت را دارد . بعبارت دیگر باگوازانگ بر این پایه استوار است که جهت پیروزی بر حریف بجای استفاده از نیروی بدنی می بایست وضعیت دستها را بطور مداوم تغییر داد.

 

خواستگاه

شمال چین

 

اگرچه چندین نظریه در رابطه با بانی باگوازانگ وجود دارد لیکن با احتمال قوی این سبک رزمی توسط فردی به نام  دونگ های چوان  بوجود آمده است . دونگ در  وی نان  در حدود سال 1813 بدنیا آمد . دونگ هنرهای رزمی محلی را که بطور گستردهای از دستان باز استفاده می کرد را از جوانی آموخت . 40 سال بعد دونگ خانه را به قصد جنوب ترک کرد . وی در طول سفر به عضویت فرقه گوان زن از تائوئیسم درآمد . اعضاء این فرقه روشی را تمرین می کردند که ضمن راه رفتن بر روی یک دایره ذکرهای اصلی خود را از بر می خواندند . بعدها دونگ مکانیزم راه رفتن دایره ای را با ضربات دست ترکیب کرده و سبکی را بوجود آورد که بر اساس حرکت و توانایی اجرای ضربات در حین حرکت بود .دونگ در ابتدا هنر خود را زوانگ زانگ نامید .     

 

زیر سبکها

بیشتر سبکهای که در باگوازانگ وجود دارد به یکی از هنرجویان اصلی دونگ باز می گردد . یکی از این شاگردان  ین فو  نام داشت که محافظ شخصی بیوه های امپراطوری بود . وی استاد  لوهان کوان  یا سبک بیرونی مشت زنی شمال چین بود . دیگر شاگرد دونگ ،  زینگ دینگوا  نام داشت که استاد  شوآی جیااو  یا کشتی چینی بود . همچنین  لیانگ زین پو  از دیگر شاگردانی بود که نوعی از باگوازانگ را بوجود آورد .