راز گمشده خاور

قسمت ششم

باغچه را تازه آب داده بودند. بوى ريحان حياط را پر كرده بود. چند زن روى پتوى چهار خانه پاى پنجره نشسته بودند. زنى كه پيرتر و پر حرف‏تر بود توى ظرف كوچك مسى داشت وسمه درست مى‏كرد. مى‏خواست ابروهاى زنها را وسمه بكشد.

- “آن عجوزه رخشنده است. جيك و بوك همه اهالى را مى‏داند!” غول كنار مجيد در آن سوى حياط روى تخت چوبى فكسنى نشسته بود پشت سرشان درخت مو با برگهاى پنجه‏اى شكل پخش ديوار كاهگلى شده بود. مجيد صداى مادربزرگش را شناخت:

- “من خوب يادمه خواهر. زن خوب و آبرو دارى بود. بيژامه و چادر و لباس بچه مى‏دوخت براى اين و آن. برادران شير فروش گلويشان پيش او گير كرده بود اما خاور دلاورى بود كه نگو. نادار بود. شوهرش لات و عملى بود بچه كوچك داشت اما مردها بايد مى‏رفتند پيش او غيرت ياد مى‏گرفتند!

كربلايى كبرى سيگار هما آتش زد و صورت گرد و سرخ رنگش لحظه‏اى توى دود گم شد.

- “يه روز صبح زود رفته بودم شير بگيرم. شوهرم حاج احمد آقا سرما خورده بود. هميشه مى‏ترسيدم سگ ولگردى سر يكى از آن پيچ‏ها پاچه‏ام را بگيرد! كمى مانده بود برسم به دالان تاريك كه ديدم صداى گريه آمد. راستش خشكم زد. نه مى‏توانستم برگردم نه پاهايم جلو مى‏رفت. همان وقت ديدم كه خاور در حاليكه چشمهاى درشتش پر اشك بود، از دالان آمد بيرون. سلام دادم. از كنارم رد شد و نايستاد. بعدها چند بار پرسيدم كه آن روز چى شده بود جواب درست نداد. هر بار كمى سرخ مى‏شد و مى‏گفت كه شبح ديده توى تاريكى. چايى بريز قمر تاج!

“قمر تاج” مادربزرگ مجيد بود. قد كوتاه و بگو بخند. دست برد و از روى سماور ذغالى كترى چينى را برداشت و استكانها را پر كرد. ماهى سرخ درشتى آمده بود بالاى آب حوض بزرگ. غول كاغذى سرش را تكيه داده بود به شاخه درخت مو و چشمهايش را بسته بود.

- “گوش مى‏كنى آقا مجيد؟!”

مجيد همانطور كه بازگشت لكه سرخ را به ته حوض نگاه مى‏كرد، گفت:

- “آره! البته كه گوش مى‏كنم.”

غول كه به نظر خواب آلود مى‏آمد، گفت:

- “حالا ما سكوت مى‏كنيم. سكوت يعنى خوب گوش دادن!”

قمر تاج رو كرد به ملوك كه موهايش را دو سه ماه يكبار جوراجور رنگ مى‏كرد.

- “تو اين چيزها رو خوب مى‏دانى ظالم بلا! خاور براى چى برنگشت پيش بابا ننه‏اش!”

زنها زدند زير خنده. اما ملوك كه زن ميانسالى بود، نخنديد. خيره به زنبق گوشه باغچه ماند و در همان حال انگار كه با خود حرف مى‏زند، گفت:

- ماند توى شهر كه ديوانه شود!”

صداى زنها براى چند لحظه بريد. رخشنده حبّه قند را انداخت به دهان بى‏دندانش و گفت:

- “با همه مكافاتى كه شوهر بى‏غيرتش سرش آورد، باز هم او را دوست داشت!”

ملوك آهى كشيد و گفت: نقل اين حرفا نيس. خاور عروس شهر شده بود. حالا بى‏شوهر و شكست خورده چه جورى بايد برمى‏گشت به ولايت خودش! رخشنده گفت: “همه عشق و اميدش هدايت بود!”

قمر تاج گفت: “امان از درد اولاد!”

نسيم خنك عصر برگهاى درخت قطور توت را تكان مى‏داد. مجيد دلش براى همه مادرهايى كه آنجا بودند، سوخت. قمر تاج سالها بعد دچار بيمارى فراموشى مى‏شد. او كه تك تك نوه‏هايش را تر و خشك كرده بود و از جان مايه گذاشته بود تا بچه‏هاى بچه‏هايش سينه از خاك بردارند، در سالهاى آخر عمرش آنها را نمى‏شناخت و آخر سر هم غم همين خانه‏اى كه پس از مرگ پدر بزرگ مى‏فروختند و آواره‏اش مى‏كردند، او را از پاى در مى‏آورد.

كربلايى كبرى چند سال بعد با پسر بزرگش مى‏رفت مكه. آنجا آتش به چادرها مى‏افتاد و كربلايى كبرى مى‏ماند زير دست و پا تا پسرش حسين بى‏مادر به خانه برگردد. چهار سال بعد ملوك براى چند ماه مى‏رفت ديدن پسرش به فرانسه و از همان جا پيغام مى‏داد به شوهرش غلام چينى فروش كه هر چه داريم و نداريم بفروش بيا خارج! همان وقت رخشنده هشتاد و سه سالگى را پشت سر مى‏گذاشت حال و حوصله فالگيرى و كف بينى را از دست مى‏داد و با كمك خرجى يكى از بنيادهاى خيريه تك و تنها در خانه‏اى 45 مترى زندگى مى‏كرد. مجيد ديد كه غروب شد و زنها برخاستند تا قبل از اذان مغرب به خانه‏هايشان برسند.

- “هى! تو چقدر مى‏خوابى؟!”

دست بر شانه چروك غول گذاشت و تكان داد. غول چشمهاى سرخش را باز كرد. مجيد مى‏دانست با تاريك شدن هوا چشمهاى غول بيشتر سرخ خواهد شد و مثل دو تكه ذغال خواهد درخشيد.

- “بهتره ما هم راه بيفتيم!”

غول گفت و رفت طرف پله‏هايى كه به پاگرد پشت در حياط مى‏رسيد. مجيد خواست از برنامه سفر آن شب سوال كند كه غول گفت:

- “امشب مى‏رويم پيش آقاى نجفى. بد نيست سرى به او بزنيم. مجيد يادش نيامد چند روز پيش او را ديده است همانطور كه پا به كوچه مى‏گذاشتند، زير لب گفت:

- “بد فكرى نيست!”

نور چراغ زنبورى دكان جعفر آقا بقال پاشيده بود به كف خاكى كوچه و مردهاى خسته با كفش‏هاى پاشنه خوابيده به خانه‏هايشان باز مى‏گشتند.

ادامه دارد...