پناهيان به نامه امام(ره) به همسرشان اشاره کرد و ادامه داد: اين طور روابط از سفارشات دين اسلام است. رابطه عاطفي بين زن و مرد از جنس محبت ابراز شدني است. محبتي که بايد ابراز شود و با اين ابراز شدن تقويت شود.

گاهي اوقات محبتي از جنس مخالف در دل شخص مي‌افتد و نمي‌توان کاري کرد. اين محبت تا زماني که ابراز، تقويت و به معصيت نکشانده نشد، چيز بدي نيست. شخص نبايد به دليل وجود اين محبت خود را معصيت‌کار تلقي کند. حتي در روايات داريم اگر کسي محبت شخصي در دلش افتاد و از ابراز، ميدان دادن و عشوه‌ آمدن نابجا پرهيز کرد، در مقام شهدا وارد صحراي محشر مي‌شود. محبت بين زن و مرد بايد ابراز شود اما اخيرا اين محبت با کلمه‌اي به نام عشق اشتباه شده است.

حجت‌الاسلام پناهيان به معناي "عشق" در بعد عرفاني پرداخت و گفت: عشق در معناي عرفاني، خصوصا آنچه در زبان فارسي رواج پيدا کرده و معنايش عاطفه‌اي است که تمام دل انسان را تسخير کند. مصداقش رابطه عاطفي بين زن و مرد قرار گرفته است و عامل توليد بزرگترين نفرت‌ها و استرس‌ها در رابطه زن و مرد قرار گرفته است.

انسان ظرفيتي دارد که در ادبيات عرفاني به آن عشق و در ادبيات قرآني "اشدُ حبً..." (شديدترين محبت‌ها) مي‌گويند. اين شديدترين محبت‌ها هيچ‌گاه بين دو انسان به شکل معمولي و عادي شکل نمي‌گيرد. هيچ‌گاه ظرفيت رابطه زن و مرد در شديدترين رابطه عاطفي و عاشقي به جايي نمي‌رسد که بالاترين درجه و هيجان محبت را ايجاد کند. بين زن و مرد مي‌تواند بهترين رابطه‌ها را متصور شد اما عشق را نه!

آن عشقي که مي‌گويد:

به تيغ‌ام گر زند دست‌اش نگيرم

وگر تيرم زند منت پذيرم

عشقي که مي‌گويد:

گر از درت براني گر نزد خود بخواني

رو کن به هرچه خواهي، گل پشت و رو ندارد

اين عشق را نمي‌توان در رابطه بين زن و مرد متصور شد. رابطه زن و مرد در عاطفي‌ترين شکل‌اش اصلا اجازه گفتن چنين چيزي را نمي‌دهد: رو کن به هرکه خواهي گل پشت و رو ندارد.

 ...ادامه دارد