عاشورائیان

تنبيه با بستني و آب ميوه!

يك روز در حالي كه آقا معلم سر كلاس قدم مي زد، از پشت سر شكلك درآوردم و مسخره اش كردم و بچه ها همه خنديدند. اما آقا اصلاً به روي خودش نياورد.
زنگ كه خورد، با اشاره به من فهماند كه بعد از كلاس ببينمش. خيلي ترسيده بودم؛ فكر مي كردم به خاطر اين كار حتماً تنبيه خواهم شد؛ ولي بر خلاف همه تصوراتم گفت: مايلي كمي قدم بزنيم؟ با ترس و لرز به نشانه تأييد سري تكان دادم و از مدرسه خارج شديم و با هم قدم زديم. مثل يك دوست با من هم كلام شد و بعد يك بستني و آب ميوه مهمانم كرد. از خجالت داشتم آب مي شدم.
از بستني فروشي كه بيرون آمديم، رو كرد به من و گفت: هر وقت كاري را كه امروز در كلاس انجام دادي، مرتكب شوي با بستني و آب ميوه تو را مجازات و تنبيه خواهم كرد و ...
به نقل از يكي از شاگردان شهيد عادل محمد رضا نسب
عادل در سال 1345 در خانواده اي مذهبي ديده به جهان گشود. او پنجمين و آخرين فرزند خانواده بود. دوران تحصيل را با موفقيت پشت سر نهاد و وارد مركز تربيت معلم شهيد بهشتي تبريز شد و بعد در رشته جامعه شناسي دانشگاه تهران پذيرفته شد.
اوايل انقلاب وارد سپاه شد و بعدها به استخدام آموزش و پرورش درآمد و در سپاه مأمور به خدمت شد. به شغل آموزگاري بسيار علاقه داشت، نسبت به سرنوشت شاگردانش احساس مسئوليت مي كرد. يار بچه ها بود و آن ها نه فقط به ديد يك معلم بلكه به چشم محرم اسرار و رفيق راه نگاهش مي كردند و باورش داشتند.
در پشت جبهه، مدرسه و دانشگاه انساني فعال بود. در محافل و مجامع سخنراني مي كرد و از معلومات و تحليل هاي بالاي اجتماعي و فرهنگي و سياسي برخوردار بود و قبل از شهادتش با همكاري دو تن از دوستانش كه بعدهاشهيد شدند (شهيد پركار و شهيد دوستان) پايگاهي به نام پايگاه والفجر تأسيس كردند كه در آن به تربيت دانش آموزان با استعداد مي پرداختند كه اكثر آن ها يا تحصيلات دانشگاهي دارند يا به خيل شهدا پيوسته اند.
صدايي داشت گرم و گيرا، بيشتر وقت ها اذان مي گفت و با صوت دلنشيني به تلاوت كلام خدا مي نشست. به طوري كه شنونده را مجذوب مي كرد؛ قاري قرآن بود و عامل به احكام آن و دلش پر مي زد براي پريدن و رسيدن به اوج تا اين كه در عمليات كربلاي چهار در چهارم دي ماه 1365 در سمت معاون گردان پياده بعد از چهار سال حضور در جبهه به هنگام اذان صبح در سن 20 سالگي پلي از دل به دلدار زد و آسماني شد.