در 35 کیلومتری جنوب شهر سوسنگرد مکانی است که هویزه نامیده می شود.

هویزه یادآور اشغال نیروهای بعثی در تاریخ 27/10/1359 است.

هویزه یادآور عملیات بیت المقدس در اردیبهشت 1361 است.

هویزه یادآور عملیات نصر است.

هویزه یادآور حماسه سازی نیروهای خط مقدم عملیات (که گروهی از پاسداران هویزه، حمیدیه و اهواز و گروهی از دانشجویان پیرو خط امام بودند) است.

هویزه یعنی شهادت حافظ قرآن، یعنی شهید سید حسین علم الهدی و اصحابش، که مانند مولایشان امام حسین(ع) وسط میدان نبرد مردانه ایستادند و فریاد زدند: «إن کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی فیاسیوف خذینی.»

هویزه یعنی از همه طرف محاصره.

هویزه یعنی ایستادن تا آخرین نفس.

هویزه یعنی پلکان آسمان.

از علم الهدی گفتن کار سختی است. او را نمی شود نوشت، باید می دیدی. اما آب دریا را اگر نتوان کشید هم به قدر تشنگی باید چشید .

علم الهدی یعنی نماینده خدا روی زمین، مگر غیراز این است که انسان خلیفه خداست.

علم الهدی یعنی ایستادگی در برابر دشمن جلاد.

علم الهدی یعنی رعد و برق، یعنی صاعقه، یعنی تندباد، یعنی گردباد.

علم الهدی شکوه و عظمت، یعنی سربلندی، یعنی پایداری و استقامت.

هر وقت می خواهم از پرواز حرف بزنم علم الهدی سوژه خوبی می شود.

هر وقت می خواهم به چیزی فکر کنم او مهمان خلوتم می شود و فکر مرا مشغول می کند. او عصاره همه خوبی ها بود و هست. هر وقت می خواهم گریه کنم او بهترین بهانه برای گریستن می شود.

هر وقت می خواهم مسافرت کنم او بهترین مقصد می وشد، نه تنها مقصد بلکه مبدأ، چرا که با نام خدا و با حس او حرکت می کنم.

وقتی می خواهم حماسی حرف بزنم او، وقتی می خواهم از استقامت و ایثار و شجاعت بگویم او نمونه خوبی است که می شود در موردش حرف زد.

هویزه نام دیگرش گوچه های بنی هاشم است، نام دیگرش خانه فاطمه(س). صدای شکسته شدن استخوان پهلو و سینه مساوی است با له شدن زیر شنی تانک، تکرار حادثه در است و دیوار. آنجا آتش بود و اینجا آتش، آنجا خون بود و دود و اینجا تکرار آنجا.

آنجا زهرا(س) بود و اینجا پسر زهرا(س)؛ سید حسین علم الهدی.

هر زمان کربلا تکرار می شود و هر زمان مدینه جاری در تاریخ می گردد و من و نو کجای این تراژدی و داستانیم؟! آیا در متن داستانیم یا در حاشیه داستان؟!

چه در متن داستان باشیم و چه در حاشیه، مهم این است که هستیم، متن و حاشیه برایمان مهم نیست، مهم این است که من و تو با «نیچه» که می گفت: اگر می خواهی نان داشته باشی آهن داشته باش، مخالفیم. من و تو با «اقبال لاهوری» که می گفت: اگر می خواهی نان داشته باشی آهن باش، موافقیم. من به این حدیث قدسی ایمان دارم:

«من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلی دیته و من علی دیته فانادیته».

من به هویزه که سرشار و لبریز از خاطرات به یاد ماندنی شهداء است عشق می ورزم.

اما؛ هویزه! آمده ام تا با تو عهد ببندم که راه مردانت را ادامه می دهم.

آمده ام تا بدانی هنوز مردانی هستند که از تو و مرزها دفاع می کنند.

آمده ام تا از تو نیرو بگیرم، آمده ام تا شیوه استقامت را از تو بیاموزم. آمده ام تا استوار بودن را به من بیاموزی، چگونه مردن را و چگونه پر زدن را.

آمده ام تا دلم را خانه تکانی کنی. آمده ام تا عوض شوم، تا مثل شما پریدن را بیاموزم.

شهداء! قبول دارم که اشتباه کرده ام، اما دنیا که به آخر نرسیده است. هنوز هم می توانم بازگردم و گذشته هایم را قلم بکشم. کافی است دستم را بگیرید تا گم نشوم، تا فریب نخورم.

شهداء! مرا به مهمانی خدا دعوت کنید تا بزم عاشقانه را بیاموزم.

شهداء! دل مرا زیر و رو کنید؛ مرا آنچنان بسازید که هیچ کس نتواند خراب کند.

مرا با تمام وجودتان بهم بزنید که خودم هم حس کنم عوض شده ام و طرح وجود مرا روشن کنید.

کمک کنید تا آفتاب باشم، مثل شما که آفتابید و برای پرتوافشانی از کسی اذن و اجازه نمی گیرید. کمکم کنید تا همه جا را روشن کنم.

اینقدر دلم گرفته که آسمان برایم گریه می کند. دلم برای دیدن شما لک زده، شما در کدام سیاره زندگی می کنید؟! دورید یا نزدیک؟!

من اما شما را نزدیک تر از نزدیک حس می کنم.

من شما را لمس می کنم، حس می کنم و می بینم و می شنوم.

من شما را می فهمم و می دانم. شما نامرئی نیستید، خیالی نیستید، واقعیت دارید، من می دانم شما هر وقت اراده کنید می توانید در من و همه چیز دخل و تصرف کنید.

شهدا! من آمده ام، شما هم بیایید تا دست خالی برنگردم.

من خجالت می کشم از هویزه دست خالی بروم، برای شما هم بد می شود «فاما السائل فلا تنهر».

مطالب مربوط :

نبرد تن به تانک

• منبع :

مرکز شهدای شلمچه