غزليات عبيد زاكاني: دارم بتی به چهرهٔ صد ماه و آفتاب
سه شنبه 17 اسفند 1389 9:07 PM
غزل شمارهٔ ۱۰
دارم بتی به چهرهٔ صد ماه و آفتاب نازکتر از گل تر و خوشبوتر از گلاب
رعناتر از شمایل نسرین میان باغ نازنده‌تر ز سروسهی بر کنار آب
در تاب حیرت از رخ او در چمن سمن در خوی خجلت از تب او در قدح شراب
شکلی و صد ملاحت و روئی وصد جمال چشمی وصد کرشمه و لعلی وصد عتاب
خورشید در نقاب خجالت نهان شود از روی جانفزاش اگر بر فتد نقاب
در حلقه‌های زلفش جانهای ما اسیر از چشمهای مستش دلهای ما کباب
فریاد از آن دو سنبل مشکین تابدار زنهار از آن دو نرگس جادوی نیمخواب
هرگه که زانوئی زند و باده‌ای دهد من جان به باد بر دهم آن لحظه چون حباب
روزیکه با منست من آنروز چون عبید از عیش بهره‌مندم و از عمر کامیاب
« سعادتمند کسی است که از هر اشتباه و خطایی که از او سر می زند، تجربه ای جدید به دست آورد »
سقراط
