هشت معمای بزرگ13
پنج شنبه 24 بهمن 1387 8:08 PM
اگر ذرات ماده تاریك تنها با مواد عادى واكنش مى دادند (كه فى الواقع همین طور است) آشكار نمودن آنها آسان مى بود.
اما این واكنش ها به قدرى ضعیف هستند كه آشكار كردن آنها براى ما امكان ندارد.علاوه بر این، براى بیشتر این ذرات زمانى طولانى تر از عمر عالم هستى لازم است تا اولین برخورد خویش را تجربه كنند.فیزیكدان ها در حال بررسى دو راهكار هستند تا به ماهیت این ذرات ناشناخته پى ببرند.یكى از این راهكارها، بررسى این مورد در مقیاس وسیع است و چنین بیان مى شود كه انهدام ذرات ماده تاریك و پادذره هاى آنها در مركز كهكشان راه شیرى و یا در هسته خورشید لزوماً، مى بایست موجب تشكیل نوترینو بشود. در چنین وضعیتى كه نوترینوها به طور ضعیفى با مواد وارد واكنش مى شوند، مى بایست گاه و بیگاه یكى از این ذرات بنیادى با یك مولكول آب برخورد كند و تشعشعى از نور را آزاد كند.
فیزیكدان ها به این امید كه یكى از این پرتوها را آشكار نمایند، در حال تبدیل دریاى مدیترانه، دریاى آدریاتیك (این دریا بخشى از دریاى مدیترانه است كه توسط كشورهاى ایتالیا، كرواسى، اسلونى، بوسنى و مونته نگرو احاطه شده است) و كانون یخى قطب جنوب به یك رصدخانه عظیم و پهناور براى آشكارسازى نوترینوها هستند و این كار را با قرار دادن رشته هاى طویلى در زیر آب و یخ (البته رشته هاى حساس به نور) انجام مى دهند.
ایده دیگر در این رابطه بررسى جزیى اما دقیق است. براى مطالعه جزء به جزء این مطلب دو حسگر به نام هاى
CDMSI
و
CDMSII
در حال فعالیت هستند كه اولى در دانشگاه استنفورد ساخته شده و در اتاقى حدود ده متر زیرزمین قرار دارد و دیگرى كه در اواخر سال
۲۰۰۳
شروع به كار كرده در یك معدن آهن در مینه سوتا و در حدود
۷۴۰
مترى سطح زمین قرار گرفته است.
