در سال 1665، زمانیكه نیوتون 23 ساله بود، سقوط یك سیب این سوال را در ذهن او ایجاد كرد كه نیروی گرانش زمین تا چه فاصله ای تاثیر گذار است. نیوتون كشف خود را در سال 1687 به نام "ریشه های ریاضی در فلسفه طبیعت " تشریح نمود. نیوتون به كمك قوانین حركت سیارات كه توسط ستاره شناس آلمانی یوهانس كپلر كشف شده بود، نشان داد كه چگونه نیروی گرانش خورشید با افزایش فاصله كاهش می یابد. او سپس فرض كرد كه گرانش زمین نیز به روشی مشابه در فواصل دور كاهش می یابد. نیوتون می دانست كه گرانش زمین، ماه را در مدار خود قرار داده است و مقدار گرانش زمین در آن فاصله را اندازه گیری كرد. او به كمك فرض خود، بزرگی گرانش در سطح زمین را به دست آورد. عدد به دست آمده، بزرگی همان نیرویی بود كه سیب را به زمین كشاند.
قانون گرانش نیوتون می گوید كه نیروی گرانش بین دو جرم ارتباط مستقیم با جرم آن دو دارد. یعنی هر چه جرم آنها بیشتر باشد، نیروی گرانش بین آن دو بیشتر است. این قانون همچنین می گوید كه نیروی گرانش بین دو جرم ارتباط عكس با فاصله بین دو جرم به توان دو دارد. برای مثال اگر فاصله بین دو جرم دو برابر شود، نیروی گرانش بین آنها یك چهارم می شود. فرمول قانون نیوتون به صورت
F=m1m2/d2
می باشد كه در آن
F
نیروی گرانش بین دو جرم،
m1
و
m2
مقدار مواد دو جرم و
d2
فاصله بین دو جرم به توان دو است.
گرانش2
