زمانى بيايد يأتى زمان

زمانى بيايد يأتى زمان، سيأتى زمان.عنوانى معروف دركتب حديث است كه روايات بسيارى تحت اين عنوان مبنى بر پيشگوئى از وقايع و حوادث ويا ملاحم وفتن ذكر شده است. اينك شمارى از آن ها را مي آوريم.
رسول خدا(ص) فرمود:زمانى بيايد كه چهره هاى مردم چهره آدميان ودل هاشان دل هاى شياطين باشد، بسان گرگ درنده خونخوار باشند، از منكرات اجتناب نكنند.اگر در جمع آن ها باشى بدنامت كنند وچون با آن ها سخن گويى به تو دروغ گويند وچون از آن ها جدا شوى غيبتت كنند. سنت در ميان آن ها بدعت وبدعت به نزدشان سنت بود، محترمتان نزد آن ها موهون،و موهونان محترم باشند. مؤمن نزد آن ها خوار و فاسق ارجمند بود.كودكان شان گستاخ وبى ادب و زنان شان بى شرم وپيرانشان امر به معروف ونهى از منكر نكنند.پناه بردن به آن ها خوارى واعتماد به آن ها ذلت ودرخواست مال از آن ها بيچارگى وننگ باشد. در آن هنگام خداوند باران به موقع به آن ها نبارد و در غير موسم خود ببارد وبدانشان را بر آنان چيره سازدكه به بدترين وجهى آن ها را آزار دهند، پسرانشان را بكشند وزنانشان را زنده دارند، در آن حال هر چه نيكان دعاكنند به اجابت نرسد.
زمانى بر مردم بيايد كه شكم هاشان خداى شان بود هر چه خواهد از حلال وحرام به آن بدهند و زنانشان قبله شان باشد كه تمام توجه شان به آن ها بود( وپولشان دينشان )كه آن را در حد پرستش دوست دارند و شرف وعزت خويش را درتجملات و امتعه دنيا دانند، از ايمان جز نامى واز اسلام جز آثارى واز قرآن جز درسى بيش نماند. مساجدشان از حيث ساختمان آباد و دل هاشان از هدايت تهى وويران، علماشان بدترين خلق خدا در روى زمين باشند.در آن هنگام خداوند آن ها را به سه بليه دچار سازد: جور سلطان وخشكسالى وظلم وستم حكام وزمامداران.اصحاب از سخنان حضرت به شگفت آمده عرض كردند: مگر آن ها بت مى پرستند فرمود:آرى،پول نزد آن ها چون بت مورد پرستش باشد.
زمانى بيايد كه ديندارى به نگهدارى آتش دركف دست بماند.زمانى بر امتم بيايد كه زمامدارانشان به شيوه جباران وستمگران عمل كنند وعلماى شان طمعكار وكم پرهيز، وپارسايان شان متظاهر، و بازرگانان رباخوار و فريبكار، وزنان شان خود را براى نامحرمان بيارايند. در آن هنگام اشرارشان بر آن ها چيره گردند وهر چه دعاكنند به اجابت نرسد .
زمانى بر مردم بيايدكه اخلاق انسانى از آنان رخت بربندد چنانكه اگر نام يكى را بشنوى، به از آن بودكه وى را ببينى ويا او را ببينى به از آن باشدكه او را بيازمايى وچون او را بيازمايى حالاتى زشت و ناروا در او مشاهده كنى.دين شان پول،و هم و غمشان شكم و قبله شان زنان شان باشد. براى رسيدن به گرده نانى كرنش كنند وبراى درهمى به خاك افتند. پريشان و سرگردان باشند، نه خود را در پناه اسلام دانند ونه به كيش نصارى زندگى كنند(1)اميرالمؤمنين (ع) فرمود:زمانى بر مردم فرا رسد كه مقرب نباشد جز سخن چين، وجالب شمرده نشود جز فاجر، وتحقير نگردد جز افراد با انصاف. در آن زمان دستگيرى مستمندان زيان بشمار آيد، وصله رحم لطف وبزرگوارى محسوب شود، وعيادت بيمار، وسيله برترى جويى بر مردم باشد.در آن زمان حكومت به مشورت با زنان وفرمانروايى كودكان وتدبير خواجه سرايان برگزار شود. (2)

پی نوشتها :

ا.بحار الانوار ج 103 ص 82 و 22 و 74.
2. نهج البلاغه حكمت 102.