فرق بین کاراته و تکواندو

کاراته ی سنتی در جزیره ی اوکیناوا در ژاپن، پس از تاثیراتی از هنرهای رزمی چینی ابداع شد. کاراته، سبک های زیادی دارد که همه ی آنها بجز چند سبک جدید (که البته فدراسیون جهانی کاراته آنها را جزء سبکهای کاراته نمی شمرد) خاستگاه ژاپنی  دارند. سیستم کمربندهای رنگی با هدف نشان دادن درجات مختلف کاراته کاران ابداع شده بود بطوری که مبتدیان کمربند سفید و کمربندهای مشکی (که خود درجات مختلفی دارد) سطح استادی را نشان میداد. کمربندهای رنگی دیگری بین این دو وجود دارد. در اغلب سبکهای کاراته ترتیب کمربندها به این صورت است: سفید، زرد، نارنجی، آبی، سبز، بنفش، قهوه ای و در نهایت مشکی و درجات آن یعنی مشکی دان1، دان2، دان3 و ... .

تکواندوی مدرن پس از اشغال کره توسط ژاپن با تاثیراتی که از کاراته ی ژاپنی گرفت، در کره  ابداع شد. کره ای ها لباسی شبیه لباس کاراته برای خود در نظر گرفتند. این لباس مدت ها برای تکواندو استفاده میشد اما بعدها با تعمق بیشتر در فلسفه شرقی و همچنین بیان فلسفه ای به نام مثلث تکواندو  یقه ی این لباس به شکل V تغییر یافت. کره ای ها برای نشان دادن درجه ها هم کمربند های مختلفی در نظر گرفتند که  هر کدام سمبل چیزی هستند و فلسفه ای خاص دارند. در تکواندو ترتیب کمربندها به این صورت است: سفید، زرد، سبز، آبی، قرمز و مشکی (کمربند مشکی تکواندو هم بصورت دان1، 2 و ... است). امروزه دو سبک اصلی در تکواندو وجود دارد. یک سبک که به آن سبک ITF یا هیانگ می گویند مرکز آن فدراسیون بین المللی تکواندو در کانادا است. و سبک دیگر که به آن WTF یا پومسه میگویند، مرکزش در مجتمع کوکیوان در سئول کره است. سبک پومسه، سبک برگزیده ی رقابت های المپیک است که بطور گسترده در ایران وسایر کشورهای سرتاسر دنیا آموزش داده میشود.

بطور کلی میتوان گفت در کاراته 60% حرکات با استفاده از دست و 40% با استفاده از تکنیک های پاست. این درصدها هم در مبارزه و هم در کاتاهای کاراته (فرم ها) مشاهده میشود.. تکواندو درصدی درست برعکس کاراته دارد بطوری که 40% تکنیکها، با دست و 60% آنها با پا اجرا میشوند. در تکواندو، همچنین بیشتر تاکید بر ضربات پای بلند در سطح سر و حتی بلندتر است. هنرجویان تکواندو از ضربات پرشی و چرخشی زیاد استفاده میکنند. این ضربات پا به این صورت هستند که فرد برای زدن ضربه به هوا پریده و روی هوا ضربه را میزند که هم قدرت و هم زیبایی بیشتری دارند. ضربات پرشی در کاراته به ندرت دیده میشوند. فرمهای تکواندو معمولا کوتاه تر و کمی ساده تر از فرمهای کاراته هستند. در مبارزه ی تکواندو ضربات بصورت بدون کنترل بوده ولی در عوض از لوازم ایمنی کامل (کلاه، لثه بند، محافظ تنه، محافظ ساعد، دستکش، محافظ ساق، بیضه بند، روپا بند) استفاده میشود. اما در مبارزه ی اغلب سبک های کاراته ضربات بصورت کنترلی زده میشوند (یعنی نباید به حریف برخورد کنند یا با قدرت خیلی کم زده شوند) و لوازم لوازم ایمنی کمی از جمله از ساق بند، روپا بند، دستکش و لثه بند استفاده میشود که البته همه ی آنها بجز لثه بند و دستکش اختیاری میباشند. خود دستکش نیز در بعضی سبک های کاراته پوشیده نمیشود. در مبارزه تکواندو، هر یک از مبارزین کمربند اصلی خود را می بندد ولی در مبارزه کاراته (البته بیشتر سبک های آن نه همه) کمربند یکی باید قرمز و دیگری آبی باشد.

کاراته و تکواندو هردو جزء هنرهای رزمی سخت هستند، هر دو دارای معتبرترین مسابقات هستند که البته تکواندو یکی از رشته های المپیکی هم هست. هنرجویان هردوی آنها حق دارند علاوه بر مسابقات مخصوص به رشته خود، در مسابقات آزاد و رینگی که در اغلب کشورها از جمله ایران برگزار میشوند، شرکت کنند. البته شرکت در چنین مسابقاتی که از سبکهای مختلف از جمله کاراته، تکواندو، بوکس، کونگ فو و ... در آن شرکت میکنند، باید با اجازه ی استاد صورت گیرد. در سالهای اخیر محبوبیت تکواندو بسرعت افزایش یافته درحالیکه گسترش کاراته با سرعت بسیار کمتری اتفاق می افتد.

بطور خلاصه میتوان گفت تکواندو هنر رزمی است که بیشترین تاکید را بر ضربات پا با حداکثر سرعت و قدرت دارد که همین مسئله وجه تمایز آن از دیگر هنرهای رزمی و افزایش محبوبیت آن شده. و کاراته بیشتر بر ضربات دست تاکید میکند. جالب اینجاست که امروزه تکواندو بعنوان پرطرفدارترین هنر رزمی دنیا شناخته میشود و پس از آن کاراته در مکان دوم جای دارد.