بدن بدون سر
یک شنبه 24 بهمن 1389 4:55 PM
بدن بدون سر
جایگاه صبر در ایمان
وَ عَلَیْكُم بِالصَّبْرِ، فَاِن الصَّبْرَ مِن الایمان كَالرَّاْس مِن الجَسَدِ
حضرت علی علیه السلام: بر شما باد صبر و استقامت، كه همانا نقش صبر در ایمان، نقش سر است برای بدن .
ایمان صرفاً در معرفت و اعتقاد قلبی خلاصه نمی شود، بلكه اقرار و اظهار به زبان و عمل به جوارح و اعضا ـ یعنی رفتار متناسب و برخاسته از همان معرفت و اعتقاد قلبی و منطبق با اظهار و اقرار زبانی ـ نیز دو ركن اساسی ایمان شمرده می شود. تحقق عینی این دو ركن به نیروی عزم و اراده و قدرت استقامت و پایداری نیاز دارد. بدون پایداری و پایمردی و بدون عزم راسخ، نمی توان به معرفت قلبی درونی، عینیت خارجی بخشید و آنچه را توحید ناب اقتضاء می كند، محقق ساخت. هم خودسازی و تزكیه ـ كه اولین گام ضروری در بُعد «عمل» است ـ و هم اجرای احكام دینی در جامعه اسلامی، به استقامت و صبر نیازدارد: استقامت برای اجرای واجبات الهی و نیز استقامت برای عدم ارتكاب محرّمات.
از دیدگاه امام علی(ع)، صبر و پایداری نتیجه و ثمره ایمان و یقین است. كسی كه حاكمیت مطلق، حكیمانه و رئوفانه خداوند متعال را بر جهان هستی باور كرده و به نظام احسن و هدفدار هستی معتقد است، به عدالت گسترده و دقیق خداوند ایمان دارد، هدف‌ِ خلقت انسان و حكمت سختی ها و دشواری هاو بلاها و نقش آن در تربیت انسان را دریافته است، و بالاخره به توحید ناب دست یافته، می تواند به راحتی این فضیلت بزرگ اخلاقی را در خود تقویت كند و در تجربه های پی در پی زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی خویش از این ارزش معنوی، استمداد جوید و بر مشكلات فایق آید. صبر و استقامت، از نظر امام علی(ع)، بهترین پشتوانه و یاور انسان در غلبه بر مصیبت ها و مشكلات روزگار است. صبر، بهترین صفت اخلاقی است. صبر، دژ تسخیرناپذیر و محكم انسان در برابر شداید است. صبر، بهترین زیور ایمان است. و بالاخره صبر، راس ایمان است، كه بدون صبر، ایمان هم كارآیی و فایده ای نخواهد داشت.
كسانی كه از این فضیلت اخلاقی محروم اند، در برابر شداید و مشكلات دچار بی تابی و شتابزدگی می شوند، كه خود در تاثیرِ بیشتر آن سختی بر روان و توان آنان و عدم امكان حل آن معضل، نقش اساسی خواهد داشت. انسان های بی تاب و شتابزده، قدرت تعقل و تدبیر و برنامه ریزی خود را ازدست می دهند و نمی توانند ارزیابی صحیح و واقع بینانه از شرایط و امكانات و محدودیت های خود داشته باشند تا در چارچوب آن، برای آینده خود و خروج از مشكل و حل آن، تدبیری موثر و مفید بیاندیشند، بنابراین با تصمیم های عجولانه و بی حساب، همان امكانات محدود خود را هم از بین می برند، بدون اینكه مشكل را حل كرده باشند. بی تابی و جَزَع و فزع در برابر حوادث و دشواری ها، روحیه خود فرد و افراد پیرامون او را ـ كه می توانند یاور وی در كاهش مصیبت ها و رنج های ناشی از حادثه باشند ـ تضعیف می كند و توان افراد را به تحلیل می برد. عجله و شتاب به جای اینكه فرد را سریع تر به هدف برساند، مسیر رسیدن به هدف را طولانی تر و دشوارتر می كند. گاهی عجله موجب هرگز نرسیدن می شود! و دیرتر رسیدن بهتر ازهرگز نرسیدن است! البته سرعت در عمل، برای كارهای خیر، نه تنها نكوهیده نیست كه خود یك ارزش است. سرعت به معنی اهتمام ورزیدن و تنبلی نكردن و سستی ننمودن برای تدارك حركت و اقدام در مسیر هدف، خود یك فضیلت محسوب می شود و با «صبر» هیچ منافاتی ندارد. صبر هرگز به معنی كُندی، تعلّل، سستی و ضعف نیست، همانطور كه «صبر» هرگز به معنی سازش، تسلیم، سكوت، پذیرش وضع موجود و به فكر اقدام برای اصلاح آن نبودن نمی باشد. بلكه برعكس، صبر و استقامت و پایمردی، ویژگی مورد نیازِ كسانی است كه هدفی را نشانه گرفته اند و برای رسیدن به آن نقطه كمال مطلوب و دستیابی به هدف مقدس و متعالی، به تلاش و مجاهدت می پردازند و درمسیرِ مجاهدت برای نیل به هدف، با مشكلات دست و پنجه نرم می كنند و تسلیم مشكلات نمی شوند.
کریمی که جهان پاینده دارد تواند حجتی را زنده دارد
دانلود پروژه و کارآموزی و کارافرینی
