بانک جامع احادیث مهدوی

احمد بن عبداللَّه هاشمی، از اولاد عباس، گفته است:

روز شهادت امام حسن عسکريعلیه السلام به سرّ من رأي رفتم.جنازه حضرت را بیرون آوردند و در جایی [از منزل] قرار دادند، ما سی و نه نفر بودیم که نشسته و منتظر بودیم، تا اینکه پسربچه اي حدود ده ساله با پاي برهنه و در حالی که ردایی را روي سرش کشیده بود از خانه بیرون آمد. همین که او خارج شد، ما از شدت هیبت و عظمتش و بدون اینکه او را بشناسیم همگی به احترامش برخاستیم، او جلو ایستاد و مردم هم پشت سرش صف کشیدند و با او به پیکر پاك امام حسن عسکريعلیه السلام نماز گزاردند. سپس حرکت کرده و داخل خانه شد، غیر از خانهاي که از آن خارج شده بود. ابو عبداللَّه همدانی گفته است: در شهر مراغه مردي ازاهل تبریز را که نامش ابراهیم بن محمّد تبریزي بود ملاقات کردم، او هم مثل این حدیث را بدون کم و زیاد نقل کرد. راوي میگوید که از همدانی پرسیدم: منظور از پسر بچه عشّاري چیست؟ آیا از نظر قد است [یعنی پسري که قدش ده وجب است] یا اینکه از نظر سن است؟ چرا که ولادت حضرت در سال 256 ه.ق واقع شده و شهادت امام ابومحمّد عسکريعلیه السلام در سال260 ه.ق اتفاق افتاده است؛ یعنی چهارسال پس از ولادت حضرت صاحب الزمانعلیه السلام. همدانی گفت: من نمیدانم که منظورش کدام یکی از این دو معنی بوده است، من به همین ترتیب شنیدم. البته پیرمردي که با او بود و خوش فهم و صاحب علم وروایت و از اهل شهر بوده گفت: منظور عشّاري القد است [یعنی قدش به اندازه ده وجب است].

غیبت طوسی،فصل سوم،ح226