دستور زبان

 اسم و صفت

در زبان مازندرانی جنس دستوری وجود ندارد. شمار جمع به وسیلهٔ پسوندهای مختلفی از جمله «-ون» و «-ها» صورت می‌گیرد. صفت پیش از اسم می‌آید. مثلاً: «خار ِ کتاب» به معنای «کتاب ِ خوب».

فعل

در زبان فارسی دو دسته شناسه داریم: ماضی و مضارع.

اما در زبان تبری سه دسته شناسه داریم: ماضی، مضارع اخباری و مضارع التزامی. (نمونه‌های زیر بر اساس گویش سوادکوهی تنظیم شده‌اند.)

۱.ماضی :

• بن ماضی ساده : -be-saat = ساخت

• بن ماضی استمراری : -saat = می‌ساخت

حال باید این شناسه‌ها را به انتهای آن افزود:

شخص : اول | دوم | سوم

مفرد: e | i | eme

جمع : ene | eni | emi

۲.مضارع اخباری ؛

• بن مضارع اخباری : -saaj = می‌سازد

حال باید این شناسه‌ها را به انتهای آن افزود:

شخص : اول | دوم | سوم

مفرد: ene | eni | embe

جمع : enne | enni | embi

۳.مضارع التزامی ؛

• بن مضارع التزامی : -be-saaj = بسازد

حال باید این شناسه‌ها را به انتهای آن افزود:

شخص : اول | دوم | سوم

مفرد: e | i | em

جمع : en | in | im