داروهایی كه برای درمان علایم و جلوگیری از پیشرفت بیماری ام اس استفاده می شوند در اكثر موارد تنها نوع درمان مورد نیاز نمی باشند. بسیاری از بیماران همچنین به فیزیوتراپی، كاردرمانی، گفتار درمانی و مشاوره روانپزشكی نیز نیاز دارند. این انواع درمانها را همگی به عنوان درمانهای مكمل نام می برند زیرا باعث تكمیل و یا تقویت درمانهای دارویی می گردند. گاهی اوقات نیز به آنها درمانهای بازتوانی گفته می شود.فیزیوتراپی توسط شخصی كه دارای لیسانس فیزیوتراپی می باشد انجام می گردد تا كمك شود كه در طی حمله ناگهانی ام اس و بعد از آن كه باعث بوجود آمدن ناتوانی هایی در اندامهای بدن می شود، عملكرد اندامها تا حد ممكن حفظ شود. برای مثال، وقتی یك حمله حاد ام اس باعث فلج می گردد، فیزیوتراپی با انجام كشش و ماساژ عضلات، از كوتاه شدن دائمی آنها جلوگیری نموده و به كاهش گرفتگی یا اسپاسم عضلات كمك می نماید. بعد از یك حمله حاد ام اس، از فیزیوتراپی برای بدست آوردن عملكرد اولیه عضلات استفاده می شود تا عضلات بتوانند دوباره مثل قبل از حمله، عمل خود را انجام دهند. انجام بعضی از تمرینات ورزشی و اغلب استفاده از تحریك الكتریكی برای افزایش قدرت و توانایی حركات در این موارد توصیه می گردد. بعضی از بیماران ممكن است مجبور شوند كه دوباره راه رفتن را یاد بگیرند. همچنین در صورت لزوم ممكن است برای آنها عصا، اسپیلینت و یا صندلی چرخدار (ویلچر) در نظر گرفته شود. گرچه این وسایل را می توان بدون نسخه از بعضی از مغازه ها تهیه نمود اما متخصصین توصیه می كنند كه هر بیماری با مراجعه به فیزیوتراپها یا افراد وارد در این كارها از وسایل مناسب و اندازه خودش استفاده نماید زیرا استفاده از وسایل نامناسب می تواند باعث بروز ناراحتی و یا حتی عفونت گردد.
