سوار كردن عشاير و بردن برادران در غير مسير خود

عنوان : سوار كردن عشاير و بردن برادران در غير مسير خود
نوع اصطلاح :آداب و رسوم
در طول مسير تردد در منطقه ، رانندگان وسايل نقليه، اعم از باري و سواري و اتوبوس ، وقتي به عشاير و ايلات پراكنده در دشت مي رسيدند،و آن ها را با زن و فرزند و حتي گوسفندشان سوار مي كردند.خود اين اشخاص بعدها كه شناخت بيش تري از رزمندگان پيدا كرده بودند،بدون اختيار تا چشمشان به ماشين هاي آرم دار سپاه پاسداران انقلاب اسلامي مي افتاد،به قرينۀ آن چهره هاي نجيب و محبوب و دوست داشتني در ميان آن همه گل و لايي كه روي پلاك را گرفته بود،آن ها را مي شناختند و دستشان بالا مي رفت كه: نگه دار برادر ماييم ، همان مسافرهاي هميشگي! برادران از آنها تقاضا مي كردند به جاي هر تواضع و تشكري براي جان جانان و قلب تبندۀ امت دعا كنند، يا براي آرامش خاطر و تازه كردن ياد شهدايشان فاتحهاي قرائت كنند. رزمندگان هم كه در كمك كردن به پياده ها جاي خود راداشتند. در اين بين ،بسيار اتفاق مي افتاد كه بعد از سوار شدن بچه ها معلوم مي شد آن ها به سمت و سويي غير از مسير حركت راننده مي روند.در اين موقع، راننده سعۀ صدر نشان مي داد و راه خودش را ادامه نمي داد و آن هاراـ خصوصاً اگر بي موقع بود ـ به بُنه و مقرخودشان مي رساند.
اين حس و روح برادري منحصر به منطقه نبود در راه بازگشت يا اعزام در بين راه و ارتفاعات برف گير غرب و كردستان هر كجا خودرويي، خاصه باخانواده ،از حركت باز ايستاده بود،همه پياده مي شدندو هر كدام گوشه اي از كار را مي گرفتند تا خودرو راه مي افتاد و در ميان اشك و آه پدران و مادران پابه سن گذاشته اي كه گويي دريغ داشتند از حضور جواناني با اين رشادت در جنگ،محل راترك مي گفتند.