این بخش حاوی خاطرات پزشکان دلاور ایران اسلامی در خطوط مقدم جبهه است

سال 1359من هنوز در پل دختر بودم كه به ما اطلاع دادند كه پمپ بنزين پل زال مورد حمله هواپيماهاي عراقي قرار گرفته و كليه ماشين‌ها، اتوبوس‌ها و تريلرهائي كه در صف بنزين بوده‌اند، آتش گرفته و از بين رفته و مسافران زيادي كه از مناطق جنگي در حال فرار بوده‌اند، يا از بين رفته و يا به شدت سوخته‌اند. طولي نكشيد كه كلي ماشين مملو از بيمار و مصدوم به درمانگاه ما سرازير شد و بيش از نيم ساعت طول نكشيد كه تمام درمانگاه و حتي جاده ترانزيت پر شد از مصدوم.
هر ماشيني، يك عده مجروح آورده بود و ما مواجه شده بوديم با تعداد زيادي مجروح سوخته، تكه پاره شده و بدحال كه رسيدگي به آن‌ها در حد توان درمانگاه ما نبود.
واقعاً اين جنايتي بود كه در هيچ فرهنگي نمي‌گنجيد. دو هواپيماي عراقي آمده بودند و علي‌رغم اين كه مشخص بود كه آن منطقه يك منطقه نظامي نيست و مردم در صف انتظار در پمپ بنزين بودند اقدام به بمباران كرده بودند.
اين يعني چي؟ آن‌جا نه يك ضد هوائي بود و نه يك منطقه نظامي. آن‌ها، فقط مشتي مردم نگون بختي بودند كه در اثر فشار بمباران‌ها و حملات دشمن به دنبال يافتن نقطه امني كوچ مي‌كردند.
از جمله صحنه‌هاي تكان دهنده‌اي كه هرگز فراموش نمي‌كنم، ديدن مرد جواني بود كه بالاي سر دو جسد ايستاده و گريه مي‌كرد.
شايد سنش 26 سال هم نبود. مي‌زد توي سرش و زار زار مي‌گريست. روبرويش جنازه زني بود كه سوخته بود و كاملاً سياه شده و عين يك تكه ذغال شده بود و در بغلش يك بچه توپول موپل سفيد و خوشگل بود كه نسوخته بود.
من اول فكر كردم كه او نمرده، چون هيچ جاي بدنش اثري از سوختگي ديده نمي‌شد. اين بچه در اثر استنشاق گازهاي حاصل از آتش‌سوزي و دود خفه شده بود.
او مي‌گفت: من در منطقه موسيان يك نانوائي داشتم. وقتي ديدم عراقي‌ها نزديك مي‌شوند، زن و بچه‌ام را برداشتم و با وانتم راه افتاديم تا شايدجاي امني بيابيم.

   منبع:    كتاب پرسه درديارغريب (خاطرات پزشكان)  &nbsp-   صفحه: 168