خاطرات آزادگان از دوران اسارت

كمبود كاغذ

اواخر اسارت بيش از دو سال از قلم و كاغذ محروم بوديم. پي در پي مي‌ريختند و همه‌جا را مي‌گشتند. در اين تفتيش‌ها كم‌كم ذخيره‌ي قلم و كاغذ تمام مي‌شد. درخواست‌هاي زيادي از طرف اسرا انجام گرفت، اما عراقي‌ها موافقت نمي‌كردند تا اين‌كه كاغذ سفيد ديگر تمام شد.
داشتيم نااميد مي‌شديم كه فكري به ذهن يكي از بچه‌ها خطور كرد. او پيشنهاد استفاده از پلاستيك به جاي كاغذ را داد. فكر بسيار جالبي بود. هر ماه كه جيره‌ي شكر اردوگاه را مي‌آوردند، داخل گوني نايلون سفيد رنگ نازكي قرار داشت كه بچه‌ها آن را به ابعاد 25 × 50 مي‌بريدند و روي «فيبر» مي‌كشيدند.
براي نوشتن هم از خودكار مشكي استفاده مي‌شد كه پاك كردن آن بسيار راحت بود. هر شب بعد از اين‌كه خبرها از روي پلاستيك خوانده مي‌شد، آن‌ها را با مقداري آب گرم و تايد و تكه ابري مي‌شستند و خوب كه پاك مي‌شد، بعد از خشك كردن مجدداً همان پلاستيك را براي فردا به كار مي‌گرفتند. به اين وسيله كمبود كاغذ رفع شد.

منبع: كتاب فرهنگ آزادگان جلد5   -  صفحه: 168