خاطرات آزادگان از دوران اسارت

عراقي‌ها در حين شكنجه، به اسير امان تكان خوردن نمي‌دادند، اين را خوب مي دانستم، اما من نيز به امام توهين نمي‌كردم، اين را هم عراقي‌ها خوب مي‌دانستند. پا به داخل تونل مرگ كه گذاشتم، كابل‌ها بالا رفت. سختي شلّاق بر سر و صورت و دست و پايم مي‌نشست، مي‌سوخت و مي‌گداخت و جاي خود را به ضربه‌‌اي ديگر مي‌سپرد. از پا افتاده بودم كشان‌كشان خود را به انتهاي ستون سربازان رساندم. ماندن و رفتن هر دو مساوي با شكنجه بود. به هر جان‌كندن به آخر ستون رسيدم.

منبع: كتاب حماسه هاي ناگفته