خاطرات آزادگان از دوران اسارت

طبق دستوري كه از قبل داده شده بود، نبايد از هرجايي صدا مي‌آمد. اما چون دعا كردن به زبان فارسي مجاز بود، اخبار را به همين صورت مي‌داديم، به طوري كه اخبار را با همان آهنگ دعا و با صداي بلند مي‌گفتم.
مثلاً مي‌گفتم: من بوشهري هستم و شماره‌ي اردوگاه و پلاك خودم را نيز اطلاع مي‌دادم. سپس از هم‌رزمان مي‌خواستم كه هركسي صداي من را شنيده است بعد از دعا به نداي من جواب بدهد.
اوايل خبري نبود، اما پس از مدتي جواب آمد كه يكي از هم‌رزمان كه به تازگي آزاد شده بود، خبر اسير شدن من را به خانواده‌ام داده است.

منبع: كتاب فرهنگ آزادگان