معبرزني که آغاز شد دشمن از داخل سنگر کمينهاي درون ميدان و از پشت خاکريز خود با 20 تيربار و يک توپ ضد هوايي تمام ميدان را در ارتفاع نيم متر از سطح زمين پوشش آتش داد و به تعبيري از اول تا آخر ميدان را دائما جارو مي کرد. نيروهاي معبرزن هم براي در امان ماندن از آسيب سر خود را تا حد امکان در خاک فرو مي کردند. پس از دقايقي خمپاره زني شروع شد که ايجاد چاله هاي انفجار نعمتي براي تخريبچي ها بود تا کمي خود را درون آنها محفوظ کنند.
در عين حال حجم آتش کار را به جايي رساند که نيروها به پشت خاکريز خودي آمدند و در حالت بي تدبيري منتظر سبک شدن آتش شدند. دقايقي که گذشت يکباره امير اسدي از چاله خود به وسط ما پريد و از فرمانده خود شهيد عليرضا عاصمي اجازه ادامه کار را گرفت که علي بدون مکث سر او را به سمت خود کشاند و با بوسه اي بر او ، موافقت خود را نشان داد.
امير هم به سرعت و در حالتي نيم رکوع کار را ادامه داد. من در زير نور منورهايي که گاهي دشمن مي زد امير را در قالب يک قهرمان اسطوره اي و موجود افسانه اي در دل ميدان مي ديدم که بالاخره کار را تمام کرد و بقيه نيروها براي عريض کردن معبر وارد ميدان شدند."
شهيد امير اسدي از قديميترين نيروهاي تخريب و ميدان ديده اي تمام عيار و شجاعي بود که با اينهمه بسيار دوست داشتني، رئوف، خوش سخن، کم سخن و به تبع آن بي ادعا و گمنام بود. اما حقيقت وجودي او چيزي نبود که پنهان بماند و آنهايي که مدتها با او بودند گوشه هايي از آن را درک کرده بودند.
بي جهت نبود که شهيدعلي عاصمي او را خيلي قبول داشت و امير هم قفل شکن کارهاي گره خورده علي بود. عشق و ارادت اين دو به هم نيز تفصيل زيادي لازم ندارد. همين بس که وقتي پيکر علي پودر شد و آنگونه به مهماني ملائک رفت امير گفت: شهادت هم اينگونه خوب است که از ما چيزي بر زمين باقي نماند.
اما مقدر نبود که امير در جنگ به شهادت برسد و با خاتمه جنگ به گنبد برگشت. وي سال 67 با دلي پر خون و غصه و نگاهي حسرت از اردوگاه شهداي تخريب بيرون آمد. شهيد اسدي از غمهايش هيچ نمي گفت، بي صدا و بي شکوه و گلايه جنگ و زندگي کرد و حتي خاطرات بي شمار خود از شهدا و صحنه هاي تکرار ناشدني عمليات و معبرزني را هم نگفت. اما ما خبرداشتيم که با دهها شهيد حشر و نشر داشت.
شهيد اسدي تعداد زيادي از شاگردان جنگي خود را از دست داد و در مقابل چشمان خود پيکرهاي قطعه قطعه شده بسياري از دوستانش را ديد. با اين همه هيچ نمي گفت. او به گنبد رفت و "آقا معلم" شد و در گوشه دنج گمنامي زندگي کرد. برخي از دوستانش مي گفتند او با آنهمه زخم بر پيکر پرونده اي هم در بنياد جانبازان دست و پا نکرد.
کاروان شهداي تخرب که ما در گيرودار زندگي روزمره و پس از بيست و چند سال يادي از آنها نمي کنيم يا ديگر حسرتي از عقب ماندگي خود بر دل نداريم دو سال است که امير را هم با خود برده است.
اميرجان حق تو همين بود... جاي گله اي نيست. اما با دل پر دردمان که گاه گاه در وقت غروب يا نيمه شب رخ مي نمايد چه کنيم. جنگ تمام شد فکر کرديم تو را از دست فرشته ها گرفتيم و بر زمين نگه داشتيم تا يادگاري از آن بچه هاي سفر کرده در جمع خود داشته باشيم اما...
امير آقا مدتها بود که در هيئت گردان چشم انتظار آمدنت بوديم تا بيايي و خاطره بگويي و قول داده بودي که مي آيي، اما تقدير اين بود که به محفل دوستان ديگري وارد شوي که آسماني اند و آغوش خود را سالها براي تحويل گرفتنت باز کرده بودند. تو حسرت شهادت عاصمي را مي خوردي که از او چيزي نماند و خدا مرگي را براي تو مقدر کرد که پيکرت از او هم تکه تکه تر شد.
سالهاي پس از جنگ را معلمي کردي و سالها در غربت ماندي تا فرصتي دست داد و در يکي دو سال اخير باز قدم در ميدانهاي مين گذاشتي تا تجربه و خبرگي تو در اين عرصه کمک کار مردم مرزنشين باشد و زمينهاي خود را بي دغدغه مرگ يا جراحت انفجار مين، زير کشت برند و اينگونه بود که ميدان مين نقطه پرواز تو شد.
اميرجان به علي عاصمي که مراد تو بود و امروز همسايه او شده اي و به همه شهداي اردوگاه تخريب، سلام رسان ما باش.
دلم هجر شهيدان گرفته باز امشب دوباره سينه ز غم شد ترانه ساز امشب نشسته شمع و خموش است مرغ خنياگر نمي کند گل شب بوي ناز امشبز سوگ تک تک آلاله هاي دشت خطر نشسته بر دلم آلام جانگداز امشب
