خاطرات آزادگان از دوران اسارت

ايوب عصاره غم و درد بود سر، فک، چشم، صورت، گردن، قلب، ريه، کمر، دست، کتف، در تمام پيکرش ترکشي وجود داشت بعد از اينکه انگشتان دستش قطع شد، عضلات پشتش را به دستش پيوند زدند او حتي در زمان طاغوت جراحتي در بدنش داشت ساواک او را از بام مسجد جامع تبريز به پائين انداخت، به طوريکه تا مدتها دچار ناراحتي پا بود، اما باز هم صبورانه با ذکر يا ابوالفضل (ع) و يا فاطمه الزهرا (س) سعي مي کرد درد را تحمل کند.گاهي اوقات نيز مطلب مي‌نوشت و آنها را براي روزنامه‌هاي کيهان، رسالت، جمهوري اسلامي، و .... ميفرستاد يادم هست در روستاهاي قره‌چمن و بوستان مدرسه ساخت. حتي در روستايي يک مدرسه دخترانه به نام فجر تأسيس کرد تا دختران نيز بتوانند ادامه تحصيل دهند. ايوب با 70% جانبازي هيچ‌گاه از پاي ننشست و تا پايان عمر به مردم ايران اسلامي خدمت نمود.