حلزونهای خانه به دوش-3

پدر گفت: «آقاي آويني شهيد شده . رفته روي مين .»
و چشمهايش پر اشك شد .
من خيلي كوچك بودم. آنقدر كه بلد نباشم تسليت بگويم و بپرسم كي و كجا. همان‌جور مات ايستاده بودم و تنها يادم است كه يكي از كاغذها را گرفتم و زل زدم به چهره قشنگ آويني ـ كه ديگر شهيد بودـ و دستهايش را كه روي سينه‌اش گذاشته بود و اوركت سبز آمريكايي و پيراهن لي آبي‌اش. پشت آويني دشت بود و چشمهايش از پشت عينك قاب فلزي، حرف مي‌زد. زنده و گرم و گيرا .
فردا صبح، وقتي داشتم دنبال پيراهن مشكي‌ام مي‌گشتم، پدر را ديدم و او از چشمهاي سرخم همه چيز را فهميد. آن وقتها آويني «شهيد آويني» نبود. در دبستانمان بايد به هم مي‌گفتيم گوينده «روايت فتح»2 است تا بشناسندش .
تا اينكه تلويزيون، مايه گذاشت و آقا در تشييع پيكرش آمدند و تازه مقاله‌هايش چاپ شد و آويني رونمايي شد. و شد «شهيد آويني » كه قدر نبودنش را بدانند و برايش يادبود بگيرند .
از روي سن، صداي قرآن بلند مي‌شود. مثل دست نوازشي پدرانه، روي سر جمعيت كشيده مي‌شود و جنب و جوش‌شان مي‌خوابد .
اوركت و پيراهن و عينك و بقيه مخلفات را داخل كيف مي‌چپانم و مي‌گذارمش كنار. به جز من، تك و توك، آدمهايي هم نشسته‌اند كه رنگشان رنگ سبز اوركتهاي آمريكايي نيست .
قرآن تمام مي‌شود. مجري خيرمقدم مي‌گويد و بعد فهرست برنامه‌ها. من سومي هستم. بعد دو مسابقه، كه اسمشان را گذاشته‌اند: صداي آسمان و گامهايي تا خدا. بعد از من هم، فيلم نشان مي‌دهند و دوباره مسابقه. اين‌بار حفظ كتاب .
حوصله نمي‌كنم بقيه‌اش را گوش كنم. به هر حال هر چه باشد تا هشت شب وقتمان را پر كرده‌اند. دست مي‌كنم داخل كيف برزنتي‌ام و كاغذهايم را درمي‌آورم تا براي بار صدم مرورشان كنم .
قرار است ماجراي همين تمبرها را تعريف كنم. اولين برنامه شروع مي‌شود. با يك چشم، كاغذهايم را نگاه مي‌كنم و با يك چشم سن را مي‌پايم .
سه داور را پشت ميزي نشانده‌اند و يك ميز دراز را هم براي ده شركت‌كننده نهايي گذاشته‌اند. معلوم مي‌شود دور نهايي است و ازبين پنج هزار شركت‌كننده مسابقه «صداي آسمان»، اين ده نفر به اينجا رسيده‌اند .
سالن تاريك مي‌شود و قسمتي از روايت فتح را پخش مي‌كنند.خيليها بلند بلند زير گريه مي‌زنند .