تمام دانشمندان زن

گرتی ترزا کوری

اولین زن امریکایی، اتریشی تبار که موفق شد به همراه شوهرش جایزه نوبل در علم را دریافت کند و به بالاترین افتخار علمی نایل آید. زندگی و کار او آمیخته با زندگی و کار همسرش بود و بدین‌خاطر صحبت در باره‌ یکی از آن دو بدون در نظر گرفتن دیگری غیرممکن است، هنگامی که از زندگی فردی آنها صحبت به میان می‌آید، منظور دوران پیش از آشنائی شان با یکدیگر است، زیرا آنها از زمانی که وارد دانشکده پزشکی شدند تا پایان عمر در کنار یکدیگر بودند. گرتی تا شانزده ‌سالگی در محیطی پرورش یافته بود که رشد فکری و تکامل انسانی او مربوط به آن دوران می‌شد، با آنکه خانواده‌اش یکی از اشراف اتریش بودند و او می‌توانست زندگی مرفهی همراه با تفریح انتخاب کند ولی تصمیم گرفت با کار سختی که در پیش گرفته بود با سختی‌ها دست و پنجه نرم کند و به درجه‌ی والای بشریت دست یابد.

او زنی بود که از زن بودن خود احساس رضایت و لذت می‌کرد، همسری مهربان و مادری دلسوز و در محیط کار نیز به عنوان دانشمند برجسته‌ای زندگی شغلی خود را با انضباطی غیرقابل انعطاف و ابتکاری خلاق درهم آمیخته بود. این زن دانشمند مدت ۱۰ سال بدون آنکه اجازه دهد ضعف جسمانی سبب ضعف روحی‌اش گردد با بردباری بیماری جانکاهی را تحمل کرد و با پذیرش بیماری در برابر درد آن تاب آورد. در مجموع می‌توان گفت زندگیش تلاشی بود در راه پیشبرد سلامت بشر و بدین‌خاطر بود که از سوی مجامع علمی بسیاری مورد تحسین قرار گرفت.

پس از اخذ درجه دکترا در پزشکی در بهار ۱۹۲۰ با دکترکارل کوری ازدواج کرد. اولین پژوهش‌های بیوشیمیایی آنها در باره جنبه‌های گوناگون رشد غیرطبیعی بدن انسان بود.  کوری ها اصل تحقیقات خود را بر پایه‌ دنبال کردن مراحل شیمیایی قرار دادند که در اثر مصرف قند در بدن انجام می‌پذیرد. آنها تعدادی از موش‌ها را تحت رژیم قند و تعدادی دیگر را تحت رژیم ‌قند و انسولین قرار می‌دادند و مقدار قند سوخته شده در بدنشان را اندازه‌گیری می‌کردند و در خلال این مدت در موقع مناسب بدن آنها مورد آزمایش کربوهیدرات قرار می‌گرفت. آنها دریافتند که نیمی از قند جذب شده تبدیل به گلیکوژن شده که در کبد و ماهیچه‌ها ذخیره می‌گردد و مقداری دیگر تبدیل به چربی شده که ذخیره چربی بدن را تشکیل می‌دهد و باقیمانده در بدن تبدیل به آب و دی‌اکسیدکربن می‌شود.

آنها ثابت کردند که گلیکوژن ذخیره شده در ماهیچه، تولید اسیدلاکتیک می‌کند، در نتیجه اسیدلاکتیک تولید شده به وسیله جریان خون وارد کبد شده و سبب بالا رفتن قندخون گردیده و همچنین قند مجدداً وارد ماهیچه شده و تبدیل به گلیکوژن ماهیچه‌ای می‌شود و مجدداً سیرتبدیلی خود را از سر می‌گیرد. این سیر حرکت شیمیایی در بدن، اصطلاحاً چرخه کوری نامگذاری شد و این دانسته‌ها نیز سبب افزایش دانش بشری در باره سوخت و ساز بدن گردید. همچنین دو آنزیم تازه نیز کشف کردند و آنها را فسفور یلاز و فسفر گلوکوموتاز نامگذاری نمودند.

معرفی کار آنها در کشف چگونگی تبدیل کاتالیستی گلیکوژن موجب گردید تا دکتر کارل کوری و گرتی کوری نیمی از جایزه نوبل مربوط به پزشکی و فیزیولوژی را در سال ۱۹۴۷ دریافت کنند. بعد از دریافت جایزه نوبل، او دومین جایزه را به خاطر تحقیقاتش بر روی موادقندی دریافت کرد. دکترای افتخاری در علوم یکی پس از دیگری به تنهایی به او تعلق می‌گرفت.

جایزه اسکوئیب را که مربوط به غدد مترشحه داخلی بود همراه با شوهرش دریافت کرد و سال بعد مدال گاردان به او تعلق گرفت که این مدال فقط اختصاص به زنان دارد. در سال ۱۹۵۰ جایزه بوردن به او اهدا شد که مربوط به انجمن کالج‌های پزشکی امریکاست و از سوی پرزیدنت ترومن (رئیس جمهوری وقت امریکا) به عضویت مؤسسه ملی علوم برگزیده شد. دوستانش در باره‌ی او می‌گویند : «او زنی بود که به خوبی حقیقت و تخیل را می‌شناخت.»

سرانجام در سال  ۱۹۵۷ گرتی ترزا کوری  درسن ۶۱ سالگی براثر ابتلا به سرطان خون جان سپرد.

برگرفته از : کتاب زنان پیشگام در علم مدرن – ادنایوست