مناجات و نماز

نسان، موجودي است که هميشه به دنبال خوشبختي است و دوست دارد درهر زمان و مکاني، با نشاط و شاد باشد. هيچ گاه از اضطراب و نگراني خاطر، خوشش نمي آيد و زماني احساس سعادتمندي مي کند که آرامش خاطر و اطمينان قلب داشته باشد. 
اما چه کند که روح آدمي چنين نيست؛ گاه با نشاط مي شود و گاه رنجور، گاه در سلامتي به سر مي برد و گاه در بيماري، گاه صعود مي کند و گاه افول. او در اين زمينه ها همانند جسم است ونياز به پيشگيري قبل از ابتلا دارد. براي اينکه آرامش خاطر داشته باشد و رنجور و بيمار نگردد، بايد تکيه گاهي داشته باشد. البته نه هر تکيه گاهي؛ تکيه گاهي مورد اطمينان و از هر جهت نيز کامل. 
عده اي «دوست» را به عنوان تکيه گاه، انتخاب مي کنند و در اين گمان اند که برقرار کردن يک ارتباط صميمانه با دوست، به آنها آرامش مي دهد. بعضي با داشتن يک «همسر» با محبت مي پندارند که به تکيه گاه خوبي تکيه کرده اند. عده اي ديگر هم تمام تکيه ي خود را بر جيبي پراز «پول»، ماشيني با مدل بالا و... قرا مي دهند و گمان مي کنند جمع کردن مال و منال دنيا و در خانه اي زيبا و بزرگ زندگي کردن و... به آنها آرامش مي دهد. بعضي ديگر به «علم» خود مي بالند و فکر مي کنند که علم به تنهايي مي تواند آنها را هدايت کرده، به مقصود برساند. بعضي هم به «هوش» و «ذکاوت » و «اراده ي قوي» خود تکيه مي کنند، با اين گمان که با داشتن اين خصوصيات، همه چيز دارند. 
البته ناگفته نماند که دوست خوب داشتن و ارتباط صميمانه با آنها برقرار کردن، بسيار خوب است و در بسياري از مشکلات يار و ياور انسان است. همچنين داشتن همسري با محبت، بسياري از غم و غصه ها را از دوش انسان بر مي دارد. دارايي نيز در موارد بسياري به کمک انسان مي آيد. همچنين علم در هدايت و راهنمايي انسان در جهت انتخاب راه صحيح در دوراهي هاي زندگي بسيار مفيد است. هوش و ذکاوت و اراده ي قوي در تحمل کردن و حل کردن بسياري از سختيهاي زندگي نقش مؤثري دارند؛ اما هيچ يک از اين موارد ياد شده و امثال آنها نمي توانند تکيه گاهي ازهر جهت، کامل و بدون عيب ونقص ومورد اطمينان باشند. 
در بعضي مواقع بحراني نه دوست مي تواند به انسان آرامش دهد، نه همسر، نه ماديات، نه علم، و نه... در اين چنين مواقع بحراني است که انسان به تکيه گاه کاملي نياز پيدا مي کند تا به او آرامش دهد و جز خداوند مهربان، کسي ديگر نمي تواند دراين جايگاه قرار گيرد؛ همو که در تمامي مراحل و مشکلاتي که براي انسان به وجود مي آيد، آرامش خاطر مي بخشد و وي را از سرگرداني و پريشاني نجات مي دهد. 
خداوندي که در هر کجا ودرهر حالي مي توان با او صحبت کرد، خداوندي که راز دارترين رازداران است وعيب هيچ کس را بر ديگري ظاهر نمي کند، بلکه عيوب انسان را از ديگران مي پوشاند. خداوندي که حتي ياد او داروي درد تمام دردمندان است. با ياد اوست که تمامي دلهاي ناآرام و پريشان،آرام مي گيرند و با ياد اوست که انسان، اطمينان قلب پيدا مي کند.حضرت علي (ع) مي فرمايد: 
«هرگاه او را بخواني ندايت را مي شنود، و چون با او راز دل گويي راز تو را مي داند. پس حاجت خودرا با او بگوي، وآنچه در دل داري نزد او بازگوي؛ غم واندوه خود را در پيشگاه او مطرح کن، تا غمهاي تورا برطرف کند و در مشکلات، تو را ياري رساند».