قاف، قوف،قیف
دو نفر با یک دیگر رفیق بودند؛ یکی از آن دو ، فضل و کمالش بیشتر بود
و دیگری بهره چندانی از کمال نداشت.
از بس که رفیف بی کمال بالای منبر سخنان غلط می گفت،روزی رفیق با کمال گفت:
هر وقت بالای منبر سخن بی قاعده و غلط گفتی ، من سرفه می کنم تا سخنت را اصلاح کنی.
تا اینکه روزی رفیق بی کمال بر بالای منبر رفت تا سوره قاف را تفسیرکند؛لذا گفت: "قاف"
از قضا رفیقش بی اختیار سرفه کرد . رفیق منبریش به خیال آنکه آیه را غلط تلفظ نموده ،گفت:"قوف".
این بار رفیقش عمدا سرفه کرد تا اشتباهش را به او بفهماند .
رفیق منبری گفت:"قیف".
دوستش بار دیگر سرفه کرد.
رفیق منبری گفت:سرفه و مرگ ،خلاصه یا "قاف" یا "قوف" یا "قیف"
