بافران ديار دلاوران

اگر یادتان باشد مدتها قبل مطلبی داشتم که می دانید مونار مسجد آینه چند تا پله دارد .اما به دلایلی که در آن نوشته در خردسالی با آن مواجه شدیم حسرت  شمارش کامل تعداد پله ها بر دلم ماند که ماند.

 اینباریاران دبستانیم ، حسین عمو وحسین خاله و محمد آقای حاج حسین و خدا بیامرز  خسرو اکبری همراهم  نبودند .

هر کدامشان گرفتار زندگی خویش و خسرو آرمیده در آرامستان .زیر هزار خروار خاک مدفون .وهزاران آرزو بر دل .

حسرت شمارش پله ها هنوز که هنوز است با وجود کهولت سن بر دل من باقی مانده است.

اما امروز، نه نیاز است که قفل ورودی را بکشیم ونه ، سر گلم وگلم را مشغول کنیم، که سید نیز در عقدا، با بیماری فراموشی  دست وپنجه نرم می کند و اتاقش نیز به آبدارخانه مسجد تبدیل شده است .و دیگر با ترکه انارش در حیاط مسجد با پسر سعد جنگ نمی کند

سعید خواهرم، هماهنگی گرفتن کلید را از بچه های خدابیامرز محمد حسن متحمل می شود .

من وسعید و علی حاج حمید و یکی از پسران محمد حسن که متاسفانه اسم کوچکش را نیز بلد نیستم و خجالت نیز کشیدم که  نام کوچکش را بپرسم، راهی  مونار می گردیم .