کلمه‏ «رواسى» جمع «راسیه» به معناى ثابت است و مقصود از آن در این آیه، کوه ‏هاى پابرجا است. کلمه‏ «تَمید» از «مید» به معناى اضطراب چیزهاى بزرگ است. کلمه «فجاج» نیز به راه هاى پهن میان دو کوه گفته مى‏ شود، همانگونه که راههاى باریک و تنگ بین کوه‏ها «شعب» نام دارد.
براى کوه‏ها، فوائد بسیارى ذکر شده است، از جمله: نگهدارى برف و ذخیره‏ى آب براى تابستان‏ها، جلوگیرى از تندبادهاى ناشى از جابجایى هوا، فراهم آوردن محیط مناسب براى پرورش گیاهان و جانوران، بهره‏ دهى انواع سنگ‏ها براى بناى ساختمان، و ...
چگونه مى ‏توان باور کرد که خداوند حکیم براى جلوگیرى از تزلزل زمین، کوه‏ها را قرار داده است، امّا براى پیشگیرى از لغزش انسان‏ها در برابر حوادث، اولیا و پیشوایان صبور و قوى قرار نداده باشد؟!


پیام ها
۱- آفرینش کوه‏ ها تصادفى نیست، بلکه بر اساس تدبیر الهى است. «جعلنا»
۲- کوه ‏ها مایه‏ آرامش زمین‏ اند. زمین بدون وجود کوه، به خاطر گازهاى درونى و موادّ مذابّ، در معرض لرزش هاى شدید قرار دارد. «رواسِىَ أن تمیدبهم»
۳- در لابلاى موانع بزرگ نیز راه هاى نجات وجود دارد. «جعلنا فیها فجاجا»
۴- راههاى میان کوه‏ها، هم وسیله دستیابى به مناطق دیگر و هم عامل هدایت به حکمت الهى است. «لعلّهم یهتدون»

منبع: پایگاه درس هایی از قرآن