يك ـ روزه‏ داري

ـ علي عليه ‏السلام روزها روزه داشت و شب‏ها هزار ركعت نماز مي ‏خواند و هميشه در راه مكه براي به ‏جاآوردن عمره بود. هفت سال در مكه در محضر پيامبر روزه گرفت و سي سال هم در مدينه و ده بار با رسول خدا صلي‏ الله ‏عليه ‏و‏آله حج به جاي آورد. در ركاب پيامبر خدا با كافران جنگيد و پس از وفاتش با ستمگران جهاد كرد. احكام الهي را گسترش داد و علوم را ايجاد كرد و در احياي سنّت‏ هاي اسلامي پيش ‏تاز بود و بدعت‏ ها را ميراند.[۱]
ـ حضرت شب‏ها را به عبادت و نماز مي ‏گذراند و روزها روزه‏ دار بود.[۲] هنگام افطار دعاي «اَللّهُمَّ لَكَ صُمْنَا وَ عَلي رِزْقِكَ اَفْطَرنا فَتَقَبَّلْهُ مِنّا إِنَّكَ أَنْتَ السَّميعُ العَليم» را مي ‏خواند.

دو ـ راز و نياز شبانه با خدا

قلب علي عليه ‏السلام مالامال از عشق و محبت به خدا بود. از اين‏رو، شب‏ها را نيز در مناجات و راز و نياز با خدا به سر مي ‏برد. نقل شده است كه علي عليه ‏السلام فرمود: «از وقتي كه از پيامبر خدا شنيدم كه مي‏ فرمود نماز شب، نور است، من نماز شبم را ترك نكردم.» فردي از او پرسيد: «حتي در شب جنگ صفين» حضرت فرمود: «حتي آن شب هم ترك نكردم».[۳]