حدیث روز/نهج‌البلاغه، الحکمه ۴۹
دوشنبه 18 بهمن 1400 12:36 AM
امام علی علیه السلام
الحَمدُ للّهِِ الَّذي بَطَنَ خَفِيّاتِ الأُمورِ، و دَلَّت عَلَيهِ أَعلامُ الظُّهورِ، وَ امتَنَعَ عَلى عَينِ البَصيرِ؛ فَلا عَينُ مَن لَم يَرَهُ تُنكِرُهُ، و لا قَلبُ مَن أثبَتَهُ يُبصِرُهُ ... فَهُوَ الَّذي تَشهَدُ لَهُ أَعلامُ الوُجودِ عَلى إِقرارِ قَلبِ ذِي الجُحُودِ.
ستايش، خداوندى را كه پنهانى‌هاى امور را مى‌داند و نشانه‌هاى آشكار، بر وجودش دلالت دارند و به چشم سر ديده نمى‌شود. نه چشم كسى كه او را نديده است، مى‌تواند انكارش كند و نه دل كسى كه اثباتش مى‌كند، او را مى‌بيند... . او كسى است كه نشانه‌هاى هستى، گواه بر آن است كه دل شخص منكِر نيز به وجود او اقرار دارد [، هرچند به زبان، انكارش مى‌كند] .
نهج البلاغة : الخطبة ٤٩
