اطلاعاتی درباره پرنده قو

اطلاعاتی در مورد پرنده قو

پرنده قو

قو پرنده ای از تیره اردکیان، که غازها و اردک ها را نیز در بر می گیرد، است. این پرنده دارای جثهٔ بزرگتری نسبت به دیگر اعضای این خانواده است و از بزرگ ترین و زیباترین پرندگان آبزی جهان به شمار می رود. با اینکه یک نژاد از قو دارای پرهای کامل سیاه است و یک نژاد دیگر دارای پرهای سیاه بر گردن، در باور همگانی این پرنده بیشتر با رنگ سفید پرهایش به یاد آورده می شود.
قوها در بیشتر مناطق نیمکره شمالی یافت می شوند. در قاره استرالیا و آمریکای جنوبی نیز دو گونه از این پرنده زندگی می کنند. آن ها در مناطق آبگیری و مردابگونه زندگی و تخم گذاری می کنند و با آمدن و رفتن فصل ها به مناطق دیگر مهاجرت می کنند. ایران از جمله مناطقی است که قوهای مهاجر زمستان ها را در آن می گذرانند و سه گونه قو به مناطق شمالی ایران و دیگر مناطق خاورمیانه مهاجرت می کنند.
این پرندگان مانند دیگر اعضای خانواده اردکیان گیاهخوار هستند و از گیاهان آبزی تغذیه می کنند. آن ها گاه موجودات ریز زیرآبی و به ندرت ماهی ها را نیز می خورند. قوها در طول زندگی به طور معمول تنها یک همسر اختیار می کنند و میزان جدایی در آن ها بسیار کم است. آن ها تنها در صورتی زوج جدید انتخاب می کنند که یا همسرشان بمیرد و یا آنکه نتوانند تخم گذاری و جوجه آوری کنند. قوها در حالت کلی بسیار آرام هستند و تنها در صورت نزدیک شدن مهاجمان در هنگام نگهداری از جوجه هایشان به شدت خشن می شوند. این پرندگان جانورانی قلمروخواه هستند و با تمام توان از قلمروی خود در برابر مهاجمان احتمالی دفاع می کنند.
به دلایل گوناگون از جمله وفاداری زوج ها به هم در میانشان و یا داشتن ظاهری زیبا و باوقار، این پرندگان در داستان ها و افسانه های سراسر زمین جایگاه ویژه ای داشته اند. از گذشته های دور از این پرنده در ادبیات و هنر جهان، به ویژه اروپا، به نیکی یاد شده و رنگ سفید پرهایش نشانه ای از معصومیت و پاکی آن به شمار می آمده است. بسیاری از افسانه های مردمان جهان پیرامون قو آن را مرتبط با افسانه آفرینش و نشانه ای از خدایان دانسته اند.

مشخصات کلی قو

قوها در طول زندگی به طور معمول تنها یک همسر اختیار می کنند و میزان جدایی در آن ها بسیار کم است. آن ها تنها در صورتی زوج جدید انتخاب می کنند که یا همسرشان بمیرد و یا آنکه نتوانند تخم گذاری و جوجه آوری کنند. قوها در حالت کلی بسیار آرام هستند و تنها در صورت نزدیک شدن مهاجمان در هنگام نگهداری از جوجه هایشان به شدت خشن می شوند. این پرندگان جانورانی قلمروخواه هستند و با تمام توان از قلمروی خود در برابر مهاجمان احتمالی دفاع می کنند.
به دلایل گوناگون از جمله وفاداری زوج ها به هم در میانشان و یا داشتن ظاهری زیبا و باوقار، این پرندگان در داستان ها و افسانه های سراسر زمین جایگاه ویژه ای داشته اند. از گذشته های دور از این پرنده در ادبیات و هنر جهان، به ویژه اروپا، به نیکی یاد شده و رنگ سفید پرهایش نشانه ای از معصومیت و پاکی آن به شمار می آمده است. بسیاری از افسانه های مردمان جهان پیرامون قو آن را مرتبط با افسانه آفرینش و نشانه ای از خدایان دانسته اند.
قوها از لحاظ بدنی بزرگ جثه ترین عضو خانوادهٔ اردکیان هستند و جزو بزرگترین پرندگان دارای توانایی پرواز به شمار می آیند. جثهٔ قوهای گنگ، ترومپت زن و فریادکش می تواند به ۱٫۵ متر طول و ۱۵ کیلوگرم وزن برسد. طول بال های بازشدهٔ آن ها نیز به ۳ متر می رسد. در مقایسه با غازها، قوها اندازهٔ بزرگتری دارند و دارای پاهای بزرگتر و گردن درازترند.
پوشش پر روی بدن هر دو جنس نر و ماده یک شکل است؛ با این حال، نرها از لحاظ جثه و وزن بزرگتر از ماده ها هستند. نژادهای قوی ساکن در نیمکره شمالی دارای پوشش پر کامل سفیدند ولی نژادهایی که در نیمکره جنوبی زندگی می کنند دارای پرهای مختلط سفید و سیاه بر بدن خود هستند. پرهای سفید در قوها به همراه نیازشان برای به زیر پوشش بردن قلمروشان فرگشت پیدا کردند؛ چرا که قوهایی با پر سفید بیشتر می توانستند حضور فیزیکی خود را به نمایش بگذارند. قوهایی با بیشترین حس قلمروخواهی، درعین حال، بیشترین تولید صدا را نیز دارند که تأییدی بر این نگره است.
قوی سیاه استرالیایی دارای پرهای کامل سیاه است، به استثنای شاهپرهایش که سفیدرنگند. قوی گردن سیاه ساکن آمریکای جنوبی نیز دارای بدنی به رنگ سفید و گردنی سیاه رنگ است. توضیحی فرگشتی از چراییِ پدیدآمدن پرهای سیاه در قوهای سیاه و گردن سیاه می تواند این باشد که پر سیاه به کم شدن توجه برروی آن ها در مناطقی که درشان زندگی می کنند کمک می کند و نیز قو را در بالابردن هیبت خود درهنگام دفاع از قلمرو یاری می رساند.
قوها تک همسر هستند، در دو سالگی زوج انتخاب می کنند و زوج شدن میان آن ها می تواند تا سال ها، و گاه تا پایان عمر، ادامه پیدا کند. دانشمندان دلایل گوناگونی برای چرایی ایجاد تک همسری در میان غازها و قوها عنوان کرده اند. یکی از این دلایل آن است که قوی نر با ماندن در کنار شریکش می تواند اطمینان حاصل کند که قوی ماده مواد غذایی/چربی مورد نیاز برای فصل جفت گیری را به دست خواهد آورد و نر می تواند بچه های تندرستی از ژن خود داشته باشد. قوهایی که چندین سال با هم سر می کنند روحیه همکاری بیشتری با هم خواهند داشت و این احتمال به ثمر رسیدن بهتر جوجه ها را بالا می برد. از دیگر دلایل تک همسری در میان قوها می توان به این نکته اشاره کرد که به دلیل آنکه قوها اغلب مهاجرت می کنند و این مهاجرت انرژی بسیار زیادی از آن ها می برد، آن ها نیاز به این دارند تا در فصل های مشخصی از سال و در مدت زمان کم میزان غذای زیادی دریافت کنند. اینکه ماده ای بتواند نری را در همه طول سال در کنار خود داشته باشد این امکان را به او می دهد که با افزایش سلطه خود، زمین های پر غذای بیشتری را در اختیار داشته باشند و ساده تر به تغذیه و ذخیره کردن مواد غذایی بپردازند.
بررسی ها نشان می دهند که میزان وفاداری به همسر در میان قوها و غازها ۹۲ تا ۱۰۰ درصد همه جفت شدن ها است. با این حال جدایی نیز در میان آن ها دیده می شود که گاهی در نتیجهٔ ناکامی در تخم گذاری پدید می آید. در میان قوهای کوچک هیچ موردی از «جدایی» زوج ها دیده نشده است و نرخ جدایی در میان قوهای فریادکش و گنگ به ترتیب ۰٫۷ درصد و ۵٫۸ درصد است.
رفتارهای همجنس گرایانه و تراجنس گرایانه نیز در میان قوها، به ویژه قوی گنگ و قوی سیاه، دیده می شوند. بعضی قوهای سیاه نر روابطی پایدار و طولانی مدت برقرار می کنند. آن ها با اجرای نمایش هایی در جلوی هم، به پایداری پیوندشان کمک می بخشند. زوج های همجنسگرا تخم های مورد نیاز خود را از دو راه به دست می آورند: یا برای مدت کوتاهی با یک ماده می آمیزند و آشیانه ای با او درست می کنند، و پس از آنکه ماده تخم گذاری کرد او را از میان خود بیرون می اندازند؛ و یا آنکه با کنار زدن یک جفت قوی دگرجنسگرا از آشیانه شان، آن را به تصرف خود درآورده و از تخم های آن نگهداری می کنند. زوج های همجنسگرا همچنین والدین خوبی هستند و از آنجا که دو نر توانایی بدنی بالاتری دارند، بخش بزرگتری از آبخیز را به زیر قلمرو خود می برند و غذای بیشتری برای جوجه هایشان تامین می کنند. میزان موفقیت در بزرگ کردن جوجه ها در زوج های همجنسگرا ۸۰ درصد است در حالی که برای زوج های دگرجنسگرا ۳۰ درصد. قوهای ماده از یک جنس نیز تشکیل زوج می دهند و بر روی تخم های نابارور خود می خوابند. هیچ نمونه ای از یک قوی ماده تنها که اقدام به نشستن بر تخم هایی کرده باشد در حالی که هیچ «زوجی» ندارد، دیده نشده و وجود دو قو برای بزرگ کردن تخم ها ضروری است.
قوها به صورت معمول آرام و غیرتهاجمی هستند ولی هنگامی که تخم و یا جوجه دارند می توانند به شدت از خود، تخم ها، و جوجه هایشان در برابر مهاجمان احتمالی دفاع کنند. قوهای نر محدوده ای از اطراف خود و خانواده شان را قلمرو خود تلقی می کنند و در صورتی که این قلمرو شکسته شود با بازکردن پرهای خود و حرکت سریع به سوی مهاجم، اقدام به حمله به جانوران و حتا قایق ها می کنند. برخلاف تصور رایج در میان مردم، قوها توانایی آسیب رساندن با دهان خود و یا پاهایشان را ندارند و تنها بال هایشان توانایی آن را دارند که با وارد کردن ضربه سخت به مهاجم آن را به عقب برانند. این ضربه ها تاکنون خطری برای انسان ها پدید نیاورده اند و اندک نمونه های آسیب دیدگی انسان ها از برخورد با قوهای خشمگین شامل شکسته شدن دست فرد مهاجم می شده اند.
رفتار قلمروخواهانه در همه قوهای سفیدرنگ دیده می شود و اندازه قلمرو بسته به نوع قو می تواند کم یا زیاد باشد ولی اغلب محدوده گسترده ای از کرانه آب به دور محل آشیانهٔ زوج را شامل می شود. فاصله تقریبی میان دو آشیانه تخم گذاری در رودهای اطراف آکسفورد ۲٫۴ تا ۳٫۲ کیلومتر است و کمترین فاصله ثبت شده ۹۰ متر بوده. رنگ سفید قوها، که باعث می شود از فاصله های دور بتوان به سادگی تشخیصشان داد، عاملی کمک کننده در نشانه گذاری قلمرو توسط یک زوج قو دارد. قوهای نیمکره جنوبی اما مانند همنوعان سفیدپر خود در نیمکره شمالی قلمروخواه نیستند. قوهای سیاه در گروه های بزرگ زندگی می کنند و فاصله آشیانه هایشان از هم اغلب بیشتر از ۱ متر نمی شود. بررسی ها نشان می دهند که به وجود آمدن رفتارهای قلمروخواهانه وابسته به تفاوت های محلی در میزان حشرات و گیاهان هستند به گونه ای که در حالی که قوهای نیمکره شمالی نیاز به هرچه سریع تر بزرگ کردن فرزندانشان به منظور آماده کردن آن ها برای فصل های سخت زمستان داشته اند، قوها نیمکره جنوبی، و به ویژه قوی سیاه، وابسته به گیاهانی آبی بوده اند که با هر بار بالا و پایین رفتن آب رودخانه ها تجدید رویش می کردند، از این رو یک منطقه کوچک نیز برای غذادادن به چندین خانواده قو کافی بوده.
طول عمر قوها می تواند به بیش از بیست سال برسد. آن ها پس از انتخاب همسر در مناطق باتلاقی قلمرویی برای آشیانه خود تعیین می کنند، وهر گاه نیاز باشد پرنده نر به دفاع از آن می پردازد. قوها تخم های خود را در لانه ای به طول تقریبی یک متر روی خشکی و در کنار آب می سازند. ماده ۴ تا ۶ تخم سفید رنگ می گذارد وبه تنهایی روی آن می خوابد تا جوجه ها به دنیا بیایند. بر خلاف اردک ها و غازها، جنس نر به جنس ماده در ساختن آشیانه کمک می کند. همچنین قوهای نر در نگهداری از تخم ها و پرورش جوجه ها به جفت خود کمک می کنند
جوجه ها پس از به دنیا آمدن نیاز به ۷۰ تا ۸۰ روز مراقبت از سوی پدر و مادر دارند و پس از آن می توانند خود به پرواز بپردازند. آن ها در هنگام کودکی بر روی پشت پدر یا مادرشان و در حالی که آن ها در حال شنا بر روی آبند، می نشینند. این رفتار به ویژه در قوهای گردن سیاه دیده می شود ولی در قوی سیاه کمتر. هر دو قوی نر و ماده بچه ها را بر پشت خود سوار می کنند اما نقش قوی مادر بیشتر است.

تعداد پاهای قو

پاهای قو در حالت کلی به رنگ خاکستری است، به استثنای گونهٔ قوی ساکن آمریکای جنوبی که پاهای صورتی دارد. رنگ نوک نیز تغییرپذیر است: چهار نژاد قوی ساکن در بخش های نزدیک قطب شمال نوک های سیاه با معدود موارد زرد دارند و دیگر گونه ها دارای نوک های قرمز و سیاه هستند. با این که در حالت کلی پرندگان دندان ندارند، قوها در این مورد استثنا شمرده می شوند. ردیف شیارهای کوچک روی منقار به آن ها توانایی گرفتن و خوردن جانوران آبزی ریز را می دهد. دم قوها نقش هدایت کنندهٔ هوایی آن ها را بازی می کند و درهنگام پرواز به کمکشان می آید. شکل دوکی شکل دم باعث می شود که قوها بتوانند تعادل خود در هوا را حفظ کرده و به سادگی در آن تغییر جهت دهند.

زیستگاه قو

قوها در بیشتر مناطق نیمکره شمالی یافت می شوند. در قاره استرالیا و آمریکای جنوبی نیز دو گونه از این پرنده زندگی می کنند. آن ها در مناطق آبگیری و مردابگونه زندگی و تخم گذاری می کنند و با آمدن و رفتن فصل ها به مناطق دیگر مهاجرت می کنند. ایران از جمله مناطقی است که قوهای مهاجر زمستان ها را در آن می گذرانند و سه گونه قو به مناطق شمالی ایران و دیگر مناطق خاورمیانه مهاجرت می کنند.
قوها به گونهٔ معمول در نواحی معتدل زمین زندگی می کنند و به ندرت در مناطق گرمسیری پیدا می شوند. چهار نژاد قو در نیمکره شمالی، یک نژاد در استرالیا و نیوزلند و یک نژاد در آمریکای جنوبی یافت می شوند. قوها در بخش های گرمسیری آسیا، آمریکای مرکزی، بخش های شمالی آمریکای جنوبی و نیز کل آفریقا دیده نمی شوند
در میان نژادهای این پرنده چندین نژاد مهاجر هستند. قوی گنگ در اروپای غربی مهاجرت پاره ای دارد حال آنکه مهاجرت کامل خود را میان اروپای شرقی و آسیا انجام می دهد. قوهای فریادزن و توندرا نیز مهاجرت کننده هستند. همچنین قوی سیاه مهاجرت خود را در میان بخش های شرقی و غربی قاره استرالیا انجام می دهد در ایران، قوهای فریادکش را می توان در فصل زمستان در مناطق شمالی کشور از جمله سرخ رود در استان مازندران، دید. این قوها به صورت فصلی به نواحی شمالی ایران مهاجرت می کنند و با گرم شدن هوا منطقه را به سوی عرض های بالاتر ترک می کنند. در کل سه گونه قوی سوت زن، کوچک، و گنگ به مناطق شمالی و مرکزی ایران و خاورمیانه مهاجرت می کنند.
قوها همچنین به عنوان پرندگان آبزی در بسیاری از باغ ها و باغ وحش های سراسر جهان نگهداری می شوند؛ در ایران باغ پرندگان شهر اصفهان از جمله مکان هایی است که چهار گونه قوی گنگ، کوچک، گردن سیاه و سیاه را در خود جای داده است.
زمان و مکان گذشته در زندگی قوها نقش مهمی بازی می کنند. هر بهار، زوج های جوجه زا به همان محلی باز می گردند که پیشتر در آن آشیانه داشتند و هر پاییز همان مسیر مهاجرتی را می پیمایند که به همان مکان های گذران زمستانی پیشین منتهی می شد. با این کار آن ها از دانش و آگاهی که نسبت به راه ها و مراکز تغذیه توسط نسل های گوناگون خودشان و دیگر قوهای پیشین به دست آمده، بهره می برند. با این حال قوها ممکن است همواره به یک مکان ویژه باز نگردند و بسته به میزان غذا و شرایط آب وهوایی به مناطق دور و نزدیک آن مهاجرت کنند. مسافت بعضی مهاجرت ها، به ویژه آن هایی که توسط قوهای سوت زن در آمریکای شمالی و قوهای کوچک در اوراسیا انجام می شوند، می تواند به ۳٬۲۰۰ کیلومتر برسد و مهاجرت چندین هفته طول بکشد.

پراکندگی نژاد قوها

زیرخانواده غازان (Anserinae) شامل اردک های سوت زن، قوها، و غازها است. نخستین رده بندی مربوط به قوها و دیگر اعضای خانواده اردک ها و غازها توسط لینه در سال ۱۷۵۸ و با انتشار نام ۳۵ گونه از جمله یک گونه از قو صورت گرفت. در طی ۲۴۰ سال پس از انتشار کتاب لینه با نام سامانه طبیعت، پیشرفت های زیادی در رده بندی اردک ها، قوها، و غازها صورت گرفت و دقیق ترین این رده بندی ها در طول دههٔ ۱۹۹۰ و با کمک دانش های سنگوارهشناسی و بررسی دی ان ای صورت گرفتند. با این حال تفاوت های بسیار در زمینه نام گذاری گونه ها و تیره هایشان از سوی آرایه شناسان و پرنده شناسان باعث شده است که رده بندی ای یکتا برای این جانوران پدید نیاید.
سنگواره های برجای مانده از خانواده غازیان نقش بنیادین در پی بردن به چگونگی فرگشت این جانوران داشته اند و از آنجا که این پرندگان در مناطق آبخیزی زندگی می کردند که در آن ها احتمال آنکه لاشه پس از مرگ به میان گل و لای فرو رََوَد زیاد بوده، اطلاعات مناسبی درباره روند فرگشتی اعضای این خانواده در دست هستند. کهن ترین سنگواره های یافت شده از زیرخانواده غازان به دوره الیگوسن (۳۲ تا ۲۳ میلیون سال پیش) باز می گردند. سنگواره های قوهایی چون قوی سوت زن مربوط به دوره های پلیستوسن و هولوسن در آمریکای شمالی پیدا شده اند.
بررسی ها نشان می دهند که قو در اروپا و اوراسیای غربی در دوره میوسن تکامل یافت و تا دوره پلیوسن در همه نیمکره شمالی پراکنده شد. اینکه گونه های ساکن در نیمکره جنوبی در چه زمانی از گونه های شمالی جدا گشتند مشخص نیست. قوی گنگ به دلیل ظاهر آن و پراکندگی اش، به ویژه در مناطقی که در طی واپسین عصر یخبندان زندگی ناپذیر بودند، همچنین همانندی زیادش به قوی سیاه از انواع جدیدتر این گونه به شمار می آید.
رده بندی:
تبار قوتباران (Cygnini) شامل دو سرده Cygnus و Coscoroba است ولی گاه سومین سرده با نام Olor نیز به منظور متمایز کردن قوهای ساکن نیمکره شمالی به کار می رود. کهن ترین سنگواره های منصوب به Cygnini مربوط می شوند به Cygnavus formosa (به دست آمده از بسترهای الیگوسن آغازین در روسیه) و Guguschia nailiae (مربوط به الیگوسن در آذربایجان)؛ با این حال به نظر می آید که هر دو از قوهای کنونی متمایز باشند و بیکارت در ۱۹۹۰ نتیجه گرفت که آغازی ترین جانورانی که می توان به Cygnini مربوط دانست Cygnus mariae و Paracygnus plattenis در پایان میوسن در آمریکای شمالی بوده اند. همه سنگواره های یافت شده، به استثنای Cygnus sumnerenis در زلاندنو، در نیمکره شمالی پیدا شده اند.
ارتباط قوی کوسکوروبا با دیگر قوها محل بحث و بررسی بسیار بوده است. بر پایه رفتار جنسی این پرنده، جانزگارد در ۱۹۶۰ نتیجه گرفت که قوی کوسکوروبا پیوندی میان غازهای راستین و اردک های سوت زن است. در حقیقت شکل سر و نوک و شمایل جوجه های قوی کوسکوروبا بسیار همانند اردک های سوت زن است اگرچه رنگ آمیزی سفید و گردن بلندش از قوها به جای مانده. بررسی های رفتارشناسانه، ملکولی، و ریخت شناسانه رابطه خویشاوندی نزدیک میان کوسکوروبا و دیگر قوها را تأیید می کنند و کوسکوروبا را کهن تر از قوهای دیگر شناسایی کرده اند. با این حال بررسی های ایمنی شناسانه و دی ان ای میتوکندریایی نشان می دهند که این پرنده مدت کوتاهی پس از پدید آمدن خط فرگشتی قو/اردک از آن جدا شد. تحلیل های بیشتر ملکولی (ژن b سیتوکروم زنجیره ای میتوکوندریایی) نتیجه گیری کرده اند که قوی کوسکوروبا گونه خواهر غاز کیپ برن است و باعث شد که در سال ۲۰۰۲ این پرنده از خویشاوندی قوها کنار گذاشته شود.
سرده قو شامل گونه های زیر است:
قوی گنگ با نام علمی Cygnus olor
قوی ترومپت زن با نام علمی Cygnus buccinator
قوی فریادکش با نام علمی Cygnus cygnus
قوی توندرا با نام علمی Cygnus columbianus
قوی سوت زن با نام علمی Cygnus columbianus columbianus
قوی کوچک با نام علمی Cygnus columbianus Bewickii
قوی سیاه با نام علمی Cygnus atratus
قوی گردن سیاه با نام علمی Cygnus melanocorypha

قوی گنگ:

قوهای گنگ از جمله بزرگ جثه ترین قوها هستند. طول بدنشان میان ۱٫۴۵ تا ۱٫۶ متر است، طول بال های باز شده آن ها به ۲ متر می رسد، و رنگ همه پرهایش سفید است. جثه قوی گنگ به اندازه قوی فریادکش ولی بزرگ تر از قوی کوچک است و نشانه تشخیص آن از هر دوی آن ها، منقار نارنجی با قاعده برآمده و سیاه می باشد. منقار پرندهٔ نر اندکی بزرگ تر از منقار پرندهٔ ماده است و هر دو زایده ای سیاه رنگ و گوشتی در جلوی چشم ها و بالای نوک دارند. جوجه ها به رنگ قهوه ای نقره ای هستند با زیربدن سفید و نوک سیاه. قوهای جوان دارای رنگ خاکستری-قهوه ای محو هستند که در پایان سال یکم زندگی به سفیدی خواهد گرایید. نوک آن ها با گذشت زمان صورتی تر می شود تا آنکه به سیاهی گراید.
نام 'گنگ' به این دلیل به این گونه داده شده است که از دیگر نژادهای قو کمتر صدا تولید می کند. قوهای بالغ توانایی تولید فش فش ها و خرخرهایی، به ویژه در هنگام جفت گیری، را دارند و فش فش کردنشان به ویژه در هنگامی که به دلیل پاسداری از کودکانشان خشن می شوند، بلند است. آن ها به شدت از قلمرو خود دفاع می کنند و از ورود قوهای دیگر به محدوده شان با تعقیب کردن آن ها، کتک زدنشان با بال، یا نوک زدن و کندن پرهای مهاجم جلوگیری می کنند. به طور میانگین، این قوها در هر جفت گیری ۶ تخم می گذارند و ۳۶ روز روی آن ها می خوابند. گرم کردن تخم ها بر دوش ماده است ولی قوی نر نیز در صورتی که ماده در کنار لانه نباشد بر روی آشیانه می نشیند.
قوی گنگ گستره وسیعی از مناطق آبی را که شامل آبگیرها، دریاچه ها و زمین های مرطوب آب شیرین یا شور می شوند برای زندگی بر می گزیند و آشیانه خود را، با میانگین شش تخم در هر آشیانه، بر پا می سازد. زمان خوابیدن والدین بر روی تخم ها ۳۵ روز است و در این هنگام بسیار پرخاشگر می شوند. این گونه از قوها جز در فصل جفتگیری همیشه به صورت دسته جمعی زندگی می کنند و گاهی به صورت گروه هایی با جمعیت به نسبت بسیار بالا دیده می شوند. قوهای گنگ پرجمعیت ترین قوهای روی زمین هستند و تعداد آن ها در غرب و مرکز آسیا تا دریای مازندران به ۲۵۰٬۰۰۰ عدد
قوهای گنگ بومی اوراسیا هستند و در میانه سده ۱۹ میلادی توسط انسان به مناطق شمالی قاره آمریکا برده شدند. در قاره آسیا، آن ها در مناطق شمالی و مرکزی روسیه تخم گذاری می کنند و به مناطق کرانه ای جنوب ایران مهاجرت می کنند. همچنین مناطق شمال غربی ایران و آذربایجان از مکان های اقامت دایم این پرندگان هستند. جمعیت این گونه در مناطق غربی میانی ایالات متحده پیوسته در حال افزایش است.

قوی ترومپت زن

این نوع قو، بزرگ ترین پرنده آبزی جهان است و وزن جنس نر آن به ۱۲٫۷ و جنس ماده آن به ۱۰ کیلوگرم می رسد. اندازه تخم های این پرنده گاه به ۱۲٫۶ سانتی متر می رسد. نوک این پرنده همانند یک زاویه هندسی است و به دلیل وجود پرهای سیاه بر بخشی از صورت، این تصور القا می شود که تا چشم ادامه می یابد. دو جنس نر و ماده شبیه هم هستند. رنگ پاها سیاه است و در نمونه های لیوسیستی بالغ، فاصله میان چشم و نوک به رنگ زرد روشن یا زیتونی درمی آید با پاهایی زرد.این قوها صدایی عمیق و شیپورمانند تولید می کنند که نام «ترومپت زن» از همان گرفته شده است. صداهای تولیدی در شرایط گوناگون فرق می کنند؛ فریادهای بلند با دهان باز هنگامی ادا می شوند که قو رفتار پرخاشگرانه دارد و یا فریاد پیروزی به نمایش می گذارد، صداهای از بینی اما برای روابط میان یک جفت به کار می روند.
قوی ترومپت زن در مناطق شمالی، چمنزارها و پارک های طبیعی سرتاسر کانادا و آمریکا، از جیمزبای تا رشته کوه های راکی و در جنوب از میسوری تا وایومینگ، پراکنده اند. در کانادا این پرنده در مناطق مرکزی آلبرتا، ساسکاچوان، مانیتوبا، و در طول سواحل جیمزبای انتاریو تا استان کبک زندگی می کند. این پرندگان در هنگام تخم گذاری به شدت از قلمروشان پاسداری می کنند و در این هنگام به انسان ها نیز حمله می کنند. آن ها در هر بار ۴ تا ۶ تخم می گذارند و ماده، و بسیار کمتر نر، برای ۳۲ تا ۳۸ روز روی تخم ها می خوابد.
در آغاز دهه ۱۹۰۰ میلادی، قوهای ترومپت زن تقریباً رو به انقراض بودند چرا که تعداد زیادی از این پرندگان برای بهره گیری از پر و گوشتشان شکار می شدند. کاهش فزاینده تعداد آنان باعث شد که مناطق لانه گزینی آنان، به ویژه در مناطق جنوبی، به شدت رو به کاهش گذارد به گونه ای که در سال ۱۹۳۰ تنها منطقه شناخته شدهٔ لانه سازی آنان پارک های ملی وایومینگ بودند و تنها چند گله پراکنده از این پرنده نیز در آلبرتا، آلاسکا و مونتانا وجود داشتند. با این حال اکنون جمعیت این گونه قو در ایالات متحده در حال افزایش است، سرشماری های مربوط به سال ۲۰۰۰ میلادی بیش از ۲۳٬۰۰۰ قوی ترومپت زن در آمریکای شمالی را شمارش کردند.

قوی فریادکش:

این پرنده ۱۴۰ تا ۱۶۵ سانتی متر طول دارد و از لحاظ جثه به اندازه قوی گنگ اما از لحاظ چهره همانند قوی کوچک است، با این تفاوت که گردن و منقارش بزرگ تر و زردی روی منقارش بیشتر است. منقار این پرنده دارای قاعده زردرنگ است و سر منقار به رنگ سیاه. این نوع قو به علت نداشتن برآمدگی روی پیشانی به راحتی از گونه های دیگری چون قوی گنگ تشخیص پذیر است. گردن را راست نگه می دارد و در پایین گردن خمیدگی ویژه ای دارد. آواز تولیدی توسط آن پرطنین تر از قوی کوچک است.
بدن این قو حالتی مربع شکل دارد. پروازش آرام و بی صداست، اما مانند قوی گنگ بال زدن محکمی دارد. پرنده نابالغ و جوان، همانند قوی کوچک نابالغ است با این تفاوت که سر و گردنش بزرگ تر است. در نخستین زمستان، بیشتر پرندگان جوان همراه پرندگان بالغ اند. این پرنده بیشتر زندگی خود را صرف شنا کردن بر آب و پیدا کردن غذا می کند چرا که پاهایش توانایی نگه داشتن بدن برای زمان طولانی را ندارند.
این نوع قو در کشورها و مناطق ایسلند، نروژ، سوئد، فنلاند، روسیه، سیبری، کانادا، آلاسکا، و نیز جزایر ژاپن و برخی از نواحی آسیای مرکزی زندگی می کند. این پرندگان در زمستان به سوی مناطق جنوبی کوچ کرده و عازم مناطق غرب و مرکز اروپا و اطراف دریای سیاه، رشته کوه های آرال، دریای مازندران، انگلیس، شمال هند، چین و ژاپن می شوند. قوهایی که در زمستان به اسکاتلند کوچ می کنند در حوالی ماه اکتبر بدین منطقه می رسند و در طی ماه آوریل دوباره به ایسلند باز می گردند.
قوهای فریادکش در اسارت با قوهای گنگ، سوت زن، کوچک، و ترومپت زن جفت گیری می کنند و فرزندان دورگه پدید می آورند. آن ها در حیات وحش نیز با قوهای گنگ آمیزش می کنند و در انگلستان و سوئد نمونه هایی از جفت شدن این دو گونه قو به همراه فرزندآوری دیده شده است. آن ها در هر بار جفت گیری ۲ تا ۷ (میانگین ۴ یا ۵) تخم می گذارند. همانند دیگر قوها، قوهای فریادکش به شدت از قلمروشان دفاع می کنند و این حالت تا هنگامی که جوجه هایشان به سن جوانی برسند ادامه پیدا می کند. آن ها در زمستان ها بیشتر اجتماعی می شوند اما در برابر قوهای مزاحم و دیگر جانوران بالقوه مهاجم رفتار بسیار تهاجمی می گیرند. در این هنگام یک یا هر دو قو از یک جفت به دنبال جاندار مهاجم می روند. با آنکه این پرندگان تک همسر هستند، نرخ جدایی نزدیک به ۶ درصد در میانشان دیده شده است و بررسی ها نشان داده اند که شکست در به دنیا آوردن فرزند عامل تعیین کننده اصلی در این جدایی ها نبوده است و آن ها ممکن است به دلایلی نه صرفاً زایشی از هم جدا شوند.

قوی توندرا:

قوی توندرا از جمله قوهایی است که دارای پرتعدادترین سنگواره های به جای مانده از دوران های پلیستوسن و هولوسن در مناطق آلاسکا تا کالیفرنیا و فلوریدا است. این گونه از قو دارای دو زیرگونه سوت زن و کوچک است که هر دو در مناطق توندرایی آمریکای شمالی و مناطق شمالی و مرکزی کانادا زندگی می کند.

قوی سوت زن:

قوهای سوت زن دارای نوکی کوتاه و مانند نوک اردک است که به رنگ سیاه بوده و لکه ای زرد در قاعده آن دیده می شود؛ بخش زردرنگ نوک محدود به ناحیه کوچکی در جلوی چشم ها اغلب بالغ ها می شود که در قوهای جوان تر وجود ندارد، سیاهی منقار نیز تا نزدیک چشم ادامه می یابد اما دور تا دور چشم را فرا نمی گیرد. از لحاظ رنگ آمیزی بالغ ها و جوجه ها، این قو همانند دیگر گونه های قو است، همچنین تاکنون هیچ نمونه ای از لیوسیسم در آن ها گزارش نشده. طول آن ها ۱۲۰ تا ۱۵۰ سانتی متر است و اندکی از قوی کوچک بزرگ ترند. دلیل نامگذاری این قو به سوت زن اینست که در هنگام مهاجرت با به هم زدن بال های نیرومند خود صدایی مانند سوت تولید می کند و کسانی که تا کیلومترها در اطراف باشند می توانند این صدا را آشکارا بشنوند.
این گونه از قو همانندی بسیاری به قوی فریادکش دارد ولی از لحاظ جثه کوچک تر است و در هنگام پرواز همانند غاز پرواز می کند. این پرنده ساق ها و پنجه های سیاهی دارد و همگی پرهای بدن آن سفید هستند. قوهای سوت زن تولید صدای بسیار دارند و این شامل ارتباط صدایی پدر و مادر با فرزندان، نوای پیروزی خوشامدگویی به دیگر قوها، در هنگام پرواز و پیش از آن می شود
قوهای سوت زن در مناطق توندرایی قطب شمال از شمال غربی کبک و شمال انتاریو، قلمروهای شمال غربی، یوکان تا آلاسکا با بیشترین تراکم در دلتای رودخانه ها تخم گذاری می کنند. در جزایر الوشن و چوکوتکا میان این قوها و قوی کوچک جفت گیری صورت می گیرد. در هنگامی جز فصل جفت گیری و تخم گذاری، این پرنده ها به مناطق جنوبی تر مهاجرت می کنند. مناطق جنوبی ونکوور، ایالت واشنگتن، اورگن، نوادا، و یوتا در غرب ایالات متحده و کرانه های اقیانوس اطلس در نیو جرسی و کارولینای جنوبی در شرق از جمله مکان های اقامت گزینی این قوها هستند. جمعیت این قوها به تدریج در حال زیادتر شدن است و از دهه ۱۹۵۰ به این سو ۲ برابر شده است. سرشماری های مربوط به تعداد قوهای ساکن در شرق آمریکای شمالی در سال ۲۰۰۰ میلادی عدد ۱۰۰٬۰۰۰ قو را برآورد می کنند

قوی کوچک:

قوی کوچک زیرگونه ای مستقل از قوی توندرا است و نام آن از نام توماس بیویک، پرنده شناس و نقاش انگلیسی، گرفته شده.
این پرنده میان ۱۱۵ تا ۱۴۰ سانتی متر طول دارد. از قوهای دیگر کوچک تر است و گردن و منقاری کوتاه تر دارد. لکه های بخش زرد منقار رقیق تر بوده و گسترش کمتری دارند. پرنده بالغ همانند قوی فریادکش است، با این تفاوت که زردی منقارش در قاعده، کمتر از قوی فریادکش است و از قوی گنگ، به واسطه رنگ منقار و کوچکی جثه اش، متمایز است.
قوهای کوچک گردنشان را راست نگه می دارند و صدایشان بسیار آرام است. پرنده نابالغ، همانند قوی فریادکش است و منقارش صورتی مایل به بنفش، بی قاعدهٔ سیاه رنگ. بال زدن آن ها از قوهای گنگ سریع تر است و بیشتر همانند غازها پرواز می کند. صدای این قو مانند قوی فریادکش است و هنگام پرواز و حرکت روی آب با آهنگی دلنشین به گوش می رسد و گاهی از فاصله دور مانند عوعو کردن سگ شنیده می شود. آن ها بسیار صدا تولید می کنند و بیشتر آن برای تعیین و پاسداری از قلمرو و برقراری ارتباط است. صداهای بلندتر برای هشدار به مهاجمان، اعلام پیروزی، و یا به منظور پیدا کردن جفت یا جوجه هایشان به کار می روند؛ صداهای کوتاه تر اما برای خوشامدگویی و تهدید پیش از حمله تولید می شوند.
این پرنده بومی مناطق شمالی روسیه، از دلتای کانین تا دلتای لنا بوده و زمستان ها را در شمال ژاپن، جزایر انگلستان، شمال اروپا، دانمارک و ایرلند می گذراند. قوی کوچک لانهٔ خود را به گونه معمول در جزایر کوچک در مصب رودخانه ها، دریاچه ها و نزدیک آبگیرهای توندرا می سازد. به صورت مهاجر زمستانی، در شمال ایران، ترکیه، و اوکراین و همچنین غرب چین و شبه جزیره کره رفت وآمد می کند.
نخستین تولیدمثل قوهای گنگ در ۲ تا ۴ سالگی پدید می آید و احتمال موفقیت در زایش با مدت درکنار هم بودن زوج، سن آن ها، و اندازه بدنشان در ارتباط مستقیم است. آن ها به طور معمول ۳ تا ۷ تخم می گذارد و قوی ماده به تنهایی و برای ۲۹ تا ۳۰ روز بر روی آن ها می خوابد. با آنکه تعدادی از جوجه ها توسط جانورانی چون روباره شکار می شوند، میزان بقای سالانه برای بالغ ها کمینه ۸۷ درصد است. این گونه از قوها گاه تا ۲۷ سال عمر می کنند.

قوی سیاه

قوی سیاه تنها گونه قو بومی استرالیا و تاسمانی است. رنگ پرهای آن بر خلاف دیگر قوها به صورت کامل سیاه است. این پرنده هیچ زیرگونه ای ندارد و از آنجا که با دیگر گونه های قو هیچ رفت وآمدی ندارد، با هیچ کدام از گونه های دیگر زایش نمی کند؛ اگرچه بعضی از آن ها در اسارت با قوهای گنگ جفت گیری کرده اند ولی پرندگان دورگه حاصل از این جفت گیری نابارور می شوند.
یک قوی سیاه دارای پرهای سیاه بر روی بدن خود و پرهای سفید بلند برای پرواز است. نوک این پرنده قرمز رنگ با باریکه ای به رنگ سفید است. پاها نیز به رنگ سیاه خاکستری هستند. گردن این پرنده، که در میان همسانان خود بلندترین است، مانند دارد. چشم ها به رنگ قرمزند. طول بدن آن ها میان ۱۱۵ تا ۱۴۰ سانتی متر است. صدای تولید شده توسط این پرنده موسیقایی است و آن را در هنگام پرواز یا بر روی آب تولید می کند.
این پرنده در غرب استرالیا به فراوانی یافت می شود و در شرق و جنوب شرقی استرالیا و تاسمانی نیز زندگی می کند. این قو بیشتر در تالاب های جنوبی و جنوب غربی استرالیا تخم گذاری می کند و تمایلی به زندگی در مناطق شمالی ندارد. پس از کشف قاره استرالیا توسط سفیدپوستان، قوی سیاه به زلاندنو و انگلستان در قاره اروپا نیز وارد شد. قوی سیاه در آغاز به عنوان جانور خانگی وارد اروپا شد ولی اکنون می توان آن را به صورت وحشی نیز در این قاره پیدا کرد به گونه ای که بعضی از آن ها در ایسلند نیز دیده می شوند. تعداد این نوع قو در مناطقی از استرالیا از جمله نیوساوت ولز به هزاران عدد می رسد.
قوی سیاه در دریاچه ها، رودخانه ها و باتلاق های آب شور زندگی می کند و ترجیح می دهد که در جاهایی که گیاهان آبزی به فراوانی یافت می شوند زندگی کند و در هنگام خشکسالی نیز به ناچار به کشتزارهای موجود در زمین های خشک روی می آورد. پژوهش ها نشان می دهند که جمعیت قوهای مهاجر زمستانی در زلاندنو به صورت مستقیم با میزان جرمی گیاهان آبزی در ارتباط است.آن ها در ۱۸ تا ۲۴ ماهگی به بلوغ جنسی می رسند و در میان ماه های ژوئن تا اوت در غرب استرالیا و فوریه تا مه در شمال شرقی استرالیا در کوئینزلند تخم گذاری می کنند. هر آشیانه به طور معمول ۵ تخم دارد و قوهای سیاه میان ۳۶ تا ۴۰ روز بر روی تخم ها می خوابند؛ زمانی که یکی از بیشترین طول های زمانی خوابیدن بر تخم در میان خانواده اردکیان است.

قوی گردن سیاه:

نام علمی این پرنده Cygnus Melanocorypha است که از ترکیب دو واژه یونانی melanos به معنای «سیاه» و koruphe به معنای «سر» گرفته شده. همان گونه که نام علمی و نام متداول آن اشاره می کنند، قوی گردن سیاه دارای سر و گردنی به رنگ سیاه است که در تضاد رنگی آشکار با بقیه بدن هستند.
رنگ آمیزی سفیدی به شکل ناحیه باریکی از انتهای نوک آغاز می شود و به بالای سر در پشت چشم ها می رسد؛ بعضی نمونه های این قو نیز حلقه ای سفید به دور چشم خود دارند. در جلوی چشم ها و انتهای بینی زایده گوشتی صورتی رنگ و بزرگی وجود دارد. طول این پرنده ۱۱۳ تا ۱۳۷ سانتی متر و وزن آن میان ۴ تا ۷ کیلوگرم است. جنس نر آن معمولن بزرگتر از جنس ماده است. قوهای جوان به رنگ خاکستری روشن با منقار و پاهای مشکی می باشند و در سال های بعد رنگ بدن آن ها به رنگ سفید در می آید.
قوی گردن سیاه کوچک ترین نوع قو در جهان است، همچنین تنها گونه ای از قو است که رنگ بدن آن کامل سفید است و تنها رنگ گردنش سیاه. آن ها در آمریکای جنوبی و در زیر خط °۲۵ جنوبی زندگی می کنند. این ناحیه از جنوب شرقی برزیل و پاراگوئه آغاز می شود، آرژانتین و شیلی را ر بر می گیرد و به تیرا دل فوئگو و جزایر فالکلند می رسد. تخمین های زده شده درباره جمعیت آن ها در این منطقه تعداد زیر ۱۰۰٬۰۰۰ قو را نشان می دهند. جمعیت این گونه وضعیتی پایدار دارد و به دلیل آنکه جمعیت این پرنده در سال های گذشته به نسبت ثابت مانده و میزان زایش در وضعیت مطلوبی قرار دارد، این گونه کمترین نگرانی از انقراض را در وضعیت بقا دارد.
قوهای گردن سیاه همانند دیگر قوها در هنگام احساس خطر برای خود یا به ویژه جوجه هایشان رفتار تهاجمی به خود می گیرند و با بازکردن بال های خود و جیغ کشیدن های پیاپی، به دنبال مهاجم می روند. آن ها در میان ماه های ژوئیه تا ژانویه تخم گذاری می کنند که ممکن است تا مارس و آوریل نیز به طول انجامد. با آنکه زوجین از قلمرو خود دفاع می کنند، آشیانه ها ممکن است به صورت گروهی گذاشته شوند که نشان از رفتار اجتماعی ویژه در هنگام تخم گذاری و نگهداری از آن است. در هر آشیانه ۴ تا ۶ تخم وجود دارند و ماده ها برای ۳۵ روز روی آن ها می خوابند در حالی که نرها از آشیانه به دقت پاسداری می کنند.

تغذیه قوها

این پرندگان مانند دیگر اعضای خانواده اردکیان گیاهخوار هستند و از گیاهان آبزی تغذیه می کنند. آن ها گاه موجودات ریز زیرآبی و به ندرت ماهی ها را نیز می خورند.
قوها هم در درون آب و هم روی زمین تغذیه می کنند. غذای این پرندگان را بیشتر ریشه، برگ، و جوانه های گیاهان آبی تشکیل می دهد، البته در سال های اخیر قوها تمایل بیشتری به تغذیه از کشتزارهای گندم، سیب زمینی، و چغندر قند کاشته شده توسط انسان ها پیدا کرده اند. آن ها با فروبردن گردن درازشان در آب گیاهان روییده تا ژرفای ۵۰ سانتی متری سطح آب را می خورند ولی برای به دست آوردن غذا تمام بدن را زیر آب نمی کنند.
این پرندگان تقریباً به گونهٔ کامل گیاهخوار هستند و توانایی شکار جانداران زنده را ندارند، با این حال گاهی تعداد کمی از جانوران آبزی مانند ماهی های ریز هم طعمه آن ها می شوند. پروتئین نقش مهمی در تامین انرژی قوها بازی نمی کند و آن ها برای به دست آوردن انرژی به ذخیره کربوهیدراتها و چربی می پردازند.کربوهیدرات که به صورت گلیکوژن در کبد و بافت های ماهیچه ای ذخیره می شود سریع ترین منبع انرژی برای قوها است اما به سرعت به پایان می رسد و می تواند قو را در مدت ۲ روز بی دسترسی به غذا از پای درآورد. از این رو قوها و دیگر پرندگان آبزی بیشتر ذخیره انرژی شان را به صورت چربی ذخیره می کنند که برای آن ها دو برابر پروتثین انرژی تولید می کند.
این پرنده در سال میزان بسیار زیادی از گیاهان روییده در زیر آب را می خورد و به دلیل اهمیت این گیاهان برای زندگی دیگر گونه ها می تواند عاملی تهدید کننده برای طبیعت باشد. برای نمونه، طبق برآورد سازمان ماهی ها و حیات وحش ایالات متحده قوهای گنگ ۱۲ درصد کل گیاهان زیرآبی خلیج چساپیک، واقع در میان دو ایالت ویرجینیا و مریلند، را مصرف می کنند. آن ها همچنین خسارات بسیاری به صنعت ماهیگیری در مناطقی که در آن ساکن هستند می زنند. این خسارت به دلیل آن است که قوها با خوردن گیاهان زیرآبی، بسیاری از تخم ماهی ها را نیز می خورند و این باعث کم شدن جمعیت ماهی ها می شود. با همه این ها اما گمان می رود که در صورتی که جمعیت گروه قوها در حد مناسب باقی بماند نه تنها آسیبی به طبیعت نمی رسانند که با خوردن علف های مرداب ها و نیزارها از رشد بی رویه آن ها جلوگیری می کنند.
قوهایی که اقدام به تغذیه در خشکی می کنند بیشتر به چریدن در کشتزارها و خوردن علف های تازه روییده در پایان زمستان و نیز محصول نوبرانه می پردازند. آن ها گاه با دیگر احشام بر سر چریدن رقابت می کنند و به دلیل طبیعت قلمروپسندشان اغلب آن ها را به در می کنند. آن ها نه تنها با این کار به فراورده های کشاورزی آسیب می رسانند که چون با پاهای بزرگشان بر روی سبزه های تازه روییده قدم می زنند، این سبزه ها توانایی رشد بیشتر را از دست می دهند و منطقه کشاورزی یا چَرا دچار مشکل رویش می شود. مشکل کشاورزان آنگاه بیشتر می شود که عده ای از قوها بخواهند در مناطق کشاورزی اقدام به پَرریزیکنند؛ در این هنگام آن ها تا مدتی نمی توانند پرواز کنند و در کشتزار باقی خواهند ماند و اقدام به خوردن تخم گیاهان و سبزیجات می کنند.

شکار و انقراض قوها

قدیمی ترین تاریخ های ثبت شده از شکار قوها توسط انسان به دوران عصر سنگ می رسد. بومیان آمریکا در گذشته از استخوان های قوهای ترومپت زن به عنوان اسکنه جراحی و دسته استفاده می کردند. در گذشته، اسکیموها در کانادا سوار بر کایاک و کانو با نیزه به شکار قوهای سوت زن می پرداختند و شکار قو تنها با یک دست افتخاری برای جوانان به حساب می آمد.
قوها در زمان های گذشته همانند دیگر پرندگان آبزی در اروپا شکار می شدند یا به منظور بهره گیری ازشان پرورش داده می شدند. قوی گنگ در اروپا به صورت نیمه اهلی به خاطر گوشت و پرهایش پرورش داده می شد و برای جلوگیری از پروازشان، پیش از بدست آوردن توانایی پرواز شاه بال آن ها کوتاه می شد. این روش برای نزدیک به یک هزاره در انگلستان اجرا می شد و هیچ کس در اروپا تا آغاز سده پیشین صدای بال زدنشان را نشنیده بود. برای بهره گیری از گوشت این پرندگان، قوهای جوان را از والدینشان جدا می کردند و پس از آنکه مدتی صرف چاق کردنشان در یک برکهٔ جداگانه می شد، خوراک های پادشاهی از گوشت بریان آن ها تهیه می کردند. هیچ جشنی در سده های میانی در انگلستان بی وجود یک یا دو قوی سرخ کرده معنا پیدا نمی کرد و در جشن های بزرگ گاه تا ۴۰۰ قوی بریان نیز آماده می شد. در ایسلند بر پشت اسب ها به دنبال قوهای فریادکش می رفتند و یا سگ ها را برای شکارشان می فرستادند. در روسیه شکارچیان با قایق های بزرگ و تورهای عظیم به شکار قوهای فریادکش می رفتند و گاه بیش از ۳۰۰ قو را در یک روز شکار می کردند.
قوهای سیاه و گردن سیاه از لحاظ شکار شدن توسط انسان ها از وضعیت بهتری نسبت به دیگر قوها برخوردار بوده اند. این جانوران در منطقه زندگیشان مورد توجه اهالی بوده و کمتر شکار می شدند. با این حال، افزایش جمعیت این پرندگان و زیانی که به زمین های کشاورزی وارد می کنند باعث شده است که نهادهای حفاظتی محلی اقدام به کشتن تعدادی از آن ها و یا صدور اجازه برداشتن تعداد محدودی از تخم این پرندگان برای کنترل جمعیتشان کنند. بومیان محلی زلاندنو اما به شکار قوها می پرداختند و به نظر می رسد که شکار بیش از حد باعث انقراض نسل قوی زلاندنو شد. شاهد بر این مدعا استخوان های قوی یافت شده در خانه های شکارچیان پولی نزیایی موآ است که در سده ۱۰ به زلاندنو مهاجرت کردند. موآها به گمانی در سده ۱۷ منقرض شدند و قوها به احتمالی یکصد سال پیش از آن ها است.

بیماری قوها

معمول ترین علت مرگ قوها برخورد آنان با اشیا ساخته شده توسط انسان ها است که ۲۶ درصد کل مرگ و میر آن ها را تشکیل می دهد. این مسئله از آن رو برای قوها مشکل آفرین است که جثه بزرگ و وزن زیادشان باعث می شود که هنگامی که با سرعت ۵۰ تا ۸۰ کیلومتر در ساعت پرواز می کنند، نتوانند فوری از سرعت خود بکاهند و با خودروها و خطوط برق فشار قوی برخورد کنند. از سوی دیگر توانایی دید آن ها متوسط است و نمی توانند سیم های باریک خطوط برق را ببینند. قوها می توانند قربانی بیماری های مشترک میان پرندگان، از جمله آنفلوآنزای پرندگان، شوند.
دیگر فعالیت های انسانی و آلودگی محیط زیست نیز از جمله تهدیدکنندگان جان قوها هستند. پسماندهای نفتی هر ساله صدها قو را چه از راه مسمومیت به خاطر خوردن نفت و مشتقات آن و چه از راه آسیب رساندن به توانایی پرواز و ضدآب بودن پرهایشان، می کشند. هنگامی که نفت به پرهای قو برسد می تواند به سادگی به سطح بدن که هیچ گاه تماسی با آب ندارد برسد و جانور را بیمار کند.
مرگ به دلیل مسمومیت با میزان بالایی از سرب نیز از دیگر مواردی است که فعالیت های انسانی قوها را تحت تاثیر قرار می دهد؛ در این موارد قوها با خوردن ناآگاهانه وزنه های سربی قلاب ماهیگری، که برای سنگین شدن آن و پایین رفتنش در آب به کار برده می شوند، و یا زندگی در آبی که توسط پسماندهای حاصل از کاوش های معدنی آلوده شده باشد دچار مسمومیت می شوند. در یک بررسی انجام گرفته در سال ۱۹۹۴ میلادی، تعداد ۱۰٬۰۰۰ قوی کشته شده توسط این عامل در ۱۴ کشور جهان شناسایی شدند. هنگامی که سرب وارد بدن قو می شود و جذب آن می گردد بی درنگ باعث اختلال در سامانه عصبی-ماهیچه ای می شود. قوهای آلوده ماهیچه هایی نرم پیدا می کنند و گردنشان خم و گره خورده می شود. در این هنگام توانایی ماهیچه های گردن برای فرودادن غذا به درون معده تحلیل می رود و قو در حالی که گردنی پر از غذا و معده ای خالی دارد، پس از مدتی از گرسنگی می میرد.
دشمنان طبیعی قوها را راکون، روباه، سمور آبی، کایوت و سگها تشکیل می دهند که با حمله به آشیانه در هنگام خلوت بودن، اقدام به خوردن و دزدیدن تخم ها و جوجه ها می کنند

قو سفید

تصویر قو

تصویر قو

تصویر قو

تصویر قو

تصویر قو

 ، پرنده قو ، آشنایی با پرنده قو ، مشخصات