خانواده و تربیت کودک

ج ـ نیاز ایمان به خدا

فطرت آدمی به گونه ای است که اگر توسط عوامل خارجی، آلوده و منحرف نشود، به خدا و مبدأ هستی گرایش پیدا می کند. کودک، همانند بسیاری از بزرگسالان در پی درک و فهم بسیاری از مسایل عالم هستی است و در حد ذهن خود، پدر و مادر را مورد خطاب قرار داده، برای فهم این مسایل، آنها را تحت فشار سؤالاتش قرار می دهد.

پرورش مذهبی کودک و وابسته نمودن او به قدرتی بی پایان از وظایف مهم پدر و مادر است که باید با شیوه ای حساب شده و با استفاده از ابزار علمی و صحیح، صورت گیرد.

پرورش مذهبی کودک باید به گونه ای باشد که روابط ااو را با خدا، با محیط و با خودش، تحت کنترل در آورد، به طوری که مذهب بر تمام اعمال و رفتار او حاکم و مسلط باشد. از آنجا که کودک از طریق چشم، گوش و دل با جهان و محیط اطراف خود، آشنا می شود، مربی باید در زمینه بهره برداری کودک از این ابزار، او را در مسیر ایمان به خدا هدایت کند، تا آرامش روحی او تأمین گردد.

نیاز کودک به ایمان الهی، یکی از نیازمندیهای عمده اوست که اگر برآورده نشود، او را دچار سردرگمی، بی هدفی و اضطراب می کند. اگر او در جهان بینی خود برای نظام هستی، هدفی قایل نباشد، برای خودش نیز هدفی قایل نخواهد بود. از این رو، مربیان باید در پرورش این نیاز روانی از سن سه چهار سالگی اقدام کنند، زیرا این دوران، بهترین و مناسب ترین دوران عمر کودک است که می توان به جهان بینی کودک جهت داد و او را متکی بر قدرت خداوند، تربیت نمود.

تمرین نماز برای کودکان، یکی از وظایف مهم پدر و مادر است. آنها باید فرزندان خود را به ارتباط با خدا عادت دهند. وقتی از امام صادق علیه السلام در مورد نماز خواندن کودکان سؤال شد فرمود:

«بین هفت سال و شش سال.»(5)

آموزش افعال و اجزای نماز، کیفیت وضو، شهادتین، سمت راست و سمت چپ، قبله و ... از جمله مسایلی است که باید به کودک آموزش داده شود.

5ـ اقتباس از کودک، محمدتقی فلسفی، ج2، ص122.