تاریخچه ی ساخت اولین حمام در ایران
یک شنبه 14 دی 1399 12:56 PM
امروزه اکثر مردم در خانه هایشان حمام دارند اما در گذشته گرمابه های عمومی وجود داشتند که تنها برای استحمام نبودند بلکه مکانی عمومی برای گردهمایی های خانوادگی، دوستانه، کاری و حتی سیاسی بودند.
در زمان های گذشته مردان قبل از طلوع آفتاب تا ساعت هشت صبح حمام می گرفتند و از آن ساعت تا بعد از ظهر حمام در اختیار زنان بود. جالب است بدانید شست و شو در حمام های عمومی آداب مختلفی داشت که در این بخش برخی از آداب و رسوم حمام های ایران را بیان می کنیم.
باستان شناسان به این نتیجه رسیدند که ساخت حمام های عمومی از عهد هخامنشی در همه شهرهای ایران رایج بوده است زیرا ایرانیان قدیم که دین زرتشتی داشتند، برای شرکت در مراسم غسل می کردند و استحمام بدن و حمام کردن علاوه بر پاکیزه شدن تن و دفع چرک، یک آیین مذهبی بوده است.
بعد از گسترش دین اسلام در ایران و ضرورت غسل کردن در این دین برای شاهان ایرانی و ... در شهرها حمام های عمومی ساختند. در زمان صفویه در شهر اصفهان فقط 272 حمام عمومی ساخته شد.
از زمانی که مردم به جای آب چشمه و رودخانه در امر نظافت و پاکیزگی از حمام خزینه استفاده می کردند، آدابی در حمام کردن معمول گردید که در ادامه به آن می پردازیم.
یکی از رسوم حمام کردن در گذشته این بود که هر فردی وارد حمام می شد، به افرادی که شست و شو می کردند سلام می کرد.
بعد از سلام نمودن، در همان پله اول خزینه دو دست را زیر آب کرده و مقداری از آب خزینه بر می داشت و به افراد حاضر در حمام چه آشنا و چه بیگانه از آن آب تعارف می کرد، حتی نسبت به افراد بیگانه بیشتر اظهار علاقه و محبت می کرد زیرا آنها معتقد بودند دوست و آشنا احتیاج به تعارف ندارند.
در گذشته احترام به بزرگتر در همه رفتارها نمایان بود حتی در حمام نیز به بزرگترها احترام می گذاشتند. هر کس وارد حمام می شد ، زمانی که بزرگترهای نشسته روی صحن حمام را که مشغول کیسه کشی و صابون زدن بودند، را مشاهده می کرد، برای اظهار ادب و تواضع نسبت به افراد بزرگتر یک سطل یا طاس بزرگ آب گرم از خزینه حمام بر می داشت و بر سر آن ها می ریخت.
تازه وارد با رعایت تقدم و تأخر بر سر افراد بزرگتر آب گرم می ریخت و این عمل به تعداد افراد بزرگ و قابل احترام تکرار می شد. حتی اگر بزرگترها در حال کیسه کشیدن و یا صابون زدن بودند، باز هم کوچکترها به محض ورود به صحن حمام یک طاس آب گرم بر سر و بدن آنها ریخته و عرض خلوص و ادب می کردند.
اگر تازه وارد در صحن حمام آشنایان و بستگان نزدیک و بزرگتر از خود را می دید برای اظهار ادب و احترام به خدمتش می رفت و او را مشت و مال می داد یا لیف صابون را به زور از دستش می گرفت و پشتش را لیف می زد.
گرمابه در تمام شهرها و روستاهای ایران در کنار مساجد ساخته شده و قبل از اذان صبح باز می شدند. حمام های قدیم چند متر از سطح کوچه و بازار پایینتر بود تا آب به خزانه سوار شود و از سرمای زمستان محفوظ باشد.
در ساختمان حمام از سنگ، آجر و ملاط شن و آهک استفاده می کردند و سر در حمام را شکل دیو و رستم و یا شیطان و مالک دوزخ نقاشی می کردند. بینه، میان دَر و گرمخانه اصلی ترین بخش های گرمابه ایرانی بودند که براساس طب سنتی ایرانی و اسلامی طراحی شده بودند.
هریک از این سه بخش سه فضای متفاوت از نظر دما (سرد، گرم و معتدل) را ایجاد می کرد. ساختمان حمام ها بر اساس چهار طبع یعنی گرم، سرد، خشک و تر طراحی می شد. هر فضا با راهرو و هشتی از دیگر فضاها جدا می شد تا دما و رطوبت هر فضا نسبت به مکان مجاورش ناگهان تغییر نیابد و دمای هوا ناگهان افت نکند.
”بینه” حیاط سرپوشیده ای بود که وسط آن حوض بزرگی قرار گرفته و اطراف آن سکوهای بلندی وجود داشت که در آنجا رخت می کندند. دور تا دور سکوهای رختکن تیر می گذاشتند و به آن تیرها گوی های شیشه ای رنگارنگ می آویختند. در کنار یکی از آن سکوها یا بالای یکی از سکوها استاد حمامی می نشست.
چراغ بزرگ گرد سوز و گاهی هم چهلچراغ از سقف بینه تا بالای حوض آویزان بود. چنانچه در نمناک اشاره شده است هوای بینه کاملا سرد و خشک و در طب سنتی ایران معادل فصل پاییز بود.
روی چهارپایه نزدیک حوض یک تغار (کاسه بزرگ سفالین) محتوی آلو و آب آلو و چندین کاسه کوچک با قاشق های چوبی قرار می دادند و در ایام زمستان آب لبو را با کمی سرکه به جای آلو و آب آلو در تغار می ریختند.
خانه دوم یا «میان در» معادل با فصل زمستان است که خلط یا مزاج بلغم در انسان غلبه پیدا می کند و فضایی به شکل دهلیز و پر پیچ و خم است که بینه را به گرمخانه وصل می کند.
این فضا از هشتی کوچکی ساخته شده که گرما و حرارت انباشته شده در گرمخانه فوری خارج نشود و فرد بتواند با تاخیر از گرمخانه به درون بینه پا بگذارد.
گرمخانه به شکل هشت گوش یا چهار ضلعی با دیوارهای ضخیم و محل استحمام و شست وشو بود که خزینه آب گرم و مخزن آب سرد در آن وجود داشت. صفحه ای فلزی به قطر 60 تا 110 سانتی متر در کف خزینه قرار می دادند که حد فاصل بین آب و آتش زیر خزینه بود تا همیشه آب گرم و سرد داشته باشند. مزاج این قسمت گرم و تر و معادل با فصل بهار بود.
سقف گرمخانه مرتفع تر بود و طاق اصلی آن جام خانه بزرگی داشت که مانند سیستم روشنایی عمل می کرد. سوخت حمام در گذشته از خار بیابان، هیزم و فضولات حیوانات بوده است.
در زیر خزینه گرمابه، تون (آتشدان یا آتشخان) قرار داشته و ظرف مسی بزرگی در کف خزینه تعبیه شده و در زیر آن آتش می افروختند تا آب خزینه در طول شب گرم و برای استحمام در صبحگاهان گرم شود.
اصفهان نگین فیروزه ای جهان
