خانه ی من! قوانین من!

از بچه ها دعوت کنید تا در حیاط و یا درون خانه شما با هم بازی کنند. در هنگام بازی کردن کودکان با یکدیگر از این اصل پیروی کنید که: «خانه ی من!… قوانین من! » به همهٔ بچه ها دقیقاً بگویید که چه توقعاتی دارید و اصول و قوانین خانه ی شما چیست. مهربان و دوستانه، اما استوار باشید. جالب است که وقتی شما دقیق و مشخص برخورد می کنید، حتی بچه هایی که در خانه خودشان بدرفتاری می کنند، در خانهٔ شما رفتاری مناسب خواهند داشت.

کودک و همبازی هایش

همۀ بچه ها حتی کودکان یک ساله، دوست دارند با بچه های دیگر باشند. معمولاً کودکان یک تا یک و نیم ساله راحت می توانند با هم کنار بیایند. بچه ها در کنار هم بازی می کنند و از کنار یکدیگر بودن لذت می برند.گاهی نیز آنها با هم بحث و دعوا می کنند ولی زود با هم آشتی می کنند، چون بچه ها خیلی زود بحث و دعواهایشان را فراموش می کنند.
زمانی که بچه ها به سن دو تا سه سالگی می رسند، بازی های آنها پر از بحث و دعوا با هم سن و سالانش است. آنها معمولاً سر اسباب بازی هایشان با هم دعوا می کنند. والدین نیز نمی توانند دعواهای کودکان شان را در این سنین شاهد باشند و کاری نکنند. بچه ها در این سن به یکدیگر توجه ندارند و نمی توانند بدون دعوا کردن با یکدیگر بازی کنند.
وقتی بچه ها چهار ساله می شوند، خیلی بهتر می شوند، ولی با این وجود هنوز حس رقابت و قدرت طلبی در آنها وجود دارد. وقتی بچه هایی از سنین مختلف با هم بازی می کنند، کمتر بین آنها جنگ و دعوا صورت می گیرد. اگر بچه های دو تا پنج ساله با هم بازی کنند، به خاطر مراحل مختلف رشدی آنها، کمتر بین آنها بحث و مشاجره به وجود می آید.

بچه های کوچکتر مشغول مشاهدۀ بازی های بزرگترها می شوند و هر وقت مشکلی داشتند از آنها کمک می گیرند. بچه های بزرگتر نیز می توانند اسباب بازی هایشان را به کوچکترها بدهند و در بازی به آنها کمک کنند. معمولاً وقتی فرزند کوچک با بچه های بزرگتر از خودش بازی می کند، والدین مخالفتی ندارند، ولی وقتی فرزندشان با بچه های کوچکتر از خودش بازی می کند حساس می شوند.
والدین احساس می کنند که اگر فرزندشان با بچه های کوچکتر از خودش بازی کند مثل آنها رفتار خواهد کرد، ولی این نگرش درست نیست.

قوانین بازی کردن کودکان با یکدیگر

به کودکان کمک کنید با هم بازی کنند

قوانین بازی کردن کودکان با یکدیگر

در بازی کردن کودکان با یکدیگر شما فقط باید به عنوان  یک ناظر بی طرف باشید. اگر کودکی رفتار بدی داشت، در مورد آن به او تذکر ندهید و در مقابل دیگران بر سرش فریاد نزنید. تنها او را به کناری ببرید و با صدایی آرام و بسیار مؤدبانه به او توضیح دهید که انجام چه کاری مورد علاقهٔ شماست. وقتی به بچه ها احترام گذاشته می شود و از آنها مؤدبانه خواسته می شود تا همکاری کنند، آنها نیز با خوشحالی آن کار را انجام میدهند.

وقتی مشکلی با بچه های محله دارید، سعی نکنید تمام مشکلات انضباطی خانوادهٔ آنها را حل کنید. فقط به موضوع خاصی که اتفاق افتاده، توجه کنید. راه حلی برای هم شکل جاری پیدا کنید، اما فقط تا حدی که لازم است تا مسائل مربوط به فرزندان شما براحتی حل شود. جملاتی دوستانه و غیررسمی به کار برید. کسی را متهم یا سرزنش نکنید؛ تنها به سادگی مشکلی را مطرح کنید و راه حل هایی مناسب بیابید.

اگر کودکی آن قدر بی ادب است که نمی خواهید کنار فرزندان شما باشد، می توانید به آرامی دوستی آنها را قطع کنید. اجرای این روش، چند هفته ای طول می کشد، اما نتایجی تأثیرگذار دارد. بهانه هایی بیابید تا هر وقت که آن کودک از فرزندتان خواست نزد او برود، آنها را مطرح کنید.

اگر او معمولا در زمان خاصی از روز مثلا بلافاصله پس از مدرسه به سراغ فرزندتان می آید، فعالیتی بیابید تا در آن اوقات، فرزندتان مشغول آن کار باشد. پس از مدتی، آن کودک شخص دیگری را برای بازی می یابد و کمتر سراغ فرزند شما می آید. این روش، بسیار تأثیرگذارتر از این است که سعی کنید بازی با آن کودک را برای فرزندتان ممنوع کنید، زیرا در این صورت به «میوهٔ درخت ممنوعه » تبدیل می شود و ممکن است فرزندتان برای دیدار او مشتاق تر شود.