اشعار شب چهارم محرم _ اصحاب الحسین (ع)

 

مهدی بهارلو:
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
 بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است

هان ای یزید! بشنو و ابرو گره نزن
 این میهمانی تو نه... مهمانی من است!

غرّه نشو به آنچه سرِ نیزه کرده‌ای
 این‌ها چراغ‌های چراغانی من است

هفتاد سر از این همه، با من برادرند
 اما دو سر از این همه، قربانی من است

نذر من است و از پی احیای دین حق
 خونِ دو چشم خانۀ بارانی من است

ایمن مباد از این همه مشعل، خزان تو
 تا نوبت بهار گُل‌افشانی من است

ما را چو آفتاب به شامَت کشانده‌ای
 اینک زمان قافله‌گردانی من است...

 

سید محمد جواد شرافت:

دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
 رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم

به شوق اوج گرفتن ستاره آمده‌ایم
 که خاک‌بوس قدم‌های آسمان باشیم

شما و این همه غربت، چگونه جان ندهیم؟
 خدا کند که سزاوار بذل جان باشیم

دو چشم حضرت مادر دو چشمه باران است
 چگونه شاهد این درد بی‌کران باشیم؟

دویده در رگ ما خون جعفر طیّار
 زمان آن شده تا عرش، پرزنان باشیم

دو بال سبز پریدن به اذن دست شماست
 اگر اجازه دهید از پرندگان باشیم

دو نوجوان فدایی، دو نوجوان شهید
 همان که آرزوی مادر است، آن باشیم

 

سید حمید رضا برقعی:

با جان و دل آورده اگر آورده‌ست
 خورشید دو تا قرص قمر آورده‌ست
 این دختر زهراست که حیدر شده‌ست
 در معرکه شمشیر دو سر آورده‌ست

 

غلامرضا سازگار:
دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
 دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...

دو یاس ارغوانی نه، بگو دو آیۀ قرآن...
گرفته چون دو قرآن دخت زهرا هر دو را در بر

به سر شور و به رخ اشک و به کف تیغ و به دل آتش
 به سیرت، سیرتِ قاسم، به صورت، صورتِ اکبر...

گرفته دستشان را برده با خود زینب کبری
 که قربانی کند در مقدم ثار الله اکبر

بگفت ای جان جان، جان دو فرزندم به قربانت
 تو ابراهیمی و اینان دو اسماعیل ای سرور!

دو اسماعیل نه، دو ذبح کوچک، نه دو قربانی
 قبول درگهت کن منتی بگذار بر خواهر...

سفارش کرده عبدالله جعفر بر من ای مولا
 که این دو شاخۀ گل را کنم در مقدمت پرپر

به اذن یوسف زهرا دو ماه زینب کبری
 درخشیدند در میدان چو خورشید فلک‌گستر

فلک در آتش غیرت، ملک در وادی حیرت
 که رو آورده در میدان دو حیدر یا دو پیغمبر!

یکی می‌گفت دو خورشید از گردون شده نازل
 یکی گفتا دو مه تابیده یا دو آسمان اختر...

خروشیدند همچون شیر با شمشیر یک لحظه
 دو حیدر حمله‌ور گشتند بر دریایی از لشکر

تو گفتی در اُحد تابیده دو بدر جهان‌آرا
 و یا دو حیدر کرار رو آورده در خیبر...

به خاک افتاد جسم پاکشان ناگاه چون قرآن
 دریغا ماند زیر دست و پا دو سورۀ کوثر

چو بشنید از حرم فریادشان را یوسف زهرا
 به سرعت آمد و بگرفت همچون جانشان در بر...

چو دید از قتلگه آرند آن دو سرو خونین را
 درون خیمه زینب گشت پنهان با دو چشم تر

نهان شد در حرم کو را نبیند یوسف زهرا
 مبادا چشم حق گردد خجل ز آن مهربان مادر...

 

حسن کردی:

نور چشمم فدای طفلانت

جان زینب همیشه قربانت

زندگی من و تب و تابم

دست من خالی است دریابم

حیف شد بیش از این توانم نیست

حاصلی جز دو نوجوانم نیست

تو که دریای رحمتی آقا

تحفه ام را عنایتی آقا

این دو فرزند نازنین،هدیه

من و شرمندگی از این هدیه

این دو گرچه تعلقات منند

حاصل عمر من حیات منند

تو ولی زندگی و جان منی

من زمینم تو آسمان منی

دوست دارم به راه تو بروند

پیش مرگ سپاه تو بروند

لحظه لحظه اگر سترگ شدند

این دو با عشق تو بزرگ شدند

من نبینم غریب خواهی شد

لحظه ای بی حبیب خواهی شد

فکر این دو نشسته بر آهم

فکر غیر از تو را نمی خواهم

بعد از این خستگی نباید داشت

جز تو وابستگی نباید داشت

ای که آهنگ التماس منی

بعد از این تو فقط حواس منی

می شوم بی سپر فدای سرت

مادری خون جگر فدای سرت

سر تو نازنین سلامت باد

سر این دو پسر فدای سرت

اشک هایم فقط به خاطر توست

این همه چشم تر فدای سرت

سر طفلم اگر شود فردا

روی نی جلوه گر فدای سرت

تن اینها اگر ز هم پاشید

آه من را کسی نخواهد دید

نوه ی مرتضی همان بهتر

که نبیند اسیری مادر

عباس احمدی :

چه می شود که بگیری به دامنت سر ما را

سر شکسته همچون علی اکبر (ع) ما را

یقین که موی سپیدش سپید تر شود از این

اگر زمین بگذاری تو روی مادر ما را

هم او که شیر به ما داده از محبت زهرا (س)

و با ولایت حیدر (ع) سرشته جوهر ما را

رقیه منتظر ماست پس به ما بده قولی

به خیمه ها برسانی سلام آخر ما را

شبیه قاسم دایی شدیم بال شکسته

بیا و جمع کن از روی خاکها پر ما را

تمام آرزوی ماست: تیغشان بشود تیز

که پیشمرگ گلویت کنند حنجر ما را

به عشق اینکه نمانَد برای رأس تو نیزه

خوشا به نیزه بدوزند پس سراسر ما را

میان خنده آن نیزه دارهای حرامی

شما اجازه نده روسری مادر ما را...

 

 

مجید تال:

زینب آورد امانتی ها را

سربه زیر و خجالتی ها را

سینه زن های اکبر و اصغر

اولین بچه هیئتی ها را

تا مشخص شود عیار خودش

می فرستاد قیمتی ها را

دولت دختر علی می برد

آبروی حکومتی ها را

روی پا نیزه ها بلند شدند

تا ببینند غیرتی ها را

 

دور می شد دو رد پا از هم

در پی آن ، دو تا صدا از هم

از همان دور بوسه می گیرند

جای بابا دوتا دوتا از هم

تا بسازند کربلا باهم

تا بگیرند کربلا از هم

با رجز های حیدری این دو

جان گرفتند بارها از هم

دورشان جمع می شود لشکر

کم کنی هر کدام را از هم

تیغ ها عاقبت یکی گشتند

تا شدند این دوتا جدا از هم

 

عاقبت داغ روزگار شدند

دو غزال حرم شکار شدند

سر هر یک به یک طرف افتاد

تا که معنای ذوالفقار شدند

تا که این دو علی علی گفتند

همه ی دشت نیزه دار شدند

دانه دانه به خاک افتادند

سیب بودند پس انار شدند

تیغ ها چون شدند دست به کار

چکمه ها نیز پا به کار شدند

ساعتی بعد با سری خونین

بر سر نیزه ها سوار شدند

 

مرضیه نعیم امینی :

در سینه ام جز مِهر زینب جا نخواهد شد

با او کسی در عاشقی همتا نخواهد شد

عاشق شوی حرف دلم را خوب می فهمی

ذکری شبیه "زینب کبری" نخواهد شد

نوکر که جای خود،غلام نوکرانش هم

درمانده و محتاج در عقبی نخواهد شد

هر کس که گریان شد برای عمه ی سادات

شرمنده پیش حضرت زهرا نخواهد شد

داغ برادرها...اسارت...سیلی و غارت

در چشم بانویی جز او زیبا نخواهد شد

از غیرت و از عفت زهرایی اش پیداست

حتی اگر معجر بسوزد وا نخواهد شد

مِیلش شهادت بود در کرب و بلا،اما

زینب نماند که عدو رسوا نخواهد شد

بعد از ابوفاضل علمدار است و دین حق

جز با اسارت رفتنش برپا نخواهد شد

عمری بلا دیده ولی داغی برای او

مانند داغ عصر عاشورا نخواهد شد

همراه مادر هر چه بر سر می زنیم انگار

قاتل ز روی سینه ی تو پا نخواهد شد

کل تن تو جای زخم نیزه و تیر است

جایی برای بوسه ام پیدا نخواهد شد؟

 

منبع: شعر هیات ، حسینیه