به فکر و اندیشه ات نگاه کن
سه شنبه 28 مرداد 1399 5:32 PM
به فکر و اندیشه ات نگاه کن
فکرهای بزرگ باید کرد. فکرهایی که ما را رشد بدهد، نه کوچک کند.
پولدار شدن... وای، چه جمله ی جالبی! همه دوست دارند پولدار شوند و همه دل شان می خواهد آن قدر پول داشته باشند که هرچه می خواهند، بخرند. تو دوست نداری؟ معلوم است که دوست داری. راستی چطور می شود پولدار شد؟ چرا یکی حسابی پولدار است و دیگری فقیر؟ آیا تا به حال با این سؤال ها و سؤال های دیگر روبه‌رو شدی؟ آیا به جواب هم رسیدی؟ می خواهم درباره ی پول و پولدار شدن با شما حرف بزنم. شما که هنوز در اول راه هستید و می خواهید آینده ی خوبی را برای خودتان در نظر بگیرید.
وقتی به سن نوجوانی می رسیم نصیحت ها شروع می شود. پدر می گوید: «بچه جان، درس بخوان مثل من بدبخت نشی.» مادر می گوید: «درس بخوان تا در آینده برای خودت کسی شوی.» معلم ها می گویند: «درس بخوان تا فرد مفیدی در جامعه شوید.» اما کسی پیدا نمی شود بگوید درس بخوان تا پولدار شوی. همه اش حرف کلی می زنند. مدرسه ها و کتاب های درسی هم همین طور است. یک سری اطلاعات علمی دارد که فقط موقع امتحان آن را می خوانیم تا نمره بگیریم. در بین این همه کتاب های درسی، کتابی را ندیدم که مهارت های کسب و کار را به ما یاد بدهد.
به خاطر همین یک چرخه ی زندگی معمولی به وجود می آید. بچه ها درس می خوانند. سال به سال بزرگ تر و بزرگ تر می شوند تا دانشگاه و بعد یک کار و بعد ازدواج و بعد غصه ی پول درآوردن و بعد غصه ی این که پول نمی تواند خرج همه ی زندگی مان را بدهد... چه کار باید کرد؟
از خودت شروع کن!
اولین کار این است که خودت را بشناسی. به خصوصیات اخلاقی خودت پی ببری، به خصوصیات اخلاقی آدم های معمولی و آدم های پولدار فکر کنی و به این پاسخ برسی که چگونه می شود پولدار شد.
دو پدر درباره ی آینده و کسب و کار با پسرشان صحبت می کردند. به این حرف ها دقت کن!
پدر اولی: «پسرم، به مدرسه برو. درس بخوان. نمره های خوبی بگیر و دنبال شغل مطمئنی باش!»
پسر: «پدرجان مثلاً چه شغلی؟»
پدر اولی: «خب معلوم است. کارمند یک اداره شو. آن وقت همه چیز سر جایش است. سر ماه حقوق می گیری. بیمه می شوی. بازنشستگی داری. مرتب و منظم می شوی».
پدر دومی: «درس بخوان و هوشیارانه عمل کن. به پرورش مغزت توجه کن و دنبال شغلی باش که می‌توانی».
پسر: «خب پدر مثلاً خوب است کارمند اداره ای شوم؟»
پدر: «کارمند اداره بودن کافی نیست. به جای این می توانی یک شرکت داشته باشی که چند نفر را مشغول کار کنی».
ببینید نوع نگاه به کسب و کار در اینجا فرق دارد. این دست تو است که چگونه فکر کنی. به نظرت اگر در جایی مشغول باشی که از همه لحاظ تأمین باشی بهتر است یا در جایی که برای خودت باشد و چند نفر را تأمین کنی! به فرض تو کارمند اداره شدی اداره ممکن است به خاطر شرایط مالی و جامعه و چیزهای دیگر بعضی از کارمندانش را اخراج کند. شاید یکی از آن ها هم تو باشی. آن وقت چه کار می کنی؟ معلوم است کاسه ی چه کنم، چه کنم به دستت می گیری و این ور و آن ور می روی تا کار دیگری پیدا کنی.
حالا فرض کن رئیس یک شرکت هستی. اگر روزی شرکتت ورشکست شد چه کار می کنی؟ خب آن وقت ممکن است از کارمندهایت کم کنی یا نه. به فکر می افتی که چه کار کنم دوباره سر پا بایستم و چون فکر می کنی، بهتر می توانی نتیجه بگیری. بیشتر ماها که به جایی نمی رسیم به خاطر همین ترس است. ترس از شکست. پس اولین گام این است که به فکر خودمان مراجعه کنیم و ببینیم چگونه می‌توانیم فکر و اندیشه ی مان را بزرگ کنیم و آن را پرورش دهیم. آن وقت درسی را که سر کلاس به ما می دهند ما با زندگی مان در هم می آمیزیم. همین ریاضی را که می خوانیم، می توانیم کاربردی کنیم و درس های دیگر را.
فکرهای بزرگ باید کرد. فکرهایی که ما را رشد بدهد، نه کوچک کند. حالا یک مثال دیگر:
پدر اولی مغازه ی کوچکی داشت. مغازه ی کوچک لباس فروشی. کنار این مغازه، یک فروشگاه بزرگ لباس فروشی بود. پدر اولی به پسرش گفت: «وای! این مغازه هم صرف نمی کند. می ترسم به خاطر فروش کم مغازه تعطیل شود».
پدر دومی که صاحب فروشگاه بود به پسرش می گفت: «خدا را شکر! مشتری ها روزبه روز بیشتر و جنس ها روزبه روز متنوع تر می شوند. باید چند فروشنده ی دیگر استخدام کنم. راستی چه خوب می شد این مغازه ی بغلی را هم می خریدم و به فروشگاه مان اضافه می شد».
ببینید چه قدر فرق می‌کند بین دو طرز تفکر. به فکر و اندیشه ات نگاه کن.
منبع: مجله سلام بچه ها، فروردین ماه سال 1393، ش 289، علی بابا جان
