بازی کردن کودک با والدین – بخش اول
رهنمودهایی برای همبازی شدن والدین با کودک
* هنگامی که با کودکان بازی می کنید ، دقت داشته باشید که کودک بازی را رهبری کند ؛ نه شما. چون وقتی شما ابتکار عمل را به دست می گیرید ، کودک احساس حقارت و ناتوانی می کند.
برای مثال وقتی کودک می خواهد قطار برقی را که به او هدیه داده اند ، خودش به کار اندازد ، پدر و مادر بی درنگ دخالت می کنند و طرز کارش را به او یاد می دهند و یا وقتی می خواهد سردرآورد که درون اسباب بازی چیست و آن را باز و بسته کند ، طاقت نمی آورند و راه حل را به او می گویند و او را از کشف و تجربه ی شخصی محروم می کنند ، و یا وقتی کودک ، برای ساختن چیزی ، کاغذ را می برد ، پدر و مادر مدتی به کار او نگاه می کنند ، سپس قیچی را از دستش می گیرند و می گویند : (( بده به من برایت بِبُرم . می بینی چه خوب درآمد؟ ))
کودک نگاه می کند و می بیند که ساخته ی پدر بهتر از کار درآمد. آنگاه کودک صفحه ی کاغذ دیگری را به پدر می دهد و از او تقاضا می کند که چیز دیگری برای او ببرد و پدر نیز که از موفقیت خود خرسند است ، با علاقه ای کار را انجام می دهد.
کودکان چنین پدران و مادرانی تنها آنچه را اولیایشان انجام میدهند تکرار می کنند. آنان عادت نمی کنند برمشکلات چیره شوند و مستقلا خصلت های خوب را رشد و پرورش دهند.
هر وقت چگونگی طرز کار وسیله ای را ، بدون درخواست خود کودک ، به او بگویند و اجازه ندهند که خودش آن را کشف کند ، در واقع شادی کشف کردن و لذت پیروزی بر موانع و مشکلات را از او دریغ کرده اند.
در چنین کودکانی بی اعتمادی به نیروهای خود و ترس و وحشت از شکست ، رشد می کند. در واقع ، به او این احساس را القا کرده اند که او موجودی ضعیف ، حقیر و وابسته به کمک دیگران است. بدین ترتیب ، این گونه کودکان ، پس از بزرگ شدن و ورود به اجتماع ، همیشه دنبال تکیه گاهی برای رفع مشکلات خود می گردند.
* ضمن بازی با کودک ، توجه او را به قوانین و مقررات بازی جلب کنید. هر جا جریمه ای به او تعلق می گیرد ، جریمه اش کنید و هرجا پاداشی لازم است ، پاداشش را بدهید.
* هر وقت کودک خسته شد ، بازی را تمام کنید ، ولی اگر با شور و شوق بازی را ادامه می دهد ، مانعش نشوید ، ولو این که کم کم نقش خود را در بازی کم کنید و خود را به تدریج کنار بکشید.
* به هنگام بازی ، هر وقت کودک دچار اشتباه می شود ، او را سرزنش و تحقیر نکنید ، با شکیبایی یاری اش دهید تا اشتباهش را رفع کند. دقت داشته باشید که اگر کودک به دفعات زیاد در بازی شکست بخورد و ناکام شود ( بیش از سه تا چهار بار شکست ) این شکست ها آثار روانی نامطلوبی بر او می گذارد و هویت ناموفق و عدم احساس خود ارزشمندی کم کم در او شکل می گیرد.
* با اجرای قوانین و مقررات ، رعای عدل و انصاف ، گذشت ، شکیبایی و بردباری اجازه دهید کودک تصویر همبازی مطلوبی را در وجود شما ببیند تا او نیز بتواند همبازی خوبی برای دوستانش باشد.
* به هنگام بازی با کودک توقعات زیادی از او نداشته باشیم ؛ انتظارات ما باید براساس توانایی های او باشد. برای مثال ، وقتی مادری برای دختر کوچک خود یک عروسک و مقداری لباس عروسک خریده است ، توقع دارد که بچه اش بدون هیچ اشتباهی ، درست مثل خود او ، به عروسک ها لباس بپوشاند. یعنی ، اول زیر پوش را به عروسک بپوشاند و سپس دیگر لباس ها را .
اما ممکن است دخترک میل داشته باشد که اول پالتوی قرمز رنگ را بر تن عروسک خود کند و بعد لباس های دیگرش را. در چنین اوقاتی ، بهتر است پدر و مادر با صبر و حوصله کارهای کودک را پذیرا باشند.
* وقتی کودک به هنگام بازی با عصبانیت و حالت پرخاشگری با عروسکش حرف می زند و بد و بیراه می گوید ، عروسک را کتک می زند ، موهایش را می کشد و دست او را می کند و... پدر و مادر ، به عنوان همبازی با کودک ، نباید مانع کارهای او شوند ، بلکه با همدلی به کودک خود کمک کنند تا عواطف و احساسات خویش را در خلال بازی بروز دهد و به این ترتیب به کودک در ابراز ناراحتی ها ، حسادت ها و ترس هایش یاری رسانند.
منبع : کتاب راهنمای انتخاب اسباب بازی