مُفَضَّل بن عُمر جُعفی کوفی از اصحاب و شاگردان امام جعفر صادق(ع) و امام موسی کاظم(ع) است. مفضل را از کسانی دانسته‌اند که در سازمان وکالت فعال بوده و جزء وکلای امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) در شهر کوفه بوده است. کتاب توحید مفضل منسوب به اوست. درباره شخصیت فکری و اعتقادی مفضل در میان دانشمندان رجالی شیعه اختلاف‌نظر است. بیشتر علمای شیعه، او را از یاران و شاگردان مورد اعتماد امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) دانسته و برخی از آنان، ضمن اقامه دلیل در رد آرای تضعیف‌کنندگان، به تأیید و توثیق وی پرداخته‌اند اما برخی رجالیان بزرگ او را تضعیف کرده‌اند و او را شخصی غالی و از گروه خطابیه می‌دانند. برخی دیگر هم درباره وثاقت یا عدم وثاقت او سکوت کرده‌اند.
زیست‌نامه
کنیه مفضل بن عمر را ابوعبدالله و برخی ابومحمد ذکر کرده‌اند.[۱] وی که از قبیله جعفی بود در اواخر قرن اول هجری قمری در کوفه متولد شد. مفضل زندگی خود را در کوفه گذراند و در همانجا وفات کرد. سال وفات او دقیقا مشخص نیست؛ برخی سال وفات او را ۱۴۸ قمری نوشته‌اند[۲] اما با توجه به اینکه بعضی دیگر از مورخان او را جزو شاگردان امام رضا(ع) ذکر کرده‌اند[۳] و با توجه به اینکه سال شهادت امام کاظم(ع) ۱۸۳ قمری است،[۴] مفضل احتمالا باید اندکی پس از این زمان فوت کرده باشد.
مورخان به‌طور قطع او را هم‌عصر امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) و از یاران این دو امام دانسته‌اند؛ اما براساس برخی روایات، مفضل امام باقر(ع) را نیز درک کرده و تا زمان امام رضا(ع) نیز زنده بوده است.[۵] مفضل از وکلای امام صادق(ع) در شهر کوفه بود و بنابر برخی روایات، اموالی از طرف امام در دست داشت تا برای حل اختلافات مالی شیعیان مصرف کند.[۶] برخی او را وکیل امام کاظم نیز دانسته‌اند.[۷]
روایت حدیث
در کتب حدیثی ۱۰۶ روایت از او نقل شده که بیشتر آنها از امام صادق(ع) است. نام او در برخی از اسناد و روایات، «مفضل جعفی» نیز آمده است.[۸]
مفضل بن عمر از راویانی چون: ابوایوب عطار، اسماعیل بن ابی‌فدیک، ثابت ثمالی، جابر بن یزید جعفی، یونس بن ظبیان و خیبری بن علی طحان روایت نقل کرده است. مهم‌ترین راویانی که از او روایت نقل کرده‌اند، عبارتند از: محمد بن سنان، ابن ابی‌عمیر، عثمان بن عیسی، بشر بن جعفر، عبدالرحمان بن کثیر، معلی بن خنیس، خلف بن حماد، ورزعه و….[۹]
شخصیت و جایگاه روایی
دانشمندان علم رجال درباره مفضل بن عمر و وثاقت و عدم وثاقت او نظرات متفاوتی ارائه کرده‌اند که این دیدگاه‌ها را به سه دسته می‌توان تقسیم کرد:
- عدم وثاقت: برخی رجالیان متقدم مانند ابن غضایری، ابن داود حلی، نجاشی و علامه حلی او را ضعیف، فاسد المذهب، مضطرب الروایة، مرتفع القول، خطابی و… می‌نامند.[۱۰] دست‌آویز این علما برای ضعیف بودن مفضل، چند روایت در ذم اوست که کشی در کتاب خود ذکر کرده است.[۱۱]
- وثاقت: بزرگانی مانند شیخ مفید در ارشاد[۱۲] و شیخ طوسی، در کتاب الغیبة، مفضل را از بزرگان اصحاب امام صادق(ع)، از خواص ایشان و از فقهای صالحین دانسته‌اند. بسیاری از رجالیان متاخر نیز او را شخصی موثق و دارای اعتقادات صحیح می‌دانند و با نقل روایاتی که در مدح مفضل بن عمر است و نسبت‌سنجی آنها در مقابل روایات ذم او و همچنین جمع‌آوری قراین و شواهد متعددی او را از اتهاماتی هم چون غلو، خطابی بودن و اضطراب روایت و… مبرا کرده‌اند. از جمله این رجالیان می‌توان به ابوعلی حائری در کتاب منتهی المقال،[۱۳] ملاعلی علیاری تبریزی در بهجة الآمال فی شرح زبدة المقال،[۱۴] مامقانی در تنقیح المقال،[۱۵] محمدتقی شوشتری در قاموس الرجال،[۱۶] علی نمازی شاهرودی در مستدرکات علم رجال الحدیث[۱۷]و سید ابوالقاسم خویی در معجم رجال الحدیث[۱۸] اشاره کرد. همچنین محدث نوری در انتهای کتاب مستدرک الوسایل در بحث «مشیخه من لا یحضره الفقیه» به تفصیل درباره وثاقت مفضل سخن می‌گوید و قرائن و شواهدی را در وثاقت وی نقل می‌کند.[۱۹] شیخ اسد حیدر در کتاب الامام الصادق و المذاهب الاربعة معتقد است که دو مفضل بن عمر وجود دارد؛ مفضل بن عمر جعفی و مفضل بن عمر صیرفی، که اولی ثقه و مورد اعتماد و دومی فاسد المذهب و از خطابیه است و شاید مخالفان به عمد، بین این دو خلط کرده‌اند.[۲۰] شاهد این مدعا اینکه روایاتی در کتب حدیثی شیعه از مفضل بن عمر بن القاسم الصیرفی یافت می‌شود.[۲۱]
- سکوت درباره وثاقت مفضل: عده‌ای دیگر درباره وثاقت و یا ضعف مفضل بن عمر هیچ قضاوتی نکرده‌اند که می‌توان به برقی اشاره کرد. او مفضل بن عمر را از اصحاب امام صادق می‌داند و به وثاقت یا ضعف او اشاره نمی‌کند. شیخ طوسی نیز در الفهرست فقط وصیت و کتاب او را نقل می‌کند[۲۲] و در کتاب رجال او را یک‌بار از اصحاب امام صادق و بار دیگر از اصحاب امام کاظم می‌داند ولی متعرض وثاقت یا ضعف او نمی‌شود.[۲۳] کشی نیز در کتاب رجال خود به‌طور کلی روایاتی که در مدح او وارد شده و هم روایاتی که در ذم اوست را نقل می‌کند و نتیجه‌گیری نمی‌کند.[۲۴]
تالیفات
نجاشی در کتاب رجال خود کتاب‌های مفضل بن عمر را این گونه نام می‌برد:
- کتاب الفکر معروف به توحید مفضل، کتابی است مشتمل بر حدیثی طولانی از امام صادق(ع) با موضوع توحید و خداشناسی و اسرار آفرینش که طی چهار جلسه بر مفضل املا شده است. شهرت مفضل بیشتر به دلیل همین کتاب است.
- کتاب الایمان و الاسلام
- کتاب یوم و لیلة
- کتاب علل الشرایع
- وصیة المفضل، کتاب فی بدء الخلق و الحثّ علی الاعتبار
